Eknath Gita Chapter 5 Section 7

Bhagavat Gita

5.7

సర్వకర్మాణి మనసా సన్న్యస్యాస్తే సుఖం వశీ {5.13}

నవద్వారే పురే దేహే నైవ కుర్వ న్న కారయన్

కర్మయోగి సమస్త కర్మలను మనసుచే సన్యసించి, తాను చేయక, చేయించక, నవద్వారపురమగు శరీరమునందు సుఖముగ ఉండును

న కర్తృత్వం న కర్మాణి లోకస్య సృజతి ప్రభుః {5.14}

న కర్మఫల సంయోగం స్వభావస్తు ప్రవర్తతే

పరమాత్మ కర్తృత్వమును గాని, కర్మములను గాని, కర్మ సంబంధమును గాని కలుగజేయడు. సృష్టి యందు ప్రకృతి స్వభావము అలా ప్రవర్తించుచున్నది

నా దత్తే కస్య చి త్పాపం న చైవ సుకృతం విభుః {5.15}

అజ్ఞానే నావృతం జ్ఞానం తేన ముహ్వన్తి జంతవః

జనుల యొక్క పాపపుణ్యములను పరమాత్మ గ్రహింపడు. జ్ఞానము అజ్ఞానము చేత కప్పబడి యున్నది. అందుచేత జనులు మోహము నొందుచున్నారు

జీవితాన్ని ఆనందంగా అనుభవించాలంటే మనము త్యజించవలసింది, ప్రపంచం కాక, అహంకారం. మనము అహంకారాన్ని పారద్రోలాలని ఎంత ఆలోచించినా సాధ్యం కాదు. ఇతరుల గురించి ఆలోచిస్తూ, వారిని మనకన్నా ఎక్కువ ప్రేమిస్తూ, నిస్వార్థంగా సేవ చేస్తే తప్ప అహంకారం పోదు.

ఇక శ్రీకృష్ణుడు చెప్పే రెండో అంశం దేహం తొమ్మిది ద్వారబంధాలతో కూడిన పురం. మన రెండు కళ్లలోంచీ దృశ్యాలు వస్తూ వుంటాయి. అలాగే మన రెండు చెవులనుంచి మనకి ఇష్టమున్నా లేకపోయినా వార్తలు వస్తాయి. మనలో చాలామంది దేహంతో తాదాత్మ్యం చెంది, తాము అ౦దులో నివసించే వారలమనే జ్ఞానాన్ని పొందలేదు. అందువలన వారు ఇతరులగురించి ఎక్కువ పట్టించకోకుండా బ్రతుకుతారు. మనకు ప్రియమైన వారిని సరిగ్గా చూడం. ఎన్నేళ్ల క్రింద పెళ్ళయినా మన సహ ధర్మచారిణిని పూర్తిగా చూడం. అలాగే కుటుంబంలో అందరితోనూ కాలం గడిపి వారెవరో చూడకుండా పోతాం. నిజానికి వారంతా దేహమనే పురంలో నివసించే ఆత్మలు.

మనం గతంలో ఎన్ని తప్పులు చేసినా --అంటే తెలీక చేసినవి-- శ్రీకృష్ణుడు మనల్ని విడనాడడు. ఆయన అందరిలోనూ ప్రతిష్ఠితమై ఉన్నాడు. కాబట్టి ఒకడెన్ని తప్పులు చేసినా, వానిని ద్వేషించడు. మనము తప్పుల మీద తప్పులు చేసినవారి నుండి దేవుడు వేరుకాలేదని మరచిపోతాం. తప్పు చేయడాన్ని నియంత్రించి, తప్పు చేసినవాడిని ప్రేమించడం చాలా కొద్దిమందికి తెలుసు. ముఖ్యంగా తెలియక చేసిన తప్పుల విషయంలో ఇది వర్తిస్తుంది. మనము ఒకనిలోని స్వార్థాన్ని దూరంగా పెట్టి, వాని స్వస్వరూపాన్ని ప్రేమించడం ఆధ్యాత్మిక సాధనలో ఒకానొక లక్ష్యం. ఒకడు అహంకారం, స్వార్థంతో కూడి ఉంటే, వాడు జీవించడానికి పనికిరాడని నిర్థారించకూడదు. వారిలో దేవుడున్నాడని గుర్తించి, వారిని ప్రేమించి, గౌరవించి, అహింసతో వారిని చూచి, సహనంతో వారు పెట్టే బాధలను అనుభవించాలి. ఎందుకంటే వారికి తప్పులు చేస్తున్నామనే జ్ఞానము లేదు.

తప్పులు ఎదుగుతున్న వయస్సులో సహజంగా జరుగుతాయి. కాబట్టి గతంలో చేసిన తప్పుల గూర్చి ఆలోచించకూడదు. చేసిన తప్పును మళ్ళీ చెయ్యకపోవడం ఉత్తమం. ప్రతి తప్పుకి పర్యావసానము ఉంటుంది. అది ఎన్నో సంవత్సరాలు ఉండచ్చు. మనం ఒక పెద్ద నిర్ణయం తీసికొన్నప్పుడు, దాని నుండి ఎంతో ఆశించి, మనకు, ఇతరులకు కలుగబోయే దుఃఖాన్ని తక్కువ అంచనా వేస్తాము. మనం చేసే కర్మలోనే మనం పొందే ఫలం యొక్క బీజముందని తెలిసికోం. మనము తప్పు సాధనాలతో, మంచి గమ్యం ఎప్పటికీ చేరలేము. మంచి సాధనాలలో మంచి లక్ష్యాలు అంతర్లీనమై ఉన్నాయి. 315