Chapter 18 Section 22

Bhagavat Gita

18.22 చేతసా సర్వకర్మాణ్యపి మయి సన్న్యస్య మత్పరః {18.57}

బుద్ధియోగ ముపాశ్రిత్య మచ్చిత్తస్సతతం భవ

చిత్తముచే సర్వ కర్మలను నాయందు సమర్పించి మత్పరాయనుడవై, బుద్ధి యోగమును ఆశ్రయించి, సదా నా యందే చిత్తము గలవాడవు కమ్ము

శ్రీకృష్ణుడు చివరగా అర్జునినికి బోధ చేయుచున్నాడు. "నీ మనస్సులో ఎటువంటి సంశయాలు ఉండకూడదు" అని పదే పదే చెప్పుచున్నాడు.

ఒక పేరుపొందిన గాయకుడు "నాకు ప్రేమలో పడడం చాలా ఇష్టం. కాని అది 6 నెలల ముచ్చట" అన్నాడు. బంధాలు భౌతికమైనవి అయితే 6 నెలలే ఎక్కువ. శ్రీకృష్ణుడు, బుద్ధుడు, జీసస్ చెప్పేది: "నీవు నన్ను నీ హృదయంతో, బలముతో, ఆత్మతో ప్రేమించ గలిగితే నీవు సదా ప్రేమతో ఉంటావు".

కొంతమంది అడుగుతారు "పరమాత్మని సదా స్మరించడం అంటే ఏమిటి?" దానికి బదులుగా మనం ఆడగవలసింది పరమాత్మని స్మరించక పోతే ఏమవుతుంది? క్రోధం, శతృత్వం, చికాకు, అసహనం మొదలైన వాటితో కూడిన మానసిక స్థితి కలుగుతుంది. మన హృదయంలో దేవుని స్మరిస్తే, నిర్దయ రావడానికి ఆస్కారం లేదు. ఎందుకంటే దేవుడు అంటే ప్రేమ.

మీరు నాలాగ ఇళ్లలోనూ, బస్సు ల్లోనూ, దుకాణాల్లోనూ, హోటల్ లోనూ రోజూ కలిగే కలహాలు చూస్తే తెలుస్తుంది. మనకి భూమి మీద ఎంతో తక్కువ సమయం ఉండి, ఎంత చేయవలసినది ఉందో తలచుకొంటే అవి హాస్యాస్పదం గా ఉంటాయి. ఒక యోగికి జీవితమంతా వేగిరంగా సాగుతుంది. కలహాలు, స్వార్థ కర్మ, మొదలైన లక్ష్యాన్ని చేర్చలేని పనులకు వ్యర్థం చేసేట౦త సమయం లేదు.

అలా అని చిన్న చిన్న ఆనందాన్ని వద్దనటంలేదు. నా ఉదాహరణ తీసికో౦డి. నేను నా గురువు దయ వలన ఒక చిన్న యోగిని. నేను శ్రీకృష్ణుని ఎప్పుడూ మరచిపోను; నిద్రలో కూడా ఆయని ఎరుక ఉంటుంది. కానీ నేను జీవితాన్ని ఆహ్లాదంగా గడుపుతానని నా బంధు మిత్రులు చెప్తారు. నేను పోషకాహారాన్ని తింటాను; నాకు చాలా గట్టి బంధాలు ఉన్నాయి; సముద్రపు టొడ్డున దీర్ఘంగా నడుస్తాను; నేను పుస్తకాలు చదువుతాను; నేను సినిమాలకు, కచేరీలకు వెళ్తాను. నేను ఆనందం కలిగించే దానిని దేన్నీ విడవలేదు. కానీ నేను ఆనందించడానికై బ్రతకటం లేదు. నేను జీవితాన్ని ఆహ్లాదంగా అనుభవిస్తాను. ఎందుకంటే నేను ఇతరుల ఆనందానికై జీవిస్తాను కనుక. నేను చేసే ప్రతి కర్మా దానికై.

నా ప్రాధాన్యతలను మార్చుకోవడం మీకు లాగే కష్టం. ఒక కళాకారుడు తన కళను ఎలా ఆరాధిస్తాడో నేనూ అలాగే ఏకాగ్రతతో నా విధులను చేస్తాను. నేను చిన్నప్పుడు సాహిత్యం, సంగీతం, క్రీడలు చాలా ఇష్టపడేవాడిని. ధ్యానం మొదలుపెట్టిన దగ్గర్నుంచీ, నేను శ్రీకృష్ణునికి దగ్గర అవ్వాలంటే నా ఇష్టాలను వదలి వెయ్యాలి అని గ్రహించేను.

నా కది మొదట్లో కష్టమనిపించి, ఎప్పటికీ చెయ్య లేననుకొనేవాడిని. నా బుద్ధి "ఇది అవసరమా? వీటి వలన కలిగే అపకారం ఏమిటి?" అని అడిగేది. నేను గొప్ప కవినైనా, నోబెల్ ప్రైజ్ పొందినా, అసంతృప్తిగా మరణిస్తానని అర్థం చేసికొని బంధాలను త్రె౦పుకొన్నాను. అటు తరువాత కళల మీద ఇష్టం పోయింది. ఇప్పుడు దేనిమీదా అయిష్టత లేదు. నేను పూర్తి స్వతంత్రంతో అన్నిటినీ ఆనందిస్తున్నాను. ఒకప్పుడు వాటిని త్యాగంచేయడం నష్టమనిపించింది. నాకిప్పుడు తెలుస్తోంది నేను ఎంత ఎక్కువ పొందేనో.

"నీ ప్రతి కర్మ నాకు అర్పిత౦ చేయి" అని శ్రీకృష్ణుడు చెప్పేడు. దాని అర్థం మన స్వీయ సంకల్పాన్ని వదులుకోవాలి. సాధన మార్గంలో --ముఖ్యంగా ధ్యాన మార్గంలో -- సారథ్యం వదలకూడదు. మనం ఎరుక క్రిందనున్న శక్తిని వెలికి తీస్తున్నాము. మన అచేతన మనస్సులోని శక్తులు మనకి ఎరుక లేకుండా సారథ్యం వహించవచ్చు.

చాలా సంవత్సరాల సాధనతోనే మన౦ సదా సారథ్యం వహించగలం. నేను సెయింట్ తెరెసా ఆఫ్ ఆవిలా యొక్క ఉదాహరణ ఇస్తాను. ఆమె ధ్యానం లో ఉండగా ఒక పెద్ద గ్రద్ద వచ్చి, ఆమె శరీరాన్ని నేలపై విడచి, ఆకాశం లోకి తీసికెళ్ళినట్లు ఆమెకు అనిపించింది. కాని "నాకున్న ప్రేమ వలన నేను భయపడలేదు" అని చెప్పేరు. ఆమెకు ఇటువంటి సంఘటనలు ఎన్నో జరిగేయి. ఆమెకి ఎంత నియంత్రణ శక్తి ఉందంటే, అన్నం వండుతున్నప్పుడు దేవుడే వచ్చి ఆకాశంలోకి తీసికివెళితే, ఆమె చెయ్యి గిన్నెను పట్టుకునే ఉంటుందని ఆమె సహచరులు చెప్పేరు.

మన మనస్సు చంచలంగా ఉంటే, అటువంటి అనుభవం వస్తే, మన లక్ష్యాన్ని చేర గలిగే ద్వారం మూసుకొంటుంది. పరవశం రాకుండా ఆశ గొల్పు సంఘటనలు కలుగుతాయి. కొందరు యోగులు వాటిని ఇలా చెప్తారు: "నేను దేవుడు అడుగుల చప్పుడు నా హృదయంలో విన్నాను. నేను ఎంతో ఉత్సాహపడుతుండగా ఆయన వెనక్కి తిరిగి వెళ్లిపోయేడు." అందుకే మీరు సారథిగా ఉండాలని చెప్పేది. భావోద్వేగము మిమ్మల్ని తప్పు దారులు పట్టించకుండా చూసుకోండి. ఉత్సాహం తరువాత నిరాశ వస్తుంది. మన దేవుని తిరోగమమం అటువంటిదే. సెయింట్ తెరెసా అది ఒక అతి వేదన కలిగించే ఘటన అంటారు. క్రిష్టియన్ లు దానిని డార్క్ నైట్ ఆఫ్ సోల్ అంటారు. నేను చెప్పేది అటువంటి డార్క్ నిరాశలు కలగకుండా చేసికోవచ్చు. దానికై మన మనస్సుని ఉత్సాహభరితం చేయకుండా ఉండాలి.

మన మనస్సులో కలిగే ప్రతి కోరిక, భయం, ఒక శక్తిని కూడి ఉంటాయి. చిన్న కోరికకైనా శక్తి ఉండి, క్రోధము, భయము, దురాశ ఒక తుపాను లాగ చెలరేగి తమ దారిలో ఉన్న ప్రతిదానిని అతలాకుతలం చేస్తాయి. మనం కోర్కెలను ఏకీకృతం చేసినా, మనమెలా మనస్సులో చెలరేగే తుపానులను ఎదుర్కోగలం? అవి ప్రతి మానవునిలో ఇలాగే ఉంటాయి. మంత్రోపాసన తోనూ, ధ్యానం వలన వాటిని నిరోధించవచ్చు.

ఒక తుపానుని మంత్రంతో ఎదుర్కొనడం, మన నమ్మకం బట్టి ఉంటుంది. చేతన మనస్సు అంచులలో -- క్రొత్తగా ధ్యానం మొదలు పెట్టినవారలలాగ -- మంత్రోచ్చారణ వలన గొప్ప శక్తి రాదు. అది మంత్రంలో శక్తి లేక కాదు. ఆ మంత్రాన్ని ఇంకా చేతన మనస్సు లోలోపలికి తీసికెళ్లలేదు కాబట్టి.

కొందరు నాకు ఉత్తరాల్లో "మీరిచ్చిన మంత్రం పని చేయడం లేదు" అని వ్రాస్తారు. నా సమాధానం "మీరు గట్టి ప్రయత్నం చేయలేదు". మంత్రం ప్రతిసారీ పని చేస్తుంది. కానీ మనస్సులోని తుపానులను ఎదుర్కోవాలంటే ఆ మంత్రం అవి ఏ లోతులో ఉన్నాయో, అక్కడికి తీసికెళ్ళి ధ్యానించాలి.

నేను నా మంత్రాన్ని ఎడతెరిపి లేకుండా మననం చేసికొ౦టాను. నాకు ఎంత పని ఒత్తిడి ఉన్నా, కొన్ని నిమిషాలు ఖాళీ దొరికితే, మంత్రాన్ని ధ్యానించు కుంటాను.

మొదట్లో నేను ఎక్కువ భక్తితో చేయలేదు. చాలా మంది హిందువులు తమకిష్టమైన దైవ స్వరూపాన్ని --కృష్ణుడు, రాముడు, శివుడు -- తలచుకొ౦టారు. కానీ నేను అలాగ చెయ్యను. ఇటువంటి భక్తి ప్రస్తుత కాలంలో చాలా తక్కువ మందిలో చూస్తాం. నేను మొదట నా అమ్మమ్మను ఆనందింప చేయడానికై మంత్రాన్ని మననం చేసేవాడిని. క్రమంగా అది శ్రీకృష్ణునిపై అపరిమిత ప్రేమగా మారింది. అందులో నా గురువు సహాయం కూడా ఉంది.

చాలా కాలం మననం యాంత్రికంగా జరిగేది. కానీ ధ్యానంలో పరిపక్వం చెందితే దానివలన భక్తి భావం కలుగుతుంది. నేను నా మంత్రాన్ని పట్టుదలతో, వీలైన ప్రతి సారీ, ఒక్కొక్కప్పుడు రాత్రి నిద్రలో గంటల తరబడి, చేసేను. ఎందుకంటే నేను అజపజపం అనే స్థితికి ఎదగాలని. అంటే చేతన మనస్సుకు తెలియకుండానే మంత్ర జపం జరగాలి. క్రిస్టియన్ గురువులు "ఆపకుండా ధ్యానం చెయ్యి" అని సెయింట్ పాల్ ను శాసించేరు. ప్రస్తుతం నా మంత్రం చేతన మనస్సు లోతులలో అమిత శక్తివంతమైనదిగా ఉన్నది. నిద్రలో స్వప్న దశ తరువాత, దానిని చేతన మనస్సులో ప్రతిధ్వనిస్తూ, దాని శక్తితో నా దేహాన్ని కంపింపజేస్తుంది. ఎలాగంటే ఒక యంత్రంతో నడపబడే పనిముట్టు వాడుతూ ఉంటే మన దేహం ఎలాగ కంపిస్తుందో అలాగ. కాని నాకు నిశ్శబ్దంగా ఉండి, చల్లని సంగీతంలాగ ఉత్సాహాన్ని ఇస్తుంది. 452