Bhagavat Gita
4.7
జన్మ కర్మ చ మే దివ్యం ఏవం యో వేత్తి తత్త్వతః
{4.9}
త్యక్త్వా దేహం పునర్జన్మ నైతి మామేతి సో అర్జున
అర్జునా! ఎవడు ఈ విధముగా నా దివ్యమైన జన్మమును, కర్మమును వాస్తవముగ తెలిసికొనుచున్నాడో అట్టివాడు ఈ దేహమును విడచిన పిదప తిరిగి జన్మము నొందక నన్నే పొందుచున్నాడు
ఎవరైతే దేవుడు తమ యందు ప్రతిష్ఠితమై ఉన్నాడని, అతను తమను ఒక పనిముట్టుగా వాడుతున్నాడని, తెలుసుకొంటారో వారు ఈ జన్మలో లేదా పరలోకంలో దేహాభిమానము కలిగి ఉండరు.
మన దేహాభిమానము ఒక క్షణంకూడా లేకుండా బ్రతకలేము. అది పోవాలంటే మనము దీర్ఘంగా సాధన చేసి ఉండాలి. ఈరోజు దేవుడు మాయతో మన దేహాభిమానము తీసివేస్తే, కుండలిని శక్తిని హఠాత్తుగా విడుదల చేస్తే మనము దానిని తట్టుకోలేం. కాబట్టి తక్షణంగా వచ్చే సాధనా ఫలితాలను మనం కోరకూడదు. శ్రీరామకృష్ణ "జీవితంలో సమంగా ఉండాలంటే మన తలిదండ్రులు, సహధర్మచారిణి, పిల్లలు మొదలగువారి యందు ప్రేమతో ఉండాలి; కానీ వారి మీద మామకారంతో తాదాత్మ్యం చెందకూడదు" అని చెప్పేరు.
మనము చేతనైనంత వరకూ దేహాభిమానం తగ్గించుకోవాలి. ఎలాగంటే: రుచులు మరిగిన నాలుకను స్వాధీనంలో పెట్టుకోవడం; అంటే అతిగా తినకపోవడం; తగినంత నిద్ర, వ్యాయామం.
మనము సూర్యుడు భూమి చుట్టూ తిరుగుతాడు మొదలైన కాకమ్మ కథలు విని ఉండవచ్చు. వాటి వలన ఎటువంటి నష్టం లేదు. కానీ దేహాభిమానానికి తీవ్రమైన పర్యావసానాలు ఉన్నాయి. జాతులు, తెగలు, వర్గాలు మొదలైనవి దాని వలననే. దేహాభినం కలవారిలో నిజంగా అభద్రత ఉన్నది.
నేను భౌతిక చేతనమునుండి విముక్తి పొందాలని చెప్పడం వైరాగ్యంగా ఉండమని కాదు. ఎవరికైతే అతి తక్కువ దేహాభిమానం ఉందో వారే తమ బంధుమిత్రులలో మరణం సంభవిస్తే మిక్కిలి బాధ చెందుతారు. ఈ మధ్య నా బాల్య మిత్రుడు పోయేడని నా ఊరునుంచి ఉత్తరం వచ్చింది. అందులో "పురాణాలు ఏమి చెప్పినా, నీతో పెరిగిన, నివసించిన మిత్రుడు పోవడం గొప్ప దురదృష్టం" అని నా మిత్రుడు వ్రాసేడు. కాబట్టి భౌతిక చేతనంకి అతీతంగా వెళ్లాలంటే మన ప్రేమను చంపుకొని దేవుని మీదే సంపూర్ణమైన భక్తిని కలిగించుకోనక్కరలేదు. ఎందుకంటే వారు కూడా దేవుని సృష్టిలో ఒక భాగమే. 226
No comments:
Post a Comment