Eknath Gita Chapter 12 Section 10

Bhagavat Gita

12.10

శ్రేయో హి జ్ఞానమభ్యాసాత్ జ్ఞానాద్ధ్యానం విశిష్యతే {12.12}

ధ్యానాత్కర్మఫలత్యాగః త్యాగాచ్చా౦తి రనంతరమ్

అభ్యాసము కంటెను జ్ఞానము శ్రేయోదాయకము. జ్ఞానము కంటెను ధ్యానము ఉత్తమము. ధ్యానము కంటెను కర్మ ఫలత్యాగము ఉన్నతము. కర్మఫల త్యాగముచే శాంతి కలుగును ఀ

ఎక్కడైతే జీవైక్య జ్ఞానం ఉన్నాదో అక్కడ ప్రేమ ఉంది. అలాగే ఎక్కడైతే ప్రేమ ఉందో, అక్కడ జీవైక్య భావన ఉంది. మనస్సు నిశ్చలంగా లేకపోతే ఇంద్రియాతీత జ్ఞానం లేదా ప్రేమ లేదు. సాధనలో ఇవి కలసి వస్తాయి. కాబట్టి సాధనలో వాటినన్నిటినీ కలిపి పట్టుకోవాలి.

సాధన మొదట్లో యాంత్రికంగా చేయడంలో తప్పులేదు. కొందరు అప్పుడే ధ్యాన మార్గంలో ప్రవేశించి నన్ను "మీరు మంత్రాన్ని యాంత్రికంగా జపించమని అంటున్నారా?" అని అడిగేవారు. నేను అవునని చెప్పేవాడిని. మంత్రాన్ని భక్తితో మననం చెయ్యడానికి మన స్వచ్ఛంద భావాలు తక్కువగా ఉండాలి. మనము ఉత్సాహంతో, ఎప్పుడు వీలయితే అప్పుడు, మంత్రాన్ని జపిస్తూ పోతే, క్రమంగా అది మన చేతన మనస్సు లోతులలో ప్రసరిస్తుంది.

ఈ విధంగా సాధన చేస్తే మనకు ప్రావీణ్యం వస్తుంది. మనము వేర్పాటుతో బ్రతికితే ఒంటరితనం, అనుబంధాలు క్షీణించడం, నిరాశ మొదలగునవి కలుగుతాయి. మనమెంత త్వరగా మనకై ఆనందాన్ని స్వీకరిస్తామో, అది అంత త్వరగానే పోతుంది. దానికి వ్యతిరేకం మనం ఇతరుల ఆనందానికై పాటు పడడం. ఇది జ్ఞానోదాయానికి నాంది. అప్పుడు మాయను అధిగమిస్తాం.

సిద్ధాంతాలను తెలిసికొంటే సరిపోదు. వాటిని ఆచరణలో పెట్టాలి. దానికి ధ్యానం ఎంతో అవసరం. మనమిలా సాధన చేస్తే మన అహంకారం తగ్గి, ప్రేమ పెరుగుతుంది. "దీని వలన నాకేమి లాభం చేకూరుతుంది?" అని అడిగే బదులు "నేను ఇతరులకు ఏమి ఇవ్వ గలను?" అని అడగడం మొదలుపెడతాం. కొన్నేళ్ళ సాధన శ్రద్ధతో, చిత్త శుద్ధితో చేస్తే, మనము "నేను ప్రేమిస్తున్నాను" అని చెప్పగలం. అటు తరువాత అన్ని అవరోధాలు తొలగి పోతాయి. స్వార్థం తగ్గుతుంది. మన ఒక్కరికై ఏదీ కాంక్షించం. మనము అందరిలోనూ ఉంటాం. అప్పుడు హృదయంలో శాంతి చేకూరుతుంది. అహంకారం తొలగి మనస్సులో సందిగ్దత, నిరాశ ఉండవు. ఇది కొంతకాలమే ఉండేది కాదు. వ్యక్తిత్వమంతటా వేరు చేయలేని శాంతి నెలకొంటుంది. 376