Bhagavat Gita
8.6
యదక్షరం వేదవిదో వదంతి విశంతి యద్యతయో వీతరాగాః
{8.11}
యదిచ్ఛ౦తో బ్రహ్మచర్యం చర౦తి తత్తేపదం సంగ్రహేణ ప్రవక్ష్యే
వేదవేత్తలు దేనిని అక్షరమని చెప్పుచున్నారో, రాగరహితులగు యతులు దేనిని చేరుచున్నారో, దేని నభిలషించి జనులు బ్రహ్మచర్యము ననుష్ఠి౦చుచున్నారో అట్టి స్థానమును నీకు సంగ్రహముగ వివరించుచున్నాను
నేను చిన్నప్పుడు పెరిగిన గ్రామంలో చావు పుట్టుకలు కళ్ళారా చూసేవాడిని. ఎందుకంటే అక్కడ నివసించే వారు చాలా తక్కువ. కాబట్టి ఒకరి ఇంటిలోని వార్త గ్రామమంతా పాకుతుంది. అందువలన నాకు చిన్నప్పుడే జీవితం ఆశాశ్వతమని తెలిసింది. నా అమ్మమ్మ ఆ గ్రామంలో పెద్ద దిక్కు. ఎవరైనా మరణ శయ్యపై ఉంటే ఆమెను ధైర్యం చెప్పడానికి కుటుంబ సభ్యులు పిలిచేవారు.
అమ్మమ్మ నన్ను కూడా తనతో తీసికివెళ్ళేది. నా కుటుంబ సభ్యులు అందుకు విరుద్ధంగా ఉన్నా, అమ్మమ్మకు చెప్పడానికి భయపడి ఊరుకొనేవారు. ఆమె స్థిర చిత్తంతో ఆధ్యాత్మికతను అలవరుచుకొంది. నేను ఆమెతో చూసిన మరణాల వలన ప్రభావితుడనై మరణాన్ని దాటి వెళ్ళే మార్గాన్ని అన్వేషించాలి అని నిశ్చయించుకున్నాను.
నేను ఒకమారు నా అమ్మమ్మని జీవితంలో ఎందుకు బాధపడుతాం అని అడిగేను. ఆమె మితభాషి. సత్కర్మలు పాటించి, వానిని ఆచరణలో చూపిస్తుంది. ఆమె నన్ను ఒక కుర్చీలో కూర్చొని దాన్ని చేతులతో గట్టిగా పట్టుకోమంది. ఆమె నన్ను కుర్చీ లోంచి లాగే ప్రయత్నం చేసింది. నేను బలంగా కుర్చీని పట్టుకొన్నాను. ఆమె చివరకు నన్ను కుర్చీనుండి విడిపింప జేసింది. అటు తరువాత నన్ను కుర్చీని పట్టుకోకుండా కూర్చో మంది. ఈ మారు ఆమె లాగిన వెంటనే నేను కుర్చీ బయటకు వచ్చేను.
దీనివలన తెలిసిందేమిటంటే మనము మరణాన్ని కోరికలవలన ఎంత దూరం పెట్టాలనుకొంటే, మనమంత పోరాటం సాగించాలి. మనము దేహాభిమానంతో ఉంటే మరణంతో గట్టి పోరే చేయాలి. దురదృష్టవశాత్తూ మరణం ప్రతిసారీ జయిస్తుంది. ఈ దేహం మనది కాదు అనుకొంటే మరణం ఆసన్నమైనప్పుడు సుఖంగా దేహాన్ని వదిలేస్తాం. అందుకే యోగులు "ముందే దేహాభిమానం వదిలేస్తే మరణ సమయంలో తక్కువ శ్రమతో స్వతంత్రం పొందుతాం" అంటారు. మన స్వార్థ పూరిత బంధాలను వదిలేసి, యమ ధర్మరాజుకు మన దేహాన్ని తిరిగి ఇచ్చేస్తే, మనకు చెందవలసినవి చెంది, దేవునిపై అపారమైన ప్రేమ కలుగుతుంది. యముడు మన సమయం ఆసన్నమైనదని కటువుగా చెప్తే "అలాగే, నేను నీతో వెళ్ళడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాను" అని చెప్పగలగాలి. అటు తరువాత మనం కోటులా ధరించిన దేహాన్ని గోడ కొయ్య మీద పెట్టి, యముని వెంట వెళ్తాం.