Bhagavat Gita
3.8
దేవాన్ భావయతా అనేన తే దేవా భావయంతు వః
{3.11}
పరస్పరం భావయంత శ్శ్రేయః పర మవాప్స్యథ
ఈ యజ్ఞములతో మీరు దేవతలను పూజించండి. పూజింపబడిన దేవతలు మిమ్ములను సంతృప్తి పరచెదరు. ఈ విధముగ పరస్పరము వృద్ధి చేసికొనుచు మీరు ఉత్కృష్టమైన శ్రేయస్సును పొందుదురు
శ్రీకృష్ణుడు దేవ అనే పదాన్ని మన ముందు పెట్టేడు. దేవ అనగా దైవీ స్వభావం గలవాడు, లేదా మిక్కిలి కాంతితో కూడి ఉన్నవాడు. కళాకారులు ఒక ఋషి చిత్రం గీసినప్పుడు, తల చుట్టూ కాంతి వలయం గీస్తారు. అలాగే ఒక స్వార్థపరుడి చిత్రం గీస్తే నల్లని మబ్బు వాని తలచుట్టూ గీస్తారు. ఎలాగైతే ఋషి కాంతిని పెంపొందిస్తాడో, స్వార్థపరుడు చీకటిని కలిగిస్తాడు.
సంస్కృత గ్రంథాల్లో ఒక పురుషుడు స్త్రీని దేవి అని సంబోధిస్తాడు. దేవి అనగా పరా శక్తి అని కూడా చెప్పుకోవచ్చు. మనమెప్పుడైతే ఒక స్త్రీని దేవి అని సంబోధిస్తామో ఆమె కరుణతో, సహనంతో, ఓర్పుతో మన యందు ఉంటుందని భావించవచ్చు.
మనయొక్క దైవత్వాన్ని ప్రతిరోజూ నడవడికతో ప్రదర్శిస్తే మనమందరమూ దేవ లేదా దేవి లమవుతాము. నేను పెరిగిన గ్రామంలో ఆడవారు ఉదయాన్నే లేచి తమ భర్తలకోసం, పిల్లలకోసం వంట వండేవారు. నాకు తెలిసి ఈ రోజుల్లో భార్య పడుకుంటే, భర్త ఆమెకై వంట చేసేవాడు. అలాంటి పరిస్థితుల్లో భర్త భార్యను ప్రేమతో నిద్ర లేపి ఆమె చేతివంట తినాలని చెప్పాలి. నా ఊరిలో చిన్న బాలికలు తమ నాన్నలకు, తమ్ముళ్లకు, మామలకు, తాతలకు సేవ చేసేవారు. వాళ్ళు మగవాళ్లకు సేవ చేస్తూ తమని తాము మర్చిపోయేవారు. ప్రేమని పొంది, దాన్ని నిలబెట్టుకోవడం ఒక కళ అని చెప్పవచ్చు. కాబట్టి దానికై శ్రమించి, అందరి యందు ప్రేమతో ఉండి, అందరికీ సహాయం చేసి, దేవ లేదా దేవి అనిపించుకోవాలి.