Bhagavat Gita
8.5
కవిం పురాణ మనుశాసితార మణో రణీయాంస మనుస్మ రేద్యః
{8.9}
సర్వస్య ధాతార మచిన్త్యరూప మాదిత్యవర్ణం తమసః పరస్తాత్
ప్రయాణకాలే మనసా అచలేన భక్త్యా యుక్తో యోగబలేన చైవ
{8.10}
భృవోర్మధ్యే ప్రాణమావేశ్య సమ్యక్ స తం పరం పురుష ముపైతి దివ్యమ్
సర్వజ్ఞుడు, సనాతనుడు, నియంత, అణువు కంటెను సూక్ష్మమైనవాడు, సమస్తమునకు ధాత, అచింతమైనవాడు, సర్వసన్నిభుడును, తమస్సు కంటెను వేరైన వాడును అగు అట్టి పురుషుని మరణకాలము నందు నిశ్చలమైన మనస్సుతోను, భక్తితోను, యోగబలముతోను కూడినవాడై, భ్రూమధ్యమున ప్రాణమును నిలకడగ నిలిపి, దివ్యమైనవాడు, సర్వోత్తముడు నగు పురుషుని ఎవడు స్మరించునో అట్టివాడు అతనినే పొందుచున్నాడు ఀ
సర్వోన్నతమైన కవి యగు భగవంతుడు ప్రతిచోటా ఉన్నాడు. వాని సృజనాత్మక శక్తి వలన ఆకాశము, సముద్రము, నదులు, పర్వతాలు, అడవులు, సర్వ జీవులు అందముగా సృష్టింప బడినారు. మన నిర్లక్ష్య వైఖరి వలన కలుగుతున్న కాలుష్యం ఉన్నా, అవి అందంగా ఉంటాయి. జర్మన్ యోగి నికోలస్ ఆఫ్ క్యూశా ఒక గింజలో భగవంతుని సృజనాత్మక శక్తిని చూసి ఈ ఒక్క గింజలో వేలకొలది చెట్లు పుట్టే అవకాశం ఉంది అన్నారు.
ఉపనిషత్తులు సృజనాత్మక శక్తి కారణము కాని కారణమని చెప్పెను. భౌతిక శాస్త్రజ్ఞులు సర్వ సృష్టికి ఫోటాన్ మూలము అంటే, దానిని ఎవరు సృష్టించేరని అడుగుతాను. ఇదే విధంగా కృష్ణ బిలాన్ని ఎవరు సృష్టించేరు? కార్య-కారణ సృష్టిలో ఇటువంటి ప్రశ్నలు అనేకముగా ఉంటాయి. కానీ ఇటువంటి అసంఖ్యాకమైన ప్రశ్నలు భగవంతునిలో అంతమవుతాయి. బ్రహ్మన్ తనను తాను సృష్టించుకున్నాడు. అతడే మొదటి కారణము. మనమంతా దాని నుండి ఆవిర్భవించిన కార్యము.
శ్రీకృష్ణుడు అర్జునినికి మరణ సమయంలో చేతనమును అఖండముగా ఎలాగ చేయాలో చెపుతున్నాడు. మనము సిద్ధపడినా లేకున్నా మరణము ఆసన్నమవుతుంది. ఉపనిషత్తులు మన శరీరము ఏకాదశ ద్వారములుతో కూడిన పట్టణమని చెప్పెను. అవి నోరు, ముక్కు , చెవి, కళ్ళు మొదలగునవి. ఎలాగైతే పట్టణాలు కూడా కాలగర్భాన కలసిపోయి శిధిలమవుతాయో, మన దేహమనే పురము నశిస్తుంది. కానీ ఎప్పుడైతే మన చేతనమును భగవంతునితో అనుసంధానము చేస్తామో మరణ సమయంలో దానిలో మార్పు లేక భగవంతునిలో ఐక్యమవుతుంది.
దీనికి మూలము భక్తి. మనము నిర్గుణుడైన బ్రహ్మన్ ను తలచుకొనుట అసాధ్యము. మరణ సమయంలో దానిని ఎలా స్మరించెదము? అందుకే భగవంతుని మానవ రూపంలో భావించి, అతనిని పూజించెదము. ఆ ప్రతీకే సర్వోత్తమమైన కవి కోవిదుడు, మనను రక్షించు వాడు. మనము ఆయన నుండి ఉత్పన్నమై, ఆయనలోనే కలిసిపోతాము. అందుకే మనకు భగవంతుడు --శ్రీకృష్ణుడు, జీసస్ మొదలైన వారు--మానవ రూపంలో దర్శనమిస్తాడు. భగవంతుని అవతారములు మనలాగే నవ్వుట, ఏడ్చుట, బాధలు పడుట కలిగియుండుట వలన వానిని మనకన్నా ఎక్కువగా ప్రేమిస్తాము. మనమెంత అట్టి అవతార పురుషుని ప్రేమిస్తామో, మరణములో కూడా అంత ప్రేమ కలిగి ఉంటాము. ఆయనలో పూర్తిగా నమ్మకముంటే, మన దేహము, మనస్సు ఆశాశ్వతమని తెలిసికొని చెట్టు నుండి పండుటాకు ఎలా రాలిపోతుందో, అలాగ మరణిస్తాము.
మరణంలో మన ఆస్తులను, వస్తువులను పట్టుకు పోలేము. కానీ మనస్సులో ఎట్టి భేద భావము ఉండరాదు. ప్రతి అనుబంధము, కోరిక, ద్వేషము లేక, మనస్సును నిశ్చలముగా చేయాలి. మనమెప్పుడైతే దేహముపై అనురాగమును వదిలివేస్తామో మనస్సు దేవునియందే లగ్నమై యుండును.