Chapter 18 Section 21

Bhagavat Gita

18.21

బ్రహ్మభూతః ప్రసన్నాత్మా న శోచతి న కాంక్షతి {18.54}

సమస్సర్వేషు భూతేషు మద్భక్తి౦ లభతే పరామ్

బ్రహ్మభూతుడైన ప్రసన్నాత్ముడు దేనిని గూర్చి దుఃఖి౦పడు. దేనిని కోరడు. సమస్త ప్రాణుల యందును సముడై ఉత్తమమైన నా భక్తిని పొందుచున్నాడు

భక్త్యా మామభిజానాతి యావాన్యశ్శ్చాస్మి తత్త్వతః {18.55}

తతో మాం తత్త్వతో జ్ఞాత్వా విశతే తదనంతరమ్

అతడు భక్తిచేత నేనెవడనో, నా ప్రభావమెట్టిదో తెలిసికొను చున్నాడు. నన్ను ఈ విధముగ వాస్తవముగ గ్రహించినవాడై అనంతరము నా యందే ప్రవేశించుచున్నాడు

సర్వకర్మాణ్యపి సదా కుర్వాణో మద్ప్యపాశ్రయః {18.56}

మత్ప్రాసాదా దవాప్నోతి శాశ్వతం పదమవ్యయమ్

సర్వ కర్మములను సదా ఆచరించుచున్నను ఎవడైతే నన్ను శరణు పొంది యున్నాడో అట్టివాడు నా అనుగ్రహము వలన నాశరహితమైన మోక్షమును పొందుచున్నాడు

శాశ్వతమైన జీవితం గూర్చి గురువులు చెప్పెదరు. అది అతిశయోక్తి కాదు.

కొన్ని సంస్కృతులలో మరణం గురించి మాట్లాడరు. హిందూ మతములో మరణం ఒక తలుపు లాంటిది. ఇక్కడ గోల్డెన్ గేట్ బ్రిడ్జ్ వద్ద ఒక సొరంగం ఉంది. దానిలోనుండి ఒక రహదారి వుంది. దాని లోకి నాలుగు వాహనాలు ఒకేమారు వెళ్ళవచ్చు. అలాగే నాలుగు వాహనాలు ఒకే మారు బయటకు రావచ్చు. చావు పుట్టుక అటువంటివే. ఒక వైపు వస్తే పుడతాము. రెండవవైపు వెళ్తే మరణిస్తాము.

ఒక విమానం ఆ సొరంగం లోంచి వెళ్ళక పైనించే ఎగిరి పోతుంది. . అదే సమాధిలో చేయగలం. మనం సొరంగం లోంచి, చేతనంలో ఎటువంటి మార్పు లేక వెళ్లగలం. అలాగే వెనక్కి వస్తాం. ఆ అనుభూతి మాటలలో చెప్పలేం. ఒక మరణిస్తున్న వ్యక్తితో ఆ రహదారి అంతమయ్యేవరకూ వెళ్ళి, మరణం గురించి ఉన్న అపోహలు తొలగించుకోవచ్చు.

సొరంగం ఆరంభం మన ఎరుక వంటిది. అక్కడ మరణం అంటే ఏమిటో తెలుస్తుంది. చేతన మైన జీవుడు, వ్యక్తిత్వము, లోతైన అచేతన మనస్సులోకి లాగ బడతాయి. ధ్యానంలో ఇదే జరుగుతుంది. మరణం ధ్యానం ద్వారా ఎరుకతో ఉండి అనుభవించవచ్చు. మరణం ఒక జీవుని అంతం కాదు. ఎందుకంటే ధ్యానంలో ఎరుకతో ఉండి మరణాన్ని అనుభవించి తిరిగి వెనక్కి రావచ్చు.

చేతన మనస్సు లోతులలో కాలం కదలదు; గతం, భవిష్యత్తులు లేవు; మనస్సు నిశ్చలమై ఉంటుంది. అక్కడ కాలం లేదు కాబట్టి ఎటువంటి కార్యము జరుగదు. గురువులు చెప్పేది అది శుద్ధమైన జీవి. ఇది తర్కమునకు అందనిది.

మనస్సు చంచలంగా ఉంటే ఆ స్థితిని పొందలేము. హిందూ సంప్రదాయంలో ధ్యానంలో ఒక్క కోరిక కలిగినా, సమాధి సాధ్యం కాదు. గాంధీ మహాత్ముడు దీనికై ఓర్పు ఎంత ఉండాలంటే సముద్రాన్ని గడ్డి పూచతో ఖాళీ చేయడం అని వర్ణించేరు. నా స్వీయ అనుభవంతో అది నిజమని చెప్పగలను. మనం ద్వారం దగ్గర ఉండి, తలుపు తెరుచుకోవడం చూస్తాము. కాని ఒక్క కోరిక కలిగినా, మనం లోపలికి వెళ్ళలే౦. నాకు పూర్వంలో చాలా ఓర్పు ఉండి ఎన్నిమార్లైనా ప్రయత్నించడానికి సిద్ధమయ్యేను. కాని నా మేధతో నేను చేయలేనని తెలిసికొన్నాను. దాని వలన నాకు చాలా విచారం కలిగింది. శ్రీరామకృష్ణ సాధనలో ఒక కత్తి పట్టుకొని దేవి కాళ్ళ మీద పడి "నువ్వు ప్రత్యక్షమవ్వకపోతే, నేను దేహాన్ని వీడుతాను" అని వేడుకొన్నారు. నేను అటువంటి స్థితి గురించి చెప్తున్నాను. మనం తలుపుని కొ౦చెం తెరిచి లోపల ఏముందో చూద్దామని అనుకొంటాం. కాని ఎంత ప్రయత్నించినా మనం లోపలికి వెళ్లగలిగినంత తలుపుని తెరవలేం.

ఇక్కడ గురువు ఆవశ్యకత ఉంది. నా గురువే లేకపోతే సమాధి స్థితి పొందడానికి ఆ తలుపుని పూర్తిగా తెరిచేవాడిని కాను.

ఒక మారు ద్వారం గుండా రావడం పోవడం చేయ గలిగితే, ఒక మరణిస్తున్న వ్యక్తితో ప్రయాణం చేసి, ద్వారం అవతలనుంచి తిరిగి అదే జీవిగా ప్రపంచంలోకి రావడం సాధ్యం కాదని తెలిసికొ౦టా౦. మరణిస్తున్న వ్యక్తి మన ప్రియుడు అయితే, వానితో మన౦ ఈ సంభాషణ చేయవచ్చు: మరణంతో అంతం కాదు. అది ఒక తలుపు, ద్వారం లేదా వంతెన వంటిది. దాన్ని దాటి కొంత కాలం విశ్రమించి మళ్ళీ వెనక్కి -- అంటే పరిణామంలో ఎక్కడ వీడి పోయేమో అక్కడికి--వస్తాం. ఈ విషయం తెలిసిన జ్ఞానికి చావు అంటే భయము౦డదు. అలాగే ఒక నూతన శరీరాన్ని ధరించి, మళ్ళీ జీవితాన్ని సాగించాలనే కోరిక కలగవచ్చు. 448