Viveka Sloka 41 Tel Eng

బ్రహ్మానందరసానుభూతికలితైః పూతైః సుశీతైర్యుతై- (పాఠభేదః - సుశీతైః సితైః)
ర్యుష్మద్వాక్కలశోజ్ఝితైః శ్రుతిసుఖైర్వాక్యామృతైః సేచయ ।
సంతప్తం భవతాపదావదహనజ్వాలాభిరేనం ప్రభో
ధన్యాస్తే భవదీక్షణక్షణగతేః పాత్రీకృతాః స్వీకృతాః ॥ 41 ॥

హే ప్రభో = ఓ ప్రభూ, భవదీక్షణక్షణగతే - నీ యొక్క దృష్టి యొక్క క్షణప్రసారమునకు (ఎవరు), పాత్రీకృతాః - పాత్రగా చేయ బడినారో, స్వీకృతాః = (నీచే) స్వీకరింపబడినారో, తే - వారు, ధన్యాః - ధన్యులు, భవతాపదావదహనజ్వాలాభి - సంసారమునందలి దుఃఖము లనెడు దావాగ్నిజ్వాలలచే, సంతప్తం - ఆప్తుడై నట్టి, ఏవం - ఈ నన్ను, బ్రహ్మానన్దర సానుభూతికలితై - బ్రహ్మానంద రసము యొక్క అనుభవముతో కూడినవియు, పూతైః - పవిత్రమైనవియు, సుశీతై - చాల చల్ల వినియు, నితైః = పరిశుద్ధమైనవియు, యుష్మద్వాక్కల శోజితై - నీ యొక్క వాగింద్రియమనెడు కలశముచే పోయబడిన వియు, శ్రుతిసుఖైః = చెవులకు సుంకరమైనవియు అగు, వాక్యామృతై - వాక్యామృతములతో, సించయ = తడుపుము.

హే ప్రభో = ఓ సర్వసమర్థుడా ! భవదీక్షణక్షణగతేః - నీయొక్క దయార్ద్ర దృష్టి క్షణకాలముపాటైనను లభించుటకు, పాత్రీకృతాః - లక్ష్యముగా చేయబడినవారు లేదా మీయొక్క నేత్రముతో క్షణ కాలమైన సంయోగమునకు, పాత్రీకృతాః = ఆశ్రయముగా అయినవారు, కావుననే, స్వీకృతాః ఎవరు ఆత్మీయులుగా గ్రహింపబడినారో వారు ధన్యాః = కృతార్ధులు.

అందుచే నేను గూడ, నీ కటాక్షముచే తొలగింప బడిన అజ్ఞానము కలవాడనై అధికముగా పవిత్రీకరింప బడినవాడనై ధన్యుడనైతిని.

సాంసారికాగ్ని తాపమును అతిశీఘ్రముగ తొలగింప దలచినవాడై శాంతింప చేసికొనవలెనని కోరుచు ఈ విధముగ ప్రార్ధించుచున్నాడని సూచించుచున్నాడు.

'శ్రేయని కేన తృప్యతే'- శ్రేయస్సు కలుగుచున్నపుడు చాలునని ఎవరందురు అను లోకోక్తి ననుసరించి ఇంతను కోరుచున్నాడు.

కటాక్షపాత్రుడనై, స్వీకృతుడనగు, సంసార శోకదావాగ్ని జ్వాలలచే సంతప్తుడనగు, వీనం - ఎదుటనున్న నన్ను, బ్రహ్మానందమే ఆస్వాదింపబడును గాన రసము. దాని అనుభవముతో మిశ్రితములైన కనుకనే, పూతైః =సకల కల్మషములను హరించు నవగుటచే పవిత్రమైన "న హి జ్ఞానేన సదృశం పవిత్రమిహ విద్యతే" - జ్ఞానముతో సమానమైన పవిత్రమగువస్తువు మరేదియు ఈ లోకమునలేదు కదా! అని స్మృతి ననుసరించి అట్టి జ్ఞానము కలవాని వాక్యములు గూడ సకల పాపహారముగు జ్ఞానమును ఉపదేశించున వగుటచే పవిత్రములు.

సుశీతైః = ఆధ్యాత్మికాది దైవికాధి భౌతికములగు అంతర తాపములను నశింప చేయునవగుటచే మిక్కిలి చల్లనైనవి.

సితైః- రజస్తమో మార్గములను తొలగించుట ద్వారా కేవల సత్త్వ మార్గమును మాత్రమే పొందింప చేయుటచే నిర్మలమైనవి.

నీ వాగింద్రియమునకు స్థానమగు ముఖమే కలశము ; దానినుండి బయల్వెడలినవి, కర్ణానందదాయకము లైనవి అగు వాక్యామృతములచే నన్ను తడుపుము. పవిత్రత్వము, శీతత్వము, శుద్ధత్వము, కలశోoజి తత్వము అనునవి వాక్యముల యందును, అమృతమునందును తుల్యముగ నుండుటచే వాక్యముల యందు అమృతత్వము ఆరోపింపబడినది.

'బ్రహ్మానన్దరసానుభూతి కలితైః' అనునది పవిత్రత్వమునకు కారణమును చెప్పుచున్నది. 'శ్రుతి సుభైః' అనుటచే శ్రవణకాలమునందే సుఖమును కలిగించునవి. వాటి యర్థమును బాగుగ అనుసంధానము చేసికొని అనుభవము లోనికి తెచ్చుకొన్నచో ఎంతటి ఆనందము కలుగునో చెప్పనలవికాదు అని సూచింపబడుచున్నది.

అన. (38 శ్లోకములు) వెనుక 'భీతం ప్రపన్నం' ఇత్యాది వాక్యములచే సూచితమగు భీతిని, వెంటనే తనపై అనుగ్రహము కలుగుటకై స్పష్టీకరించుచున్నాడు.

brahmānandarasānubhūtikalitaiḥ pūrtaiḥ suśītairyutaiḥ
yuṣmadvākkalaśojjhitaiḥ śrutisukhairvākyāmṛtaiḥ secaya | 
saṃtaptaṃ bhavatāpadāvadahanajvālābhirenaṃ prabho
dhanyāste bhavadīkṣaṇakṣaṇagateḥ pātrīkṛtāḥ svīkṛtāḥ || 40 ||

The Sanskrit phrase frequently seen in hymns is "sarva mrutyu nivaarini". It means the goddess will prevent all kinds of death. It can't be true because whatever is born, must die after a finite time, including stars and planets, nay the universe. So why are our rishis claiming our gods have the power to prevent death.

The proper way to interpret the phrase is "akaala mrutyu nivaarini" which means the goddess will prevent untimely death. In the olden days people wished for a life span of 100 years. Each of the four stages of life viz. childhood (baalya), youth (youvana), householder (gruhastu), renouncer (sannyasa), is meant to last for two and half decades. It is however not always possible to live through all of the stages and attain sannyasa as there are diseases, accidents and natural calamities.

Just as we buy life insurance to see that our beloved ones don't suffer because of akaala mrutyu, we seek the same from the goddess. The insurance companies give policies for ten, twenty, thirty, etc. years based on the life expectancy of the policyholder and the risks like smoking, adventurous sports, etc. In the case of the goddess we seek coverage of all risk factors.

Sankara, in this sloka, is paraphrasing a disciple beseeching a guru for liberation by tiding over the samsara(bondage) with sweet words from his mouth like holy water pouring out of the spout of kamandala(water jug) and burning the karma that causes bondage like a forest fire.

The interesting aspect of this sloka is that Sankara uses metaphors like "cool water" from the kamandala and "hot fire" in a forest. This kind of useage gives a prosaic prayer the significance of poetry for one familiar with the Sanskrit language.

The gist of the sloka is "O Guru, have pity on me and enlighten me on how to overcome bondage, suffering and death".

Viveka Sloka 39-40 Tel Eng

శాంతా మహాంతో నివసంతి సంతో
వసంతవల్లోకహితం చరంతః  
తీర్ణాః స్వయం భీమభవార్ణవం జనా-
నహేతునాన్యానపి తారయంతః ॥ 39 ॥

అయం స్వభావః స్వత ఏవ యత్పర-
శ్రమాపనోదప్రవణం మహాత్మనామ్ ।
సుధాంశురేష స్వయమర్కకర్కశ-
ప్రభాభితప్తామవతి క్షితిం కిల ॥ 40॥

వసంత వత్ = వసంతఋతువువలె, లోకహితం- లోకములకు హితమును, చరంతః - చేయుచున్నట్టియు, శాన్త = శాంతులును, మహాన్తః -గొప్పవారును, స్వయం - తాము, భీమభవార్ణవం - భయంకరమైన సంసారసముద్రమును, తీర్ణాః - దాటినవారును, అహేతునా = కారణమేమియు లేకుండగనే, అన్యాన్ జనానపి-ఇతరజనులను గూడ, తారయంత = దాటింపజేయుచున్న, సన్తః - సత్పురుషులు, నివసన్తి = వినిపించుచున్నారు.

మహాత్మనాం - మహాత్ములయొక్క, యత్ - ఏ, పరశ్రమాపనోద ప్రవణం = పరులయొక్క బాధలను తొలగించుట యందలి ఆసక్తికలదో, అయం - ఇది, స్వత ఏవ = స్వతఃసిద్ధమగు, స్వభావ ఏవ = స్వభావమే, ఏషః = ఈ , సుధాంశుః = చంద్రుడు, అర్క కర్కశ ప్రభాభితప్తాం = సూర్యుని తీవ్రకరణములచే తపింపచేయబడిన, క్షితిం - భూమిని, స్వయం – తానే, అవతి కిల - రక్షించును కదా!

వర్ష కాలమున వర్షబాధ ; గ్రీష్మమున వేడి; శరదృతువు ప్రారంభమునందు మాత్రమే సుఖము; పూర్తిగ రెండు మాసములందును ఉండదు.

కార్తీకమాసపు చివరిభాగము యమదంష్ట్ర (యముని కోరలు) అని చెప్పుదురు కదా! హేమన్త శిశిరములలో చలి; కాని సుగంధి పుష్పములకు నిధియగు వసంతము పూర్తిగ లోకమునకు సుఖమును కలిగించును గాన 'వసంతమువలె' అని చెప్పబడినది.

అపుడు వర్షముగాని, తాపము గాని, చలిగాని, రోగములు గాని ఉండవు కదా! ఋతువు ఏ విధముగ సుఖమును మాత్రమే కలిగించునో అట్లే లోకమునకు సుఖమునే చేయుచు, శాన్తాః = నిర్వికారమగు మనస్సుకలవారును, కావుననే మహాన్తః - అపరిచ్ఛిన్నమగు బ్రహను సాక్షాత్కరించుకొన్న వారును, కావుననే శ్రు. 'బ్రహ్మవిద్బ్రహ్మైన భవతి' - బ్రహ్మవేత్త బ్రహ్మయే యగును అని శ్రుతిచెప్పిన విధమున సన్తః = అట్టి అపరిచ్ఛిన్న బ్రహ్మాభేదముతో నున్నవారును, తాము సంసారరహితులును, తాము అప్తకాములు - కోరికలన్నియు తీరిన వారు అగుటచే స్వప్రయోజన మేమియు లేకుండగనే సంసార సముద్ర నిమగ్నులగు ఇతరులనుగూడ దాటించుచున్నవారును, కారణము లేని ప్రవృత్తి ఉండదు కదా!

కారణము లేకుండ వీరు ఇతరుల నెందులకు తరింపచేయుదురు అని అశంకించుకొని "అయం స్వభావః” ఇత్యాది వాక్యముచే సమాధానము చెప్పుచున్నాడు.

స్వభావమునకు కారణ మేమి అని అన్వేషించుట యుక్తముకాదు. పంచదారలో మాధుర్యము స్వాభావికము, ఈ మాధుర్యమునకు కారణమేమి అని ప్రశ్నించుటలో అర్థము లేదుకదా ? పరశ్రమాపనోద ప్రవణం - పరుల యొక్క ఏ శ్రమ యున్నదో దానిని నివారించుటలోని అత్యాసక్తి: 'ప్రవణ' శబ్ధము ఇచట భావప్రధానముగ 'ప్రవణత్వము' అను నర్థమున ప్రయుక్త మైనది. ఇది మహాత్ములకు స్వాభావికమేగాన ఈ విషయమున పర ప్రేరణాపేక్షలేదు అని భావము. ఇందులకు 'సుధాంశు' ఇత్యాదికము దృష్టాంతము .

అవ. ఈ విధముగ వినీతవేషమును, దానికి అనుగుణమగు వాక్కును, దానిచే వ్యంజితమగు భక్తి నిచూచి ‘ఇతరమేదియు లేక అర్హుడైయున్న ఈతనిని సర్వవిధముల రక్షింపవలెను' అను నభిప్రాయముచే తనకు అభిముఖుడైనట్టియు, దయామృతమును వర్షించు సానుగ్రహ కటాక్షములచే తనను పవిత్రుని చేయుచున్న దేశికోత్తముని, ఇపుడు తనకు బంధమోచనోపాయమును ఉపదేశింపుమని, ధైర్యముతో ప్రార్థించుచున్నాడు.

āntā mahāntō nivasanti santō
vasantavallōkahitaṃ charantaḥ ।
tīrṇāḥ svayaṃ bhīmabhavārṇavaṃ janā-
nahētunānyānapi tārayantaḥ ॥ 39॥

ayaṃ svabhāvaḥ svata ēva yatpara-
śramāpanōdapravaṇaṃ mahātmanām ।
sudhāṃśurēṣa svayamarkakarkaśa-
prabhābhitaptāmavati kṣitiṃ kila ॥ 40॥

Why do we worship trees? Because they provide us shade, fruits and oxygen. They do so unasked and they don't care if the one standing in their shade is a friend or foe, animal or bird. Similarly Sankara says a guru bestows on a sadhaka his upadesa out of his kindness and camaraderie.

A guru's capability is based on guruparampara or the succession of his guru, guru's guru and so on. Just as lineage (gotra) is traced to the sapta rishis , a guru's parampara indicates his roots.

Sankara's Guruparampara

• Lord Vishnu
• Lord Brahma
• Vashishta
• Sakthi
• Parasara
• Veda Vyasa
• Sukha Brahmam
• Gaudapadha
• Govinda Bhagavatpada
• Adi Sankara

However, the gurus before Sankara didn't attain the same fame and acceptance. Hence it is believed that Sankara is in avatar. Some Saivaites believe the parampara shown originates with Lord Siva instead of Lord Vishnu. Whatever it may be, he is an avatar who took birth to reform the hindu religion and weed out other faiths that create confusion and disharmony.

Sankara is also called jagat guru implying his reach goes far beyond the boundaries of bharata varsha. Obviously he is the most qualified to comment on gurus and give guidance to his four disciples: Suresvara, Padmapada, Hastamalaka and Totaka.

In this sloka Sankara is laying out the motivations of a guru and the minds of those who doubt his intentions. He compares a guru to the season vasanta(spring) that subdues the earth baked under hot summer sun and soaked in rain.

A guru, says Sankara, is like the moon reflecting cool rays after absorbing the scorching heat of sun's light. Moon doesn't distinguish and discriminate on whom it shines. Similarly a jagat guru operates to relieve mankind of suffering and ignorance.

Viveka Sloka 38 Tel Eng

దుర్వారసంసారదవాగ్నితప్తం
దోధూయమానం దురదృష్టవాతైః ।
భీతం ప్రపన్నం పరిపాహి మృత్యోః
శరణ్యమన్యద్యదహం న జానే ॥ 38 ॥ (పాఠభేదః - అన్యం)

దుర్వార సంసారదావాగ్ని తప్తం - వారింప కష్టమైన సంసారదావాగ్నిచే తపింపచేయబడినవాడను, దురదృష్టవాతైః - పాపములనెడు వాయువులచేత, దోధూయమానం - ఇటునటు ఎగురగొట్టబడనున్నట్టి వాడను, భీతం - భీతుడను, ప్రపన్నం - శరణుజొచ్చినవాడను అగు నన్ను. మృత్యోః = మృత్యువునుండి, పరిపాహి - రక్షింపుము, యత్ = ఎందు వలన అనగా, ద్యదహం - నీ కంటె అన్యుడైన, శరణ్యం = రక్షకుని, అహం-నేను, నజానే - ఎరుగను.

సంసారమే, దవాగ్నిః = నలుమూలల వ్యాపించి తాపమును కలిగించుటచే, వనమునందలి అగ్ని : అది నీ సదుపదేశమువలన కలుగు జ్ఞానము లేనిచో నాచే స్వయముగ వారించుకొనుటకు శక్యము కానిది.

దుర్వారమగు అట్టి సంసారదవాగ్నిచే, తప్తం = కాల్చబడినవాడను; దావాగ్నికి గాలికూడ తోడైనచో అది అంతట వ్యాపించి కాల్చుట ప్రసిద్ధము.

అట్లే, దురదృష్టము లనగా పాపములు. అవే ప్రతికూల వాయువులు; వాటిచే, దోధూయమానం - మాటిమాటికిని కంపింపబడుచున్న వాడను. వాయువు అనుకూల మైనచో మరియొక ప్రక్క తీసికొని పోవచ్చును. కాని ప్రతికూల మైనచో ఈతనిని అగ్నిలో పడవేయును, లేదా అగ్నిని ఈతనిపై ప్రసరింపచేయును.

ఈ విధముగ దావాగ్ని తప్తుడైన వానిపై అమృత వృష్టి కురిపించినచో తాపము తొలగును అను అభిప్రాయముతో పూర్వశ్లోకములో ' దృష్ట్యా' అనుదానికి 'అతికారుణ్యసుధాభివృష్ట్యా’ అను విశేషణము ప్రయుక్త మైనది.

ఈ పదమున బహువ్రీహిసమాన మును అంగీకరించి వెనుక అర్థము చూపబడినది. బ్రహువ్రీహి చేయక దృష్ట్యా = దృష్టితో, అతికారుణ్యసుధాభివృష్ట్యా - కారుణ్య సుధావర్షముచే అనికూడ అర్థము చెప్పవచ్చును. వర్షణముచే దావాగ్ని తప్తుడనైన నన్ను మృత్యువునుండి రక్షింపుము అని అన్వ యము. 'ఋజువైన కటాక్షదృష్టిచే నన్ను ఉద్దరింపుము' అని పూర్వమునందును, దృష్టిచేతనే సుధావర్షమును కురిపించి సుసారదావాగ్ని తప్తుడనైన నన్ను మృత్యువునుండి కాపాడుము అని ఈ శ్లోకమునందును అన్వయము.

మృత్యువునుండి భయపడిన వాడను, శరణాగతుడను అగు నన్ను మృత్యువునుండి రక్షింపుము అని ఉభయస్థలములందును అన్వయము.

నీ అనుగ్రహమువలన ఆత్మజ్ఞానము కలిగినచో నాకు శరీరమునుండి బయటకు పోవుట అను మరణము కలుగదని భావము.

శ్రు. "న తన్య ప్రాణాఉత్క్రా మన్తి అతైవ సమవలీయన్తే " - బ్రహ్మవేత్త యగు వాని ప్రాణములు పైకి ఎగిరిపోవు; ఇచటనే లీనమై పోవును అని శ్రుతి చెప్పుచున్నది.

‘ధ్రువం జన్మ మృతస్య చ’ మరణించినవానికి మరలజన్మ సత్యము అని చెప్పిన విధమున మరణము లేకున్నచో జన్మయే యుండదు గాన, నీ అనుగ్రహము లభించినచో జన్మమరణ ప్రవాహరూపమగు సంసారమునుండి ముక్తుడనగుదునని భావము.

గురువును అభిముఖునిగ చేసికొనుటకై నీవు తప్ప మరియొక్క శరణమేదియు లేదు, అని చెప్పుచున్నాడు. నాకు మరియొక రక్షకు లెవరును లేకుండుటచే నన్ను ఉపేక్షింపరాదు అని భావము.

అవ. నీవంటి సత్పురుషులకు మావంటి వారివిషయమున అవ్యాజమగు కరుణ ఉండును అని రెండు శ్లోకములలో చెప్పుచున్నాడు.

durvārasaṃsāradavāgnitaptaṃ
dodhūyamānaṃ duradṛṣṭavātaiḥ | 
bhītaṃ prapannaṃ paripāhi mṛtyoḥ
śaraṇyamanyadyadahaṃ na jāne || 38 ||

To be mortal means to live, play and die. Several philosophers dealt with this subject and science constantly struggles to explain what awaits after death. Our scripture says just as we change a pair of old clothes for a new one, the atma(soul) transfers from one body to another.

To be clear, the physical body is like a machine. The bones and joints have to wear out after a period of time just as iron rusts or pillars made of mortar crack. Even if there were no disease, the bodily cells constantly die and new cells are created. Sometimes nerve cells and neurons never regenerate resulting in various mental afflictions. The atma, however, with the support of antahkarana will be attached to the body until five-fold prana (pana, apana, vyana, udaana, samaana) is present in the body.

This all makes sense for one advanced in the scripture. Here Sankara is projecting the mind of a sadhaka who just entered a station in life that is still to be considered as a childhood or at best a teenage. Unlike the present day children, who are barely aware of the sacrifices their parents have to make to see that they are fed and clothed, in ancient times they were fully engaged in the household duties, for there were no distractions like television or the internet.

For an ancient teenager the biggest concern was how to get over the fear of samsara (bondage) and eventual death. It was not clear to him what Lord Krishna meant when he said "death is certain, but so is rebirth". Or what Lord meant when he guaranteed the rebirth would take place such that the sadhana in the previous life was brought forward; rather reinvested.

Furthermore, our culture inculcates early on the notion of papa which is in contrast to punya or good deed. Sin is not same as papa but a transgression of god's commandment. Papa implies the effect on others' well being while performing a karma. There are those like Jains who consider breathing in a microbe is papa. Jada Bharata in Bhagavata, while carrying the palanquin of King Rahoogana, avoided stepping on worms and insects on his path, even though the King threatened to punish him as his journey was made uncomfortable. He was worried that even if he accidentally killed a jeevi he would have to be reborn or not attain moksha.

The person who can clear such fears and apprehensions deep in the mind and heart is a guru. No amount of pep talk by the relatives and friends will be as effective as a kind hearted guru's upadesa.

Viveka Sloka 37 Tel Eng

స్వామిన్నమస్తే నతలోకబంధో
కారుణ్యసింధో పతితం భవాబ్ధౌ ।
మాముద్ధరాత్మీయకటాక్షదృష్ట్యా
ఋజ్వ్యాతికారుణ్యసుధాభివృష్ట్యా ॥ 37॥

నతలోకబన్ధ = నమస్కరించు జనులకు బంధువైన, స్వామిన్ - ఓ ప్రభూ!, తే - నీకు, నమః - నమస్కారము, హే కారుణ్య సింధో - ఓ కారుణ్య సముద్రుడా, భవాబ్దౌ = సంసార సముద్రమునందు, పతితం- పడిన, మాం - నన్ను. ఋజ్వ్యా - వక్రము గానదియు, అతికారుణ్యసుధా భివృష్ట్యా - అత్యధికముగు కారుణ్య మనెడు అమృతమును వర్షించునదియు అగు, కటాక్ష దృష్ట్యా - కటాక్ష వీక్షణముచే, ఉద్ధర - పైకి లేవదీయుము,

నతానాం = నమస్కారముచేయు జనులకు, బంధ-దుఃఖ విమోచకుడు, అతనికి సంబుద్ధి 'నతలోకబంధో,'

"ఓ స్వామీ! నీకు నమస్కారము, ప్రహ్వీభావము అగు గాక" అని యర్థము.

నీవు నతలోక దుఃఖమోచకుడవు గాన నిన్ను దుఃఖవిముక్తి కై నమస్కరించు చున్నాను అని భావము.

'కారుణ్య సింధో;' అను సంబోధనముచే అందులకు కారణమును చెప్పుచున్నాడు. 'అహేతుక దయాసింధుః' అనుపదమును వ్యాఖ్యానించు నవసరమున దీని భావము వివరింపబడినది. తనకున్న దుఃఖ మేదియో చెప్పుచున్నాడు.

'భవాబ్ధా పతితం '= జన్మ - జరా - రోగ - మరణాది మహానర్ధములతో వ్యాకులముగనున్న సంసారసముద్రములో పడినవాడను అని యర్థము.

ఇపుడు దానికి నివృత్తిని ప్రార్థించుచున్నాడు “ఆత్మీయకటాక్షదృష్ట్యా ” = నీ లోచనాంతము చేత అని యర్థము.

బ్రహ్మసాక్షాత్కారముచే సకల మాలిన్యములును తొలిగిపోయిన నీ పవిత్ర కటాక్షము ప్రసరింపగనే నా పాపములన్నీ పటాపంచలై నేను సంసారసాగరమును దాటగల నని భావము.

యస్యానుభవపర్యన్తా బుద్ధి నత్వే ప్రవర్తతే,

తద్దృష్టిగోచరాః సర్వే ముచ్యస్తే సర్వకిల్బిషైః

బ్రహ్మానుభూతిని పొందినవారి దృష్టి ప్రసరించిన అందరి పాపములును తొలగిపోవును అని చెప్పబడినది.

ఇట్లు చెప్పుటచే ‘శిష్యుడు గురువు నకు పూర్తిగ ఎదురుగ కూర్చుండగూడదు' అను వినయపద్దతి సూచిత మైనది. మరియు, నీ కటాక్షపాతముగూడ సంపూర్ణావలోకనమే కావున దానిని కోరుచున్నానని అర్థము. నిత్యశుద్ధ బ్రహ్మానందమగ్న మగు (నీ) మనస్సు నేత్రాంతము ద్వారా పరిపూర్ణముగ నాపై ప్రసరింపగనే నేను సర్వవిధముల పూతుడనై దుఃఖవిముక్తుడ నౌదును అని భావము.

లేదా "ఆత్మీయకటాక్షదృష్ట్యా ' అనగా 'నీ యొక్క సానుగ్రహ దృష్టితో' అని యర్థము. ఋజ్వ్యా - స్వభావముచే సరళమైనది. ఈ విశేషణముచే లోకమున అగాధ జలములో పడిన వాడు పొడవైన త్రాడునుగాని కఱ్ఱనుగాని ఊతగ గొని ఎట్లు పైకి వచ్చునో అట్లే నేను అతిదీర్ఘమగు నీకటాక్షమును ఊతగగొని సంసార సముద్రమునుండి ఉద్ధరింపబడుదును అని సూచితమగుచున్నది.

సూర్యమండలము, దీపము మొదలగు వాటినుండి కిరణములు పుంజీ భూతములై త్రాడువలె ఎట్లు బయల్వెడలునో అట్లే చక్షురింద్రియము గూడ తేజోరూపము గాన దాని నుండి బయల్వెడలిన కిరణములు ఈతని పై సంక్రమించి, బ్రహ్మనిష్టముగు (గురువుయొక్క) మనస్సుతో సంబంధించినవగుటచే ఈతనిని ఉద్ధరించునని భావము.

అతికారుణ్య సుధాభివృష్ట్యా = అత్యంతము కారుణ్యము అతికారుణ్యము; అదియే సకల తాపహారక మగుటచే సుధయని ఆరోపింపబడుచున్నది. సుధ యనగా అమృతము. దానియొక్క వర్షము, అంతటను ఏ దృష్టి యందు ఉన్నదో అట్టి దృష్టిచేత అమృతవృష్టిచే పురుషుడు జరా మరణాదులు లేనివాడగు నని ప్రసిద్ధము.

యుద్ధమునందు మరణించిన వానరులను ఇంద్రుడు అమృతమును కురిపించి పునర్జీవితులను చేసెనని రామాయణమున ప్రసిద్ధము. ఆ అమృతమే అట్టి ఫలమును కలిగించ కలిగిన దన్నచో దయామృతమును కురిపించెడు బ్రహ్మనిష్ఠుని దృష్టి శాశ్వతమగు జరామరణరాహిత్యమును ఈయగల దనుటలో సందేహమేమి ?

అవ. తన ఉద్ధరణము విషయమున ఆలస్యము నేమాత్రము సహింపనివాడై తనకు గల తీవ్రముముక్షుత్వమును ప్రకటించు చున్నాడు …

svāminnamaste natalokabandho
kāruṇyasindho patitaṃ bhavābdhau | 
māmuddharātmīyakaṭākṣadṛṣṭyā
ṛjvyātikāruṇyasudhābhivṛṣṭyā || 37 ||

Why should we pray? The simple answer is to thank the god who possesses everything we come in contact with our senses, mind and intellect. After all, he is the creator and primary owner of everything.

After it is established that one should pray, the question is: For how long? How often? This is debatable and requires elaboration. When we begin to do aerobic exercise, the instructor gives a formula to raise the heart-beat above the resting heart-beat of 72 per minute.The Aerobic Heart Zone is defined as in the range 70-80% of the Maximum Heart Rate that varies by age, body mass index, etc. It is not enough that the Aerobic Heart Zone is attained; it has to be sustained for a variable period of time as well to get full benefit. One need not go through such complex biomechanical aspects for prayer.

The frequency of prayer, similarly, is once a day or more depending on one's station in life: child, youth, elder, etc. There are those who visit temples once a week to offer prayers to their favorite deity. The devotees of Anjaneya will set aside everything on Tuesday evenings, for example, to visit his temple. The Lord Venkateswara devotees consider Saturdays as the best to visit the temple. The Ayyappa devotees, on the other hand, endure great austerities for weeks and embark an arduous trek to see their Lord in Sabarimalai.

Then we come to the question: what should we pray about? Generally, during prayer we seek favors for ourselves and immediate family members and friends. There are those who pray for world peace. Some go to the extent of conducting yagnas (fire ceremonies) to invite rains following a drought. Given all these, the general pattern is to pray for "something" or "someone". Indeed the Chamakam provides a comprehensive list of things that the devotees of Lord Siva seek ranging from food to cows. In Namakam, however, the devotees seek protection from natural calamities and diseases for their families and clan.

Is there a prayer without seeking anything? There has to be because most of the hymns in our scripture have phala sruti that comprehensively summarizes the list of boons the deity of the hymn will confer automatically.

Thus, Sankara in this sloka is advising the sadhaka to pray the guru who can lift him from samsara (bondage) and pave the way for brahma gnana (enlightenment about Self). Our scripture already has a simple guru prayer: "guru brahma; guru vishnu; guru devo maheswara; guru sakshat parabrahma; tasmaisree gurave namaha", where the guru is elevated to the level of the gods of creation and sustenance.

Viveka Sloka 36 Tel Eng

తమారాధ్య గురుం భక్త్యా ప్రహ్వప్రశ్రయసేవనైః । (పాఠభేదః - ప్రహ్వః)
ప్రసన్నం తమనుప్రాప్య పృచ్ఛేజ్జ్ఞాతవ్యమాత్మనః ॥ 36 ॥

భక్త్యా = భక్తిచే, ప్రహ్వ - వంగినవాడై, ప్రశ్రయసేవనైః = వినయముతోడను, సేవనముతోడను, తం= అట్టి, గురుం= గురువును, ఆరాధ్య = సేవించి, ప్రసన్నం = ప్రసన్నుడైన, తం = ఆ గురువును, అనుప్రాప్య - సమీపించి, ఆత్మనః - ఆత్మకు సంబంధించిన, జ్ఞాతవ్యం - తెలియవలసిన విషయమును, పృచ్చేత్ -- ప్రశ్నింపవలెను.

భక్తిః = పూజ్యుల విషయమున ప్రేమ. ఇది మానసమగు ధర్మము; దానిచేత, ప్రహ్వః = ఆ భక్తిని సూచించు ఆకారముకలవాడై, వంగిన శరీరముకలవాడై, దోసిలియొగ్గినవాడై, 'ప్రశ్రయసేవనైః'- వినయముతో మాటలాడుట ప్రశ్రయము. సాష్టాంగ ప్రణామము, పాదములు ఒత్తుట, ఆయన ఆజ్ఞ ప్రకారము చేయుట మొదలగునవి సేవనములు.

వాటిచే ఆతనిని సేవించి, నిష్కపటమగు ఆ సేవచే ప్రసన్నుడైన తన విషయమున అభిముఖుడుగానున్న, ఆయనను, అనుప్రాప్య = ఆయన నిర్దేశించిన సమయమున ఆయన సమీపమున యథావిధిగ ఉండి, ఆత్మ యథార్థస్వరూప విషయమున తెలియదగిన విషయమును గూర్చి ప్రశ్నింపవలెను.

"భక్త్యా ప్రహ్వః ప్రశ్రయ సేవనై రారాధ్య" అని చెప్పుటచే ఆరాధనము చేయువాడు మనస్సు, వాక్కు, శరీరము అను త్రికరణములను శుద్ధముగ నుంచుకొనవలెను అని చెప్పబడినది.

అవ. భక్తి పురస్సరముగ వాక్కుతో ఏ విధముగ సేవింప వలెనో భగవత్పాదులు జిజ్ఞాసువుల విషయమున దయచే 'స్వామి న్నమస్తే 'అను శ్లోకముమొదలు 'తథావదనం' అను శ్లోకము వరకును గల ఏడు శ్లోకములలో బోధించుచున్నారు.

tamārādhya guruṃ bhaktyā prahvapraśrayasevanaiḥ | 
prasannaṃ tamanuprāpya pṛcchejjñātavyamātmanaḥ || 36 ||

In this sloka Sankara is laying down the qualities of an ideal disciple: humbleness, service, obedience, softness, etc. The purport of them is to obtain the knowledge about self or atma.

Atma has been described by Charvakas or materialists as nothing but a body. This was also the understanding of Virochana, the king of asuras. But in sruti pramana, especially upanishats, atma was described as all pervading, of atomic size and blissful. If one thinks of atma as indriyas (senses), budhi (intellect), manas(mind) or consciousness, then all of these are absent in deep sleep (sushupti). So we conclude atma is not an insentient part of the body but a sentient witness.

Indeed the rishis say the only way to grasp atma is to use "neti, neti" ("not this, not this"). So whatever has existence and is cognisable, automatically, won't qualify as atma. Since science also deals with existence and cognition, it is prudent to say atma can't be found with scientific instruments.

The scripture says atma can't be inferred by any pramana and not tacticle. In Gita, Lord Krishna preaches to Arjuna: "atma can't be pierced by an arrow, made wet by water or destroyed with fire." This is to show that atma has no birth (anadi), therefore, has no end. The mahavakya "tattvamasi" (thou art that) says the quality of atma is same as that of the omnipotent, omniscient, omnipresent brahman, just as science tells us mass is nothing but frozen energy.

So what more can a guru tell an obedient disciple about atma? It is self-effulgent and makes our bodies function (chaitanya). One can say it is prana (breathing) that makes bodies function, for, when prana stops, the body becomes inert. But prana can be controlled with pranayama and we don't see the body turn inert. On the other hand, science tells us an organ for transplant is functional even when it is taken out of the body without the presence of prana.

It is apparent that atma can't be described with our consciousness other than as the enjoyer of physical and psychological experiences and has the quality of bliss. It is necessary to counter materialists who profess: we are born by accident; the purpose of life is to enjoy; there are no heaven or hell; there is no soul; when we die that's the end of it, etc. The chink in their argument is the inability to explain deep introspective questions like "why are we born to a certain parents?", "why do some newborns have genetic defects?", etc. In our scripture, such questions are dealt in the form of reincarnation of atma, which even some religious people don't believe, in a different body based on karma: a soul is born as a child to a couple either as retribution or because of indebteness; a genetic disorder is the phala(fruit) of the karma in earlier lives of the soul, and so on.

Since religion always has an answer where science fails to explain, the proper gurus enlighten their disciples with the knowledge about atma, so they won't be waylaid in their sadhana because they have no clue to answer simple questions like "Who am I?".

Viveka Sloka 35 Tel Eng

శ్రోత్రియోఽవృజినోఽకామహతో యో బ్రహ్మవిత్తమః ।
బ్రహ్మణ్యుపరతః శాంతో నిరింధన ఇవానలః ।| 34 ||

అహేతుకదయాసింధుర్బంధురానమతాం సతామ్ ॥ 35 ॥

శ్రోత్రియః = ఉపనిషద్రూప వేదాధ్యయనము చేసినవాడును, అవృజినః - పాపములు లేనివాడును, అకామః = కామములచే పీడింప బడనివాడును, బ్రహ్మవిదుత్తమః = బ్రహ్మవేత్తలలో ఉత్తముడును, బ్రహ్మణి = బ్రహ్మయందు, ఉపదతః = లీనమైన మనస్సు కలవాడును, నిరంధన - ఇంధనములులేని, అనం ఇవ = అగ్నివలె, శాన్తః - శాంతుడును, అహేతుకదయా సిన్ధుః - నిష్కారణమగు దయకు సముద్రమువంటివాడును, అనమతాం = నమస్కరించుచున్న, సతాం = సత్పురుషులకు, బన్దు: - బంధువును (అగు మహాపురుషుడు గురువు).

సూ, "శ్రోత్రియశ్చందో అ ధీతే" అను పాణిని సూత్రము ననుసరించి 'శ్రోత్రియః' అనగా ఉపనిషత్తుల అధ్యయనము చేసిన వాడు అని అర్ధము. ఉపనిషదధ్యయనముచేసి వాటి అర్థమును విచారించు వానికే సాక్షాత్కారము కలుగును. అవృజినః పాపములు లేనివారు.

నావిరితో దుశ్చరితాత్ నాశాన్తో నా సమాహితః,

నాశాన్తమానసో వాపి ప్రజ్ఞానేనైనమాప్నుయాత్

పాపములనుండి విరమింపనివాడు, ఇంద్రియనిగ్రహము లేనివాడు, చితైకాగ్రత లేనివాడు, శాస్త్రమైన మనస్సు లేనివాడు, ఈ ఆత్మను బుద్ధిచే తెలిసికొనజాలడు అని శ్రుతి చెప్పుచున్నది.

విషయాశచేత, హతః - పీడింపబడుచున్న వాడు, స్వరూప జ్ఞానములేని వాడు, కామహతుడు కానివాడు, అకామహతుడు, స్వస్వరూపమగు ఆనందమును గుర్తించనివాడు, బాహ్యవిషయములలో మున్నదను అభిప్రాయముతో పాపముకూడ చేయవచ్చును. కాని ఈ బ్రహ్మవేత్త స్వరూపానందమును సాక్షాత్కరించు కొనిన వాడగుటచే

విషయ వినివర్తిన్తే నిరాహారస్య దేహినః,

రసవర్ణం రసో ప్యస్య పరం దృష్ట్వా నివర్తతే.

ఆహారము లేని విషయభోగములు చేయనివానికి భోగములు తమంతట తామే దూరమగును. రసము మాత్రము, అభిలాష మాత్రము , మనస్సులో ఉండును.

ఆ పరమాత్మను చూచిన పిమ్మట ఆ రసముకూడ తొలగిపోవును అని భగవద్గీతలో చెప్పిన విధమున రాగనివృత్తి రూపమగు అకామ హతత్వము అతనికి సిద్ధించును. కావున అతడు పాపరహితుడు. కామమేకదా పాపమును చేయించునది ? కావుననే

అథ కేన ప్రయుక్తో అ యం పాపం చరతి పూరుషః,

అనిచ్చన్నపి వాగ్గేయ బలాదిన నియోజితః,

ఓ శ్రీకృష్ణా ! మానవుడు బలాత్కారమును దేనిచే ప్రేరితుడై ఇష్టము లేకున్నను పాపము చేయుచున్నాడు అని భగవద్గీతలో అర్జునుడు ప్రశ్నింపగా, శ్రీకృష్ణుడు.

కామ ఏష క్రోధ ఏష రజోగుణసముద్భవః,

మహాశనో మహాపాప్మా విధ్యేన మిహ వైరిణమ్ .

రజోగుణమువలన బుట్టిన కామము క్రోధము అనునవి మనుష్యుని పాపాచరణమున ప్రేరేపించుచున్నవి. ఇవి తీరని ఆకలిగలవి, మహా పాప హేతువులు అనిచెప్పియున్నాడు.

బ్రహణ్యపరతః బ్రహయందు విలీనమైన మనస్సుకలవాడు. కావుననే కట్టెలు లేని అగ్నివలె శాంతమైనవాడు.

ఇంధనములు లేనిచో అగ్ని ఎట్లు జ్వాలావిహీనమై శాంతముగ ప్రకాశించునో, అట్లే ఇతడు బాహ్యవృత్తులు నన్నింటిని ఉపసంహరించుకొని నిర్గుణబ్రహ్మయందే చిత్తమును నిలుపుకొనుటచే నిర్వికారుడై యుండును అని భావము. బ్రహ్మవిత్త మునియందు అశ్రోత్రియత్వముగాని, పాపముగాని, కామ హతత్వముగాని అసంభావ్యములుగాన ఇచట ప్రయుక్తములగు శ్రోత్రియత్వాది విశేషణములు వ్యావర్తకములు కావు, అట్టి గురువు యొక్క స్వరూపమును బోధించునవగుటచే ఇవి స్వరూపలక్షణములు మాత్రమేయని గ్రహింప వలెను.

'తెల్లని అవు' అనునపుడు 'తెల్లని' అను విశేషణమును ప్రయోగించుటచే ఆ ఆవు ఎఱ్ఱనిధిగాని, నల్లనిదిగాని, మరి ఇతర వర్ణము కలదిగాని కాదు అను అర్థమువచ్చును. ఆవులలో తెలుపుకంటే భిన్నములగు వర్ణములు సంభావ్యములు గాన ఈ విశేషణము వాటి నన్నింటిని నిషేధించు చున్నది. అందుచే అది వ్యావర్తకము.

ఆ విధముగ ఇచట బ్రహ్మవిదుత్తముని విషయమున ప్రయోగించిన 'శ్రోత్రియః' ఇత్యాది విశేషణములు వ్యావర్తకములు కావు. ఆవునకు తెలుపుకంటె భిన్నములుగు వర్ణము లున్నట్లు అతనికి అశ్రోత్రియ తాదులు ఉండుటకు అవకాశము లేదు.

కావున 'శ్రోత్రియః’ ఇత్యాదిపదములు ఆ బ్రహ్మవిదుత్తముని స్వరూపమును మాత్రమే బోధించును. ' తెల్లని పాలు' అన్నప్పుడు 'తెల్లని ' అను విశేషణము నల్లని పాలు లేకుండుటచే ఏ విధముగ ఇతర వ్యావర్తకముకాదో అట్లే ఇతర వ్యావర్తకములు కావు. స్వరూపలక్షణ కథనమాత్ర పరములు.

హేతువు లేని ఏదయ- అనగా ఇతరుల దుఃఖమును తొలగింపవలెననెడు ఇచ్ఛ, గలదో దానికి సింధువు, అనగా ఆశ్రయభూతుడు.

లోకమున దయావంతులగు ఇతరులకు గూడ పరుల దుఃఖములను చూచినపుడు దయ కలుగవచ్చును. కాని ఈ దయ పరులదుఃఖమును చూచుటచే తనకు కలిగిన దుఃఖమునుబట్టి కలిగినది. కావున ఈ దయకు కారణ మున్నది.

బ్రహ్మవిదుత్తమునకు కలుగు దయ అట్టిది కాదు అని చెప్పుటకై 'అకారణ' అను విశేషణము. ఇట్టి జ్ఞానికి స్వతః కాని, పరులవల్ల కాని దుఃఖము కలుగు నవకాశము లేదు. సమాధిస్థితినుండి బైటకు వచ్చినపుడు ఈ జనులు సంసారసముద్ర మును తరింతురుగాక అని ఇచ్ఛ కలుగును. బన్ధుః= దుఃఖమును తొలగించువాడు. ఎవరియొక్క? అసమతాం సతామ్ - వినయముతో నమస్కరించిన సత్పురుషులకు; ఇట్లు చెప్పుటచే శిష్యుల లక్షణములను పరిశీలించిన పిమ్మటనే వారు ఉపదేశింతురని సూచితమైనది.

శ్రు. “ నాసూయకాయానృజవే అ శఠాయ" - అసూయకలవానికి, వక్ర స్వభావముకలవానికి, రహస్యముగ అపకారము చేయువానికి బోధింప గూడదు,

శ్రు. " ఇదమశిష్యాయ నో దేయం" దీనిని ఉపదేశార్హత లేని వానికి ఉపదేశింపగూడదని శ్రుతులు చెప్పుచున్నవి.

భగవద్గీతలోగూడ..

ఇదం తే నాతపస్కాయ నాభక్తాయ కదాచన,

న చాశుశ్రూషవేవాచ్యం న చ మాం యో అ భ్యసూయతి.

తపస్సులేనివానికిని, భక్తుడు కాని వానికిని, శ్రవణేచ్చలేని వానికిని, నన్ను ద్వేషించువానికిని దీనిని బోధింపగూడదు అని శ్రీకృష్ణుడు అర్జునునితో చెప్పియున్నాడు. ఈ విధముగ ఇట్టి గురువువద్దకు వెళ్లుటకు "ఉపసధనము' అనిపేరు.

అవ. తరువాత ఏమిచేయవలెనో, భగవంతుడగు భాష్య కారుడు, శిష్యునకు కరుణతో బోధించుచున్నాడు.

śrōtriyō'vṛjinō'kāmahatō yō brahmavittamaḥ ।
brahmaṇyuparataḥ śāntō nirindhana ivānalaḥ ।
ahētukadayāsindhurbandhurānamatāṃ satām ॥ 35॥

In this sloka Sankara is delineating the qualities of a guru: without sin, desireless, meditating on self, calm, kind, a friend to the devotees, etc. There is no end to the list. He is simply a godly person.

All major religions proclaim godly qualities. Hindus consider these as godly qualities:

• fearlessness even in the midst of sorrow;(abhayam)
• purity of mind; (sattva samshuddhi)
• doing work without aspiring for the fruits thereof; (yagna)
• study of the Vedas(scripture); (svadhyaya)
• penance and meditation;(tapas)
• non violence; (ahimsa)
• speaking the truth; (satya)
• not getting angry; (akrodha)
• controlling outward senses; (dama)
• not resorting to backbiting or slander; (apaisunam)
• compassion; (daya)
• desirelessness for inappropriate objects; (aloluptvam)
• gentleness; (mardavam)
• splendour; (tejas)
• patience and forbearance; (dhriti)
• steadfastness; (gnana yoga vyavasthithi)
• peace; (shanti)
• non-hatred; (adroha)
• absence of pride;(hri)
• renunciation; (tyaga)
• charity; (dana)
• straightforwardness; (arjavam)
• absence of restlessness; (achapalam)
• forgiveness; (kshama)
• purity; (shaucha)
• lack of conceit; (naatimanita)

To demonstrate all these qualities, especially kindness, in Gita the Lord said in a lifetime or in several reincarnations one can aspire to rise from tamas(indolence) to rajas(action) to sattva(calmness) and attain moksha(liberation).

In a normal course of events, a jiva is born in tamas. As it grows it acquires rajas to perform various activities. In the old age, the jiva acquires sattva seeking moksha.

What if the jiva dies while still in rajas?

The Lord assures that when the jiva reincarnates it begins where it had left off in the previous life.

Many of us are like this: reincarnating again and again with tamas or rajas without acquiring suddha sattva in a lifetime let alone over several reincarnations. This is where seeking a proper guru leads us to the goal!

Viveka Sloka 33.1 Tel Eng

ఉక్తసాధనసంపన్నస్తత్త్వజిజ్ఞాసురాత్మనః ।
ఉపసీదేద్గురుం ప్రాజ్ఞం యస్మాద్బంధవిమోక్షణమ్ ॥ 33 ॥

ఉక్త సాధన సంపన్న=పూర్వోక్తములగు వివేకాది సాధనములతో సంపన్నుడగు పురుషుడు, ఆత్మనః = ఆత్మయొక్క, తత్త్వజిజ్ఞాసుః = తత్త్వమును తెలియదలచినవాడై, యస్మాద్ - ఏ గురువువలన, బంధ విమోక్షణం = బంధ మోక్షము కలుగునో, అట్టి, ప్రాజ్ఞం = బ్రహ్మనిష్ఠుడైన, గురుం - గురువును, ఉపసీదేత్ = సమీపించవలెను.

ఉక్త సాధన సంపన్న విచారసాధనములుగా చెప్పబడిన ఏ వివేకాదిసాధనములు గలవో వాటితో కూడిన, 'పుమాన్ ' అని అధ్యాహారము. తనయొక్క యథార్థ స్వరూపమును తెలియదలచిన వాడై, ఉపసీదేత్-శరణము పొందవలెను.

గురుం ఉపదేశకర్తనుః 'ప్రజ్ఞా' అనగా నిరతిశయము, అత్యుత్కృష్టము అగు జ్ఞానము. అనగా బ్రహ్మసాక్షాత్కారము. 'బ్రహ్మాత్మనః శోధితయోః' అని మున్ముందు చెప్పనున్న ఈ ప్రజ్ఞ కలవాడు ప్రాజ్ఞుడు.

ప్రజ్ఞుడే ప్రాజ్ఞుడు; అనగా బ్రహ్మనిష్ఠుడు. యస్మాత్- ఏ గురువునుండి, అజ్ఞాన కల్పితమగు అహంకారాది దేహాన్తమగు బంధమునకు నివృత్తి కలుగునో అట్టి వానిని, శరణు పొందవలెను అని పురుషునకు గల్గు లాభమును చెప్పుచున్నాడు.

అట్టి గురువును సేవించినచో అతని ఉపదేశముచే తన యథార్థస్వరూపము తెలియును. అపుడు బంధ నివృత్తిరూపమగు మోక్షము సిద్ధించును అని భావము.

అవ. ఆ గురువు యొక్క లక్షణములనే విశదీకరించుచున్నాడు -

uktasādhanasampannastattvajijñāsurātmanaḥ ।
upasīdēdguruṃ prājñaṃ yasmādbandhavimōkṣaṇam ॥ 33॥

In this sloka Sankara is extolling the importance of a guru. Nowadays, people have gurus for individual activites like yoga guru, math guru, investment guru, etc. Sankara suggests that there should a praagna as a guru for a sadhaka. What he means is one who has abided in Self and able to communicate effectively his feelings and thoughts. The guru takes care of the needs of the sadhaka and teaches him scripture in return for service, devotion and loyalty.

Lord Rama had several gurus: Viswamitra, Vasishtha, etc. In Yudha Kanda of Valmiki Ramayana Sage Agastya became a guru to Rama when fighting Ravana's army for several days and feeling exhausted. Without a recourse he was dejected. At that juncture Sage Agastya visited Rama and taught him the hymn Aditya Hrudayam. Aditya is one of the many names of the Sun god. But why worship Sun god?

It is generally accepted that Rama traveled from north to south in search of his beloved Sita. The temperatures in the deep south of India are intolerable, especially in the summer months, for a northener. Only locals could adapt to the scorching sun and carry on their tasks. Rama, on other hand, had no in built adaptation to withstand the searing heat let alone fight Ravana. Even though Rama is a god, he was in human form and found himself unable to win over Ravana who had always beeen a southerner.

Sage Agastya understood that the Sun god needed to be appeased if Rama had to win in the war. Therefore, he composed Aditya Hrudayam and revealed the secret to Rama so that he could better fight Ravana. Such is the power of a guru!