Eknath Gita Chapter 3 Section 22

Bhagavat Gita

3.22

మయి సర్వాణి కర్మాణి సన్న్యస్యా అధ్యాత్మచేతసా {3.30}

నిరాశీ ర్నిర్మమో భూత్వా యుధ్యస్య విగతజ్వరః

సర్వకర్మలను నా యందు ధ్యాన చిత్తముతో సమర్పించి, ఆశను, మమకారమును, సంతాపమును వదిలినవాడవై యుద్ధము చేయుము

శ్రీకృష్ణుడు అర్జునుని అహంకారముని వీడి యుద్ధము చెయ్యమంటున్నాడు. మనం ఆధ్యాత్మిక మార్గంలో ఎన్నో తప్పులు చేసేమని విచారంతో ఉండవచ్చు. అలా చేసేకన్నా గతాన్ని మరచి, ముందుకు సాగే ప్రయత్నం చెయ్యడం ఉత్తమం.

శ్రీరామకృష్ణ మనమందరము అహంకార జ్వరముతో బాధపడుతున్నా మని అన్నారు. జ్వరం కొంచెమే వుంటే మనము జీవితంలో అందరితో సఖ్యతతో ఉంటాము. మనల్ని ఇతరులు ప్రేమించి, గౌరవిస్తారు. అదే జ్వర౦ ఎక్కువైతే మనకూ, కుటుంబానికీ, సమాజానికీ హాని చెయ్యగలం. దాని వలన మన తోటి వాళ్ళ అవసరాలను పట్టించుకోక అహంకారపూరిత మౌతాము.

అధ్యాత్మచేతసా అనగా ఆత్మతో తాదాత్మ్యం చెందడం. అది ధ్యానం వలన దైవ కృప ఉంటే సాధ్యం. దానివలన మనం రెండవ అధ్యాయంలోని ఆఖరి 18 శ్లోకాలనూ మనస్సు నిశ్చలంగా ఉంచి, నిద్ర పోకుండా, పదేపదే గుర్తు తెచ్చుకొనగలం. మనమా స్థితి పొందితే, దృష్టి కేంద్రీకరించి ధ్యానము సాగిస్తున్నాము. తద్వారా ఆ శ్లోకాలు మన మనస్సులో నాటుకుపోతాయి. మన నడవడికతో దానిని నిరూపించగలము. బాధ కలిగితే విచారించం. మన దయా గుణం మనని ద్వేషించిన వాని యందు ప్రసరిస్తాము. కోర్కెలు కలిగితే చలించం. అవి నిస్వార్థ మైనవి అయితే మంచిదే; కానీ అవి స్వార్థ పూరితమైతే వాటిని ఆనందంతో నియంత్రిస్తాము. అలాగ మనం స్వార్థానికై ఏర్పరుచుకొన్న బంధాలను వీడి, భయము, క్రోధము లేకుండా ఉంటాము.

నిరాశీ అంటే ఆపేక్ష లేకుండుట. ఒకదానికై ఎదురు చూస్తే నిరాశ, నిస్పృహ కలిగి, అభద్రత వలన ఇతరులను మభ్య పెట్టే ప్రయత్నం చేస్తాం. శ్రీకృష్ణుడు అర్జునునికి నొక్కి చెప్పేది: "నేనే మిచ్చినా కృతజ్ఞతతో తీస్కో: అది ఆనందదాయకమైనా, దుఃఖమైనా ఆనందంగా స్వీకరించు. ఆ విధంగా నువ్వు స్వతంత్రుడవు అవుతావు". మనము ఫలాపేక్ష లేకుండా, అంటే కర్మ ఫలాన్ని ఆశించకుండా, ఉంటే కర్మమీద దృష్టి పూర్తిగా కేంద్రీకరించి పనులు చేస్తాము. "నీవు నిస్వార్థ సేవ హృదయపూర్వకంగా చెయ్యాలనుకుంటే, మంచి లక్ష్యాన్ని పెట్టుకో, మంచి సాధనాలను వాడు, ఫలితాలు నకు ఒదిలేసేయి" అని శ్రీకృష్ణుడు మనందరికీ బోధిస్తున్నాడు. 185