Bhagavat Gita
18.18
అసక్తబుద్ధి స్సర్వత్ర జితాత్మా విగతస్పృహః
{18.49}
నైష్కర్మ్యసిద్ధిం పరమాం సన్న్యాసేనాధిగచ్ఛతి
సర్వ విషయములందు ఆసక్తి లేనివాడు, మనో నిగ్రహము కలవాడు, కోరికలు లేనివాడును నగు మనుజుడు కర్మఫల త్యాగముచే నైష్కర్మ్య సిద్ధిని పొందుచున్నాడు
సిద్ధిం ప్రాప్తో యథా బ్రహ్మ తథా ఆప్నోతి నిబోధ మే
{18.50}
నమాసేనైన కౌన్తేయ నిష్ఠా జ్ఞానస్య యా పరా
అర్జునా! సిద్ధిని బొందినవాడు బ్రహ్మమును ఎట్లు పొందగలుగుచున్నాడో, అలాగుననే ఉత్తమమైన జ్ఞాననిష్ఠ ఏదియో దానిని సంక్షేపముగ తెలిపెదను వినుము
దేవుని చేతిలో మనమొక పనిముట్టు. మనము ఆత్మకు కూడా ఒక పనిముట్టు. అనగా మనము భౌతిక లేదా మానసిక ప్రవృత్తులతో కాక ప్రేమతో కర్మ చెయ్యచ్చు. దానికై మన మనస్సును నియంత్రించాలి. మనం మనస్సు తప్ప ఏమీ లేదనుకొంటాము. కానీ ఆత్మ మనస్సుకన్న విశాలమైనది. అదే ప్రేమ పూరితమైనది.
ఆత్మ జ్ఞానము కలుగవలెనన్న మన భావాలను, అభిప్రాయాలను దాటి వెళ్ళాలి. మనం భావాలు, ఆలోచనల సముదాయం కాకపోతే మరి మన మెవ్వరము? మన సహజ స్వరూపము ప్రేమ. ప్రేమ అతి ముఖ్యమైన భావము కాదా? యోగులు కాదు అందురు. ఎందుకనగా అది ఒక మహా శక్తివంతమైన మానసిక స్థితి. ఐకమత్యము యొక్క ప్రతీక. మన ఇష్టాయిష్టాలు, ఆశలు, భయాలు మొదలగునవి స్థానికమైన ప్రేమకు చిహ్నాలు. ఎప్పుడైతే మనస్సు కుదురుగా ఉంటుందో మనము ప్రేమస్వరూపుల మౌతాము; మనం ప్రేమలో జీవిస్తాము; మన కర్మలన్నీ ప్రేమలోనుంచి ఉద్భవిస్తాయి.
మనస్సును దాటి ఎవ్వరూ చూడలేరు. కాని దానికై మనకు తీరని కోరిక ఉంది. ధ్యానము తీవ్రముగా చేస్తే, మనల్ని ప్రవాసులుగా, పర్యాటకులుగా భావిస్తాము. మారిపోయే జగత్తు మన స్వస్థలము కాదు. ఈ విధముగా వ్యామోహం చెందితే మనస్సులోని కోరికలన్నీ ఏకమై, అది మన స్వస్థలానికి వెళ్ళాలి అని అంటుంది. ఈ విధమైన ఏకమైన కోరికలో మనస్సు కరిగిపోతుంది.
మనస్సు చంచలమైనది. మనకు మనస్సు గురించి పూర్తిగా తెలలియదు. మనస్సును బలముతో కట్టడి చేయలేము. పట్టుదలతోనే దానిని స్వాధీనం చేసికోగలం. చివరికి అది మనని వదిలేస్తే మనం బాధపడం. ఇది మన౦ అతలాకుతలం చెందడానికి, మన బంధాలు త్రెంచుకోడానికి, మన దృష్టి చెదరడానికి మూల కారణం.
కొందరు మహనీయులు తమ మనస్సును స్వాధీనం చేసికొన్నారు. కాబట్టి అది సాధ్యమైన పని. దాని పర్యావసానము వారి జీవితాల్లో చూడవచ్చు. వాళ్ళు మనస్సును నిశ్చలంగా చేసి , కోపము, భయము, ఆశ, ఎడబాటు లేకుండా ఉన్నారు. మనమా స్థితిని పొందితే మన దుఃఖాలన్నీ సమసి పోతాయి.
మనో చాంచల్యం లేకుండా ధ్యానంలో ఉంటే మనమనుభవించేది స్వర్గం. సమస్యలు లేని స్థితి. కానీ అది ఎంతో కాలము సాధ్యము కాదు. ధ్యానంనుంచి వచ్చిన తరువాత మన సమస్యలు మళ్ళీ వెంటాడుతాయి.
నడివయస్సు వచ్చేక అలవాట్లు ధృడమై, పట్టుదల సడలి, మన స్వస్థలానికి వెళ్లాలనే కోరిక తగ్గుతుంది. కానీ మన హృదయము అలా కాదు. విసుగు, అభద్రత పొందినపుడు, మనయందు, ఇతరులయందు శాంతంగా వ్యవహరించ లేనప్పుడు, "ఇది నా ఇల్లు కాదు. నేను నన్ను మోసపుచ్చుకుంటున్నాను. నేనొక పరాయి వాడిని" అని హృదయం అంటుంది.
దీనినే మాయ అంటారు. మనను భ్రాంతికి లోనవుట చేసేది. ఇది పరమాత్మ యొక్క శక్తి. మన ప్రపంచమిలా ఉండడానికి అదే కారణం.
మాయ రజస్ మరియు తమస్ గా వ్యక్తమౌతుంది. రజస్ తో అది జిగ్సా పజిల్ లాగ మనతో ఆడుకొంటుంది. మనమా పజిల్ ని చేయాలంటే అంతర్ముఖులమవ్వాలి. మనము సంపూర్ణులమైతే, మనము ప్రపంచాన్ని సంపూర్ణముగా చూడవచ్చు. జీవితం యొక్క నిజమైన అనుభవాన్ని పొందవచ్చు. జీవితమనే పజిల్ లోని భాగాలు వాటి స్థానాన్ని పొంది ఉంటాయి. అప్పుడు మనము క్రియ చేస్తే అది పజిల్ లో వేరే భాగము కాదు. మనము ఊహాతీతమైన శక్తితో ప్రపంచాన్ని నడిపే పరమాత్మను దర్శిస్తా౦. దానికి మూలము ఐకమత్యము, సత్యము, ప్రేమ. మన కర్మలన్నీ వాటితోనే నిండి ఉంటాయి. కర్మలను మనమే చేసే మనుకొంటాము. నిజానికి ఆ ఊహాతీత శక్తే మనచేత కర్మలు చేయిస్తోంది. శ్రీకృష్ణుడు చెప్పేది "ఎప్పుడైతే అధర్మము ప్రపంచమంతా ఆవరిస్తుందో, నేను అవతారాన్ని దాల్చుచున్నాను". అది గాంధీ, సెయింట్ ఫ్రాన్సిస్, సెయింట్ తెరెసా లేదా మీరా కావచ్చు. శ్రీకృష్ణుని ఉద్దేశ్యము చీకటినుండి మనను వెలుగులోకి తీసికువెళ్లడానికి. అహంకారాన్ని వీడితే, మనము కూడా పరమాత్ముని చేతిలో ఒక పనిముట్టుగా ఉండి, శాంతికై ఉపయోగింపబడతాం. 435
No comments:
Post a Comment