Eknath Gita Chapter 12 Section 16

Bhagavat Gita

12.16

యే తు ధర్మ్యుమృతమిదం యథోక్త౦ పర్యుపాసతే {12.20}

శ్రద్ధధానా మత్పరమాః భక్తాస్తే అతీవ మే ప్రియాః

ఎవరయితే శ్రద్ధావంతులై, నేనే పరమగతియని భావించిన వారై, నేను ఇంతవరకు తెలిపిన విధముగ ఈ ధర్మ స్వరూపమైన అమృతమును సేవించుచున్నారో వారు నా కత్యంత ప్రియులు ఀ

ఋగ్వేదంలో ఒక మంత్రం చెప్తారు

నన్ను అవాస్తవం లోనుంచి వాస్తవంలోకి తీసికెళ్ళు

నన్ను అంధకారం నుండి కాంతి పథంలోకి నడిపించు

నన్ను మరణం నుంచి అమృతత్వానికి తీసికెళ్లు

ఇదే అన్ని మతాలలోనీ సందేశం. నేను ధ్యానం మొదలు పెట్టే ముందు, అమృతత్వం అంటే కవులు వాడే ఒక పదమనుకునేవాడిని. మరణం మీద నా అమ్మమ్మ యొక్క దృక్పథం తెలిసికొన్న తరువాత అమృతత్వం వాస్తవమని తెలిసికొన్నాను. దానికై ఉత్సాహం, సాహసం ఉన్న వారు ప్రయత్నించవచ్చు-- మరణం తరువాత కాదు, ఇప్పుడే, ఇక్కడే. అనేక యోగులు ఇది తెలిసికొని దేశకాలాలకి అతీతంగా బ్రతికేరు. అటువంటివారికి మరణం లేదు. వారి దేహం పడిపోవచ్చు. కానీ వారి చేతనం ఖండింపబడదు. ఎందుకంటే వారు దేహంతో తాదాత్మ్యం చెందలేదు.

గాఢమైన ధ్యానంలో చేతన మనస్సును దేహేంద్రియాల నుండి వెనక్కి తీసుకొంటే, మనం దేహాన్ని దాటి వెళ్తాం. ఇదే బ్రతికుండగానే అమృతత్వం పొందటం. దానిలో అమితమైన ఆనందం, శాంతి ఉంది. అది కొన్ని క్షణాల మాత్రమే ఉంటుంది. మనం దాన్ని నిరంతరం పొందటానికి ప్రయత్నించాలని కోరుతాం.

అలా అయితే మనము దేహంనుండి విడిపోతాం. మనకు మనస్సు లోతులలో ఆత్మ జ్ఞానం ఉంటుంది. మరణం దేహానికే. ఆత్మకు కాదు.

యోగులు "అది నిద్రనుండి మేల్కొన్నట్లు ఉంటుంది" అని చెప్తారు. దైవ భక్తి కలుగక ముందు మనం నిద్రలో ఉన్నాము. మనం కల కంటున్నంత సేపూ అది నిజం అనిపించదా? మనము మేల్కొన్న తరువాత, అది కల అని గ్రహిస్తాము. యోగులు "కల నుంచి మేల్కొన్నప్పుడు, నీవు కలలోని పాత్రను వేకువలో ధరిస్తావా?" అని అడుగుతారు.

కఠోపనిషత్తులోని నాచికేతుడు యమధర్మరాజుని "నేను నువ్వు వెళ్లని చోటులో అనేక ఋషులు ఆనందంతో అమృతత్వం పొందియున్నారని విన్నాను. అది నిజమా?" అని ప్రశ్నిస్తాడు. నిజానికి అటువంటి ప్రదేశం మన దేహంలోనే ఉంది. చిన్న వయస్సులో మన ఇంద్రియముల చేత ప్రేరేపింపబడి ఆనందం కొరకు అన్ని చోట్లా వెదుకుతా౦. అలా తిరిగి ప్రపంచ సుఖాలు క్షణికమని తెలిసికొని, అమృతత్వాన్ని తెలిసికొని, దానికై ప్రయత్నిస్తాం.

అది చాలా కష్టాలతో కూడినది. మనము దానికై అచేతన మనస్సుని శోధించాలి. అది బయట ప్రపంచమంత విశాలమైనది. దానికి దేశకాల పరిమితులు లేవు. గెరార్డ్ మ్యాన్లీ హాప్కిన్స్ ఇలా వ్రాసేరు:

మనస్సులో పర్వతాలు, శిఖరాలు

క్రింద పడతామేమో అనే భయము కలిగించేవి

ఉన్నాయి. ఏ మానవుడూ వాటిగురించి తెలిసికోలేడు

వాటిని చూడకుండా, వాటిని చేరకుండా ఉండండి

కొందరికి అచేతన మనస్సు అల్పమైనదిగా తలుస్తారు. కానీ దాని గురించి తెలుసుకుంటే మనకు ఊపిరాడదు. సముద్రపుటడుగున ఎలాగైతే పర్వతాలు ఉన్నాయో మన చేతన మనస్సులో అనేక విషయాలు ఉన్నాయి. దానిలో పయనించాలంటే ధైర్యం, పట్టుదల ఉంటే సరిపోదు. మన గమ్యమేమిటో కూడా తెలియాలి.

మనకు జీవితంలో ఒక లక్ష్యం ఉండాలి. ఒక నావికునికి ధృవ నక్షత్రం ఎలాగ మార్గదర్శకంగా ఉంటుందో, ఒక ఉన్నత లక్ష్యం మనల్ని సరియైన ద్రోవలో నడిపిస్తుంది.

అలాగే మనం గీతలో శ్రీకృష్ణుడు చెప్పే బోధను కంఠతా పెడితే సర్వకాల, సర్వావస్థల యందు అది మనకు మార్గదర్శకంగా ఉంటుంది. మొదట్లో అది మనకు స్పూర్తి మాత్రమే ఇస్తుంది. కానీ ధ్యానం ద్వారా దానిని చేతన మనస్సులోతులకు చేర్చి, మార్పు చెంది, పునర్జన్మ ఎత్తి ఆ ఆదర్శాలను ఆచరణలో పెట్టగలము.

మీరాబాయి ఇలా చెప్పేరు:

దేవుని చూడడానికి ఇంకెంత కాలం వేచి ఉండాలి

సూర్యోదయ మైనప్పుడు అతని గురించ వెదకుతాను

అలాగే ప్రతి రోజూ ధ్యానంలో వెదకుతాను

అతనిని కళ్ళతో చూస్తేగాని నాకు నిద్ర పట్టదు

అనేక జన్మలలో నీ నుండి వేర్పడ్డాను

నువ్వు ఎప్పుడు వస్తావు?

ఇలా ఒక రోజే ఆ అనుభవం ఉండదు. అది అనేక రోజులు, నెలలు, సంవత్సరాలు ఉంటుంది. ఇదే సాధన అంటే. ఏ యోగికీ ఆ కష్టం తప్పదు. సూఫీలు సాధనలోనే అంత ఆనందం ఉంటే దేవునిలో ఐక్యమవుతే ఇంకెంత ఆనందం ఉంటుందో అంటారు. జఫర్ ఇలా అన్నారు:

నా హృదయాన్ని నీతో విలీనం చేసేను; ఉండేదంతా నువ్వే

పరమాత్మా, నా ఆరాధ్య దైవమా, నీవే అన్ని జీవులకు నిలయం

నీవు నివసించని హృదయం ఎక్కడుంది

భూమ్యాకాశలో సర్వత్రా ఉన్నావు

నేను నిన్ను అన్నిట్లో చూసేను; ఉండేదంతా నువ్వే

మనము దేవునిలో ఐక్యమైతే ఒక సూక్ష్మ క్రిమినుండి అనంత విశ్వంలోని పదార్థాలు మన బంధువులు. నా అమ్మమ్మ దగ్గర పెరుగుతున్నప్పుడు, నా దృష్టి ఆంగ్ల సాహిత్యం మీద ఉండేది. నా అమ్మమ్మ తన జీవితాన్ని సెయింట్ ఏంజిలా చెప్పినట్లు --"ప్రపంచమంతా దేవునితో నిండి ఉన్నది"-- గడిపింది.

మన జ్ఞానానికి అడ్డంకు మన స్వచ్ఛంద భావాలు. వాటివలన మనము పూర్ణానికి వేరుగా ఒక శకలమై ఉన్నామని అనుకొంటాము. స్వచ్ఛంద భావాలను తగ్గించుకొంటే మనము కాలాన్ని, మరణాన్ని జయించవచ్చు. మనమందరి అనుభవంలో పరోపకారము చేస్తున్నప్పుడు కాలం స్థ౦భిస్తుంది. మనము వేరుకామనే భావన కొన్ని ఘడియలు ఉంటుంది. అవే అమృత ఘడియలు. వాటిని రోజంతటికీ పెంపొందించుకుంటే, మన౦ మన గురించే కాక, ఇతరులకై కూడా బ్రతుకుతున్నామనే భావన కలుగుతుంది. సెయింట్ జాన్ ఆఫ్ క్రాస్ చెప్పినట్లు: మనము దేనిని ప్రేమిస్తామో అందులో జీవిస్తాము. మనము అందరిలోనీ ఉన్న దేవుని ప్రేమిస్తూ, అందరి హృదయాలలోనూ ఉన్న దేవునితో కలసి ఉంటే, దేహం పడిపోతే, ఇంక మరణమెక్కడిది?

సెయింట్ తెరెసా ఆఫ్ లిసీ మరణ శయ్యపై ఉన్నప్పుడు ఆమె స్వర్గం గురించి ఏమనుకుంటున్నాదని అడిగితే ఆమె ఇలా స్పందించేరు: "అది అంత వేరేగా ఉండదు. నాకు తెలుసు దేవుడ్ని చూస్తానని. ఇక్కడి కన్నా ఎక్కువగా చూస్తానని అనుకోను"

మన అహంకారాన్ని వీడితే ఇది, అది అనే తేడా ఉండదు. మనము ఒక శకలంలా ఎడంగా బ్రతకం. ఆది శంకరులు చెప్పినట్లు ఈ విశ్వమంతా మన ఇల్లు. శ్రీరామకృష్ణ దివంగతుడైనప్పుడు ఆయన భార్య శ్రీశారదా దేవి దుఃఖిస్తూ ఉంటే ఆయన ఆమె చేతన మనస్సులో ప్రత్యక్షమై ఇలా అన్నారు: "నేను నిజంగా మరణించేనని నువ్వు అనుకుంటున్నావా? నేను ఒక గదిలోంచి ఉంకో గదికి మారేనంతే"

బుద్ధుడు ఇలా అన్నాడు:

నేను ఈ ఇల్లుని కట్టినవాడి గురించి తెలిసికోవడానికి ఎన్నో జననమరణాలు వృధా చేసేను. జనన మరణాలు ఎంత అలసట కలిగిస్తాయో తెలుసు కదా. ఇప్పుడు నిన్ను ఇల్లు కట్టినవానిగా తెలిసికొన్నాను. నా ఇల్లు ఇంకా ఎడంగా కట్ట లేవు. నేను స్వార్థాన్ని వదులుకొన్నాను. నేను సర్వ క్లేశాలు వదిలిపెట్టి నిర్వాణం పొందేను. 420