Bhagavat Gita
6.4
ఉద్ధదే దాత్మ నా ఆత్మానం నాత్మాన మావసాదయేత్
{6.5}
ఆత్మైవ హ్యాత్మనో బంధు రాత్మైవ రిపు రాత్మనః
తనను తానే ఉద్ధరించు కొనవలెను. తనను తాను అధోగతి పాలు చేసుకోకూడదు. తనకు తానే బంధువు. తనకు తానే శత్రువు
మన ఎదుగదల, ఇతరుల వలన కాక, మన చేతుల్లోనే ఉంది. వేరెవ్వరూ మన సాధన చేయలేరు. మనమే సాధన మార్గంలో నడుం బిగించి ప్రయాణం చెయ్యాలి. గురువులు ఒక దిశ నిర్దేశించగలరు. వారు మనను ఆధ్యాత్మిక మార్గంలో భుజాలమీద మోసుకొని పోలేరు. అలాగే మన ప్రస్తుత పరిస్థితికి, ఇతరులు కాక-- అనగా తలిదండ్రులు, సహధర్మచారిణి, బిడ్డలు, సమాజం--,మనమే పూర్తి భాధ్యత వహించాలి. బురదలో ఇరుక్కుపోయిన సామర్థ్యం ఉంటే, దాని నుంచి స్వశక్తితో వెలుపలకు వచ్చే సామర్థ్యం మనలో నుంది.
మనలో చాలా మంది తప్పక చెయ్యవలసిన పనులు జాప్యం చేస్తాం. వాటికై ఒక పర్వ దినాన్ని ఎన్నుకొ౦టాం, లేదా ముహూర్తాన్ని పెట్టుకొంటాం. కొంతమంది వారి కున్న వసతులు, ఉద్యోగాలు నచ్చక సదా ఉద్యోగాలు, ఇల్లు, ఊళ్ళు మారుతూ ఉంటారు. నేను చెప్పేది వాటిని ఆధ్యాత్మిక సాధనకన్నా ముఖ్యమనే తలంపు మానమని. ఆధ్యాత్మిక సాధన మొదలు పెట్టాలంటే ఇప్పుడే మంచి సమయం. దానికే ముహూర్తం లేదు.
మనమెన్ని తప్పులు చేసినా, ఎన్ని బాధలు పడుతున్నా, అన్ని ఊతలు వదిలేసి, మనలోని దేవునికి దాసోహమవ్వాలి. ఈ విధంగా దేవుడ్ని నమ్మితే, మన ఆత్మను కూడా నమ్మినట్లే. చిట్టచివరకి మనకు మిగిలేది ఒకే ఒక మిత్రుడు: మన ఆత్మ -- అనగా మనలో ప్రతిష్ఠితమైన దేవుడు. మన అంతరాత్మ చెప్పేది: "నీ హృదయం నుండి, జీవితం నుండి స్వార్థాన్ని త్యజిస్తే, నీ తప్పులన్ని౦టినీ క్షమిస్తాను. నువ్వు ఇప్పడినుంచి కుటుంబ, సమాజ సేవకై బ్రతక గలిగితే, గతంలో ఎన్ని అవకతవకలు చేసినా నీకు ఊతనిస్తాను. నాపై ధ్యానం చేసి, నన్ను అన్ని జీవులలో చూసుకొంటే నిన్ను నీ స్వస్వరూపానికి, సహజ సౌందర్యానికి తీసికువస్తాను" 341
No comments:
Post a Comment