Eknath Gita Chapter 12 Section 5

Bhagavat Gita

12.5

యే తు సర్వాణి కర్మాణి మయి నన్న్యస్య మత్పరాః {12.6}

అనన్యేనైవ యోగేన మాం ధ్యాయంత ఉపాసతే

తేషామహం సముద్ధర్తా మృత్యుసంసార సాగరాత్ {12.7}

భవామి న చిరాత్పార్థ మయ్యావేశిత చేతసామ్

అర్జునా! సర్వకర్మములను నా యందే సమర్పించి, నేనే పరమగతి యని భావించి, అనన్య యోగముచే నన్నే ధ్యానించుచు సేవించుచుందురో, నా యందు చిత్తముంచిన అట్టివారలను జనన మరణ సంసార సాగరమునుండి అతి శీఘ్రకాలములోనే నే నుద్ధరి౦తును ఀ

మనం ఒకచేత్తో పరమపదాన్ని పట్టుకోదలచుతాము, రెండవ చేతితో మన వస్తువులను పట్టుకుంటాము. పరమపదం కావాలంటే వస్తువులను జార విడవాలి. దానికై శ్రీకృష్ణుడు ఇలా చెప్పుచున్నాడు: మత్పరః -- అనగా నన్నే నీ లక్ష్యంగా పెట్టుకో. ఏదీ మన ఆనందానికి లేదా ఇతరుల సంతోషానికి కాక దేవునికై, మనలోను, ఇతరులలోను ఉన్న పరమాత్మకై చెయ్యాలి.

ఇంకా శ్రీకృష్ణుడు సర్వ కర్మాణి అన్నాడు. అంటే మనం చేసే ప్రతి కర్మ దైవార్పణ చెయ్యాలి. ఇందులో వెసులుబాటు లేదు. మనమిది చేతన మనస్సు ఉపరితలంలో కాక, స్వార్థ పూరిత కోర్కెలతో నిండి ఉాన్న లోతుకు వెళ్తేనే సాధ్యం. దీనికి ధ్యానం ఒక్కటే సరిపోదు. ఒకమారు చేతన మనస్సు ఉపరితలం దాటితే ముందుకీ, వెనక్కీ వెళ్ళలేని పరిస్థితి వస్తుంది. ఎందుకంటే ఒక చేత్తో మనది అనుకునే వస్తువు౦ది. దాన్ని మనం వదలక పోతే మనము ముందుకు సాగలేము.

ఆగస్టీన్ అనే వ్యక్తి కన్ఫెషన్స్ లో ఇలా వ్రాసేరు:

నేను ఇతరులవలన కాక, నా అహంకారంచే బంధింపబడ్డాను. నా కోర్కెలు ఒక గొలుసులా ఉండి, అది నా శత్రువు చేతిలో ఉంది. ఒక బలమైన స్వార్థపూరితమైన కోరిక, అలవాటుగా మారుతుంది. దానిని నివారించక పోతే అది నిర్భంధ౦గా మారుతుంది. ఈ విధంగా నేను బానిస నయ్యాను. నాలో ఉదయించిన క్రొత్త పట్టుదల, పాత పట్టును అతిక్రమించ లేక పోతున్నది. ఈ విధంగా క్రొత్తదైన ఆధ్యాత్మికత, భౌతికమైన పాత పట్టుదలల మధ్య పోరుసాగుతోంది. దాని వలన నా ఆత్మ ప్రభావితమౌతోంది.

ఆయన ఇంకా ఇలా వ్రాసేడు:

నేను రెండు వర్గాలలోనూ ఉన్నాను. ఒకటి నేను సమ్మతించినది. మరొకటి నేను ఇష్టపడనిది. ఇప్పుడు నా పరిస్థితి ఇష్టం లేకున్నా కోరికలను తీర్చుకొని, నేను సమ్మతించిన దాని వైపు వెళ్ళలేకున్నాను. అంటే నేనే రెండు వర్గాలలోనూ ఉన్నాను: నేను పూర్తిగా సమ్మతించినది మరియు పూర్తిగా ఇష్టపడలేనిది. ఇలా జీవిత పయనం సాగిస్తున్నాను

ఇది రెండు ఆత్మల మధ్య పోరాటం కాదు. ఒకే ఆత్మ కొంతసేపు మొదటి వర్గంలో ఉంటుంది, మరి కొంతసేపు రెండవ వర్గంలో ఉంటుంది. ఇప్పుడు విజయం కావాలంటే నిస్వార్థంగా కర్మ జేయగలిగే వర్గంలో ఉండాలి. అంటే చీకటినుండి కాంతివైపు ప్రయాణించాలి.

అలా చేయాలంటే చాలా కష్టం. చాలా కాలం మనకి దేన్ని ఎన్నుకోవాలో తెలియదు. మనం దేన్ని పట్టుకోవాలో తెలియదు. అది పండిపోయిన యోగులకూ కష్టసాధ్యమే. అగస్టీన్ చెప్పేది అది మంచి కలలోంచి మెలకువ తెచ్చుకొన్నట్టు; కానీ కళ్ళు విప్పడం ఇష్టంలేదు. మన కలలను పరిశీలిస్తే, అచేతన మనస్సులో స్వేచ్చ లేదని, కలలు మనని నిర్భంధిస్తాయని తెలుసుకొంటాం. అగస్టీన్ వేకువలో కూడా అలాగే ఉంటామని చెప్పేరు.

నాకు నా తుచ్చ కోర్కెలు తీర్చుకోవడం కన్నా దైవార్పణ౦ కావడమే మంచిదని తెలుసు. కానీ నా కోరికలు నన్ను బంధీగా చేసేయి. "లే, బద్దకస్తుడా, మరణం నుంచి లేచి, నేను ఇచ్చే వెలుగుని చూడు" అనే దేవునికి సమాధానం ఇవ్వలేకపోతున్నాను.

కానీ మనం గాఢ నిద్రలో, అచేతన మనస్సుతో తాదాత్మ్యం చెంది ఉన్నప్పుడు మెలకువ తెచ్చుకోవడం ఎలా సాధ్యం? ఇక్కడ జ్ఞానం ఒకటే సరిపోదు. మనకు కావలసినది ఇంద్రియాలను జయించి, మనం గాఢంగా కోరుకొనే దాన్ని పరిత్యజించడం. ఇదే దేవుని అవతారాల్లోని పరమార్థం.

ఒక ఫ్రెంచ్ యోగి బ్లైస్ పాస్కల్ ఇలా వ్రాసెను:

దేవుడా నన్ను అనాధను చేస్తావా ? నువ్వు వచ్చి నా మనస్సుని ఆనందంతో నింపి మాయమయ్యేవు. ఇది క్రూరత్వం కాదా? మనమెప్పటికీ ఇలా వేరేగా ఉంటామా? నాకు నీతో కలసి ఉండడం అంటే ఏమిటో తెలిసింది. అందువలన నీకంటే వేరుగా ఉండడం బాధగా ఉంది. ఈ ఆనందాన్ని ఎలా శాశ్వతంగా ఉంచుకునేది?

అటు తరువాత తన ప్రశ్నలకి తనే సమాధానం ఇచ్చుకొ౦టారు:

మనం దేవుని పొందాలంటే మనవి అనుకొన్న వస్తువులను, బంధాలను ఆనందంగా వదులుకోవాలి. దానిలో కొంత బాధ లేక పోలేదు. కానీ మనం పొందే ప్రేమకై వాటిని పరిత్యజించాలి.

ఒక సూఫీ "హృదయం పోయిన దాని గురించి ఏడుస్తూ ఉంటే, ఆత్మ పొందిన దాని గురించి సంతసిస్తుంది" అని చెప్పెను.

నేను పుట్టుకతోనే శ్రీకృష్ణుని పై ప్రేమతో పుట్టలేదు. అది నా స్వార్థ పూరిత కోరికలను శ్రీకృష్ణుని వైపు ప్రేమగా మళ్లించి అలవరుచుకున్నాను. అగాస్టీన్ "గొప్ప యోగులు చేసినది మనమెందుకు చేయలేము? వారు దేవుని సహాయం లేకుండానే చేయగలిగేరా? దేవుని నమ్మాలి. భయమును వీడాలి. ఆయన మననెన్నటికీ విడిచిపెట్టడు" అని చెప్పేరు.

ఇది ఒక మూఢ భక్తి కాదు. శ్రీ రామకృష్ణ, ఫ్రాన్సిస్ ఆఫ్ అస్సీసి, తెరెసా ఆఫ్ ఆవిలా వంటి గొప్పవారు తమ ఇష్ట దైవం అన్నిటికన్నా సత్యమని నమ్మేరు. భౌతిక ప్రపంచం సదా మార్పు చెందేది. యోగులు చెప్పేది: ఏదైతే మార్పు చెందదో అదే సత్యం. దేహం పడిపోతుంది. సృష్టి అంతమౌతుంది. కానీ ఆత్మ శాశ్వతంగా ఉంటుంది.

మనము ప్రపంచ సుఖాలలోంచి విముక్తి చెందనంతకాలం బాధలు పడవలసిందే. యవ్వనంలో వెసులుబాటు ఉంటుంది. ఒక సుఖాన్నిచ్చేదానివలన నిజంగా సుఖం వచ్చిందా అని అడిగి తెలిసికొనే వయస్సది. కానీ వృద్ధాప్యంలోకి వెళితే, పూర్తిగా జ్ఞానం లేకపోతే, జీవితం వస్తువులను, బంధాలను విడిచిపెట్టవచ్చా అని అడగదు. మననుంచి వాటిని లాక్కుపోతుంది.

నా అమ్మమ్మ ఇలా చెప్పేది: "నీకు ఆత్మ గౌరవం లేదా? నువ్వు ఆనందంగా ఇవ్వగలదానిని, ఒకరు బలవంతంగా లాక్కుని ఎందుకు తీసికోవాలి? జీవితాన్ని నిన్నొక మూలకి తోసి, నీది అనేదాన్ని లాక్కుపోయే పరిస్థితి తెచ్చుకోవద్దు. నీవు బలంగా ఉన్నప్పుడే వాటిని త్యజించి పూర్తి స్వేచ్ఛను అనుభవించు". సాధన మార్గంలో మన స్వార్థాననికై ఏది ఉంచుకోక క్రమంగా ఇష్టమైనవి వదిలి పెడతాం. అలాగ చేస్తే మనము ఎవరి మీదా ఆధారపడనక్కరలేని స్థితి వస్తుంది. బలవంతంగా ఒకరు లాక్కొంటే బాధ కలుగుతుంది. కానీ మనం ప్రేమించే వారలకై వదిలేస్తే దానిలో బాధ లేదు.

మన మనస్సులో దేవునితో సంపూర్ణమైన ఐక్యం పొందితే, మన మారే ప్రపంచం నుండి, మరణం నుండి, విడుదల చేయబడతాం. అదే శాశ్వతం, కైవల్యం, నిర్వాణం, మోక్షం. 350