4
అవిద్వా క్షేత్రముత్తరేషాం ప్రసుప్త తనువిచ్చిన్నోదారాణామ్‌!
అవిద్య = జ్లానము పొందు మార్గము తెలియకుండుట క్షేత్రం=క్షేత్రము ఉత్తరేషాం = తరువాత వానికి ప్రసుప్త =నిద్ర తను = క్షీణించుట విచ్ఛిన్న = ముక్కలగుట ఉదారాణామ్ = ప్రేరణ
జ్ఞానము పొందుటను గూర్చి తెలియని స్థితి వలన నిద్ర, క్షీణించుట, భిన్నమగుట, ప్రేరణ యను నాలుగు స్థితులకు ఇది క్షేత్రము (కారణము) అగుచున్నది. అహంకారమ౦టే ఏమిటో తెలియకపోవుట వలన మనలో అహంకారము పనిచేస్తుంది. అది మనలో మనమేయన్న భావముగా పనిచేస్తుంది. తానువేరు, అహంకారము వేరు అని తెలియనంతవరకు అహంకారము మనలో పనిచేస్తూ ఉంటుంది. అలాగే రాగద్వేషములు, ఆసక్తి మొదలైనవి. వీటిని పరిహరించాలంటే అవి మనయందు ఎలా పనిచేస్తున్నాయో తెలియాలి. అది తెలియనంతవరకు వాటి ప్రభావము కొనసాగుతూఉంటుంది. ఒక సామాన్యుడు ఒక యంత్రాగారములో ప్రవేశించి అందులోని యంత్రములను గాని వస్తువులనుగాని కదిలిస్తే దానివలన వానికి ప్రమాదము కలుగవచ్చును. వాటిని ఎలా ఉపయోగించాలో వానికి తెలియకపోవుటయే దీనికి కారణము. అలాంటి మానవుడు తనజీవితమును కూడ పరిష్కరింపరాని సమస్యగా మార్చుకొ౦టున్నాడు. రాగద్వేషములు, ఆసక్తి, అహంకారము మొదలైనవి వేరు వేరు స్టితులలో పనిచేస్తూ ఉంటాయి. ఒక్కొక్కసారి మానవుడు మిక్కిలి మంచివాడుగ పరిగణింపబడవచ్చును. దీనికి కారణము వాని లోని రాగద్వేషములు నిద్రించడమే. లేక తాత్కాలికముగా వ్యక్తమగుటకు అవకాశము లేకపోవుట వలన క్షీణింపవచ్చును. ఒక మిక్కిలి కోపిష్టి యైనవాడు ఒక పెద్ద ఆఫీసరు వద్ద అతి సామాన్య సేవకుడిగా పని చేయుచున్నచో, వానికి యున్న కోపము బయటకు చూపుటకు అవకాశము లేదు కదా! అలాగే వానికి ఇంటిలో మిగిలిన పరిస్థతులుగూడ అలాగే ఉంటే వాని కోపము వానియందే క్షీణించి యుంటుంది. అట్టివాడు మిక్కిలి వినయవంతుడిగా చలామణీ అవుతాడు. ఒక్కొక్కసారి ఇలాంటి లక్షణములు ముక్కలు ముక్కలుగా నుండవచ్చును. అంటే వేరు వేరు అభిలాషలరూపమున, భావనారూపమున చెదిరిపోయి యుండవచ్చును. అలాగే యిష్టము లేక రాగము అనునది దేశభక్తి, కులాభిమానము, మతాభిమానము, గురుభక్తి, తన తోటి శిష్యులపై అభిమానము అనేవిగా యుండవచ్చును. అట్లే ద్వేషము శత్రువులను ద్వేషించుట, యితరకులములను ద్వేషించుట, యితర గురువులయెడల మతసంప్రదాయములతోను సరిపడకుండుట అనునవిగ యుండవచ్చును. అలాంటి వారు తమ గురువు లేక మతము ఇతర వాటికన్నా ఎక్కువని ఋజువు పరచడానికి ప్రయత్నిస్తారు. కొందరు తమ దైవముపై నమ్మకములేని వారు పాపులని, వారు నరకములకు పోవుదురని బోధిస్తారు. ఇట్లు ద్వేషము రకరకముల రూపములలో మానవుని యందే ఉంటుంది. ఆసక్తి అనేది ఒక శాస్త్రమునకు, లేక కళకు లేక వేదాంతమునకు చెందియుండుట అను రూపమున నుంటుంది. అలాగే ఒక ప్రత్యేక విషయముయందు అ౦టే పఠనమునందాసక్తి కూడ అలాంటిదే. ఇట్టి వాని యందు తాను కృషి చేయలేనప్పుడు దుఃఖము మొదలైనవి కలుగును. అలాగే మరికొన్ని లక్షణములు ప్రేరణ కలిగించును. అవి ఒక్కొక్కసారి మిక్కిలి తీవ్రరూపము దాల్చవచ్చును. అహంకారము పెరిగినచో తన శత్రువును చంపుట, లేక తన క్రింద వానిని పరాభవించుట, భార్యా పిల్లలను హింసించుట మొదలైన రూపమున యుండవచ్చును. అలాగే వ్యామోహము మిక్కిలి తీవ్ర మైనచో దొంగతనము చేయుట, వ్యభిచారములు, ఇంకొకడి భార్యతో లేచిపోవుట, మొదలైనవి సంభవించును. ద్వేషము, అయిష్టత ఎక్కువైనచో రాజైన వాడికి యుద్దము ప్రకటంచుట, పట్టణములు నాశనము చేయుట, దేవాలయములు, విగ్రహములు నాశనము చేయుట మొదలైనవి సంభవించును. దురభిమానము పెచ్చుపెరిగినచో తన మతములోనికి చేరని వారిని చంపుట, తగులపెట్టుట చేయును. అలాగే పవిత్రమయిన మత గ్రంధములు మొదలైన వాటిని నాశనము చేయును. ఇవన్నీ మనోమయకోశములో వివిధ స్టితులలో ఏర్పడిన క్షేశములు. అజ్ఞానము వలన ఇవి విజృంభించును.
5
అనిత్యాశుచి దుఃఖానాత్మసు నిత్యశుచి సుఖాత్మఖ్యాతిరవిద్యా
అనిత్యా = అశాశ్వతమయిన అశుచి = మలినము దుఃఖ = విచారము అనాత్మసు = ఆత్మయందు లేనట్టి (ఆత్మకానిదాని యందున్నట్టి) నిత్య = శాశ్వత మైనట్టి శుచి= స్వచ్ఛత సుఖ=సుఖము ఆత్మఖ్యాతిః = ఆత్మనంగీకరించినట్టి అవిద్యా = తెలుసుకొను విధానము తెలియునట్టి
అనిత్యము, అశుచి, దుఃఖము, అనాత్మ అను వాటి యందు క్రమముగా నిత్యము, శుచి, సుఖము, ఆత్మానుభూతిగా (భాంతిపడుట అవిద్య.
ప్రతివారు శాశ్వత మైనదేదో, అట్లే అశాశ్వతమైనది మరియు, మారునది, మారనిది మొదలైన ద్వంద్వముల భేదము తెలుసుకోవాలి. ఒక ధనికుడు తన గ్రామమునకు కారులో పోవు చున్నప్పుడు కారు ప్రయాణము మిక్కిలి సుఖకరమనిపించును. కాని అతడు అసౌఖ్యము తన సంపదననుసరించి ఏర్పడినదని మరువ రాదు. అంతేగాక కారుకన్నా ప్రయాణము ముఖ్యమని తెలియవలెను. అలా కానిచో కారు చెడిపోయినచో, ప్రయాణముండదు. తనవారికెవరి కైననూ అస్వస్థతగాను౦టే, కారులేదని ప్రయాణ మాపుకోలేడు కదా! అప్పుడు జీవితమున వానికి మొదటిసారిగా కారుకన్నా ప్రయాణము ముఖ్యమని తెలుస్తుంది. అంటే ప్రయాణము కొరకు కారుగాని, కారు కొరకు ప్రయాణము కాదని తెలుస్తుంది. అట్లే పరీక్షపోయినదని ఆత్మహత్య చేసుకొనువాడు మూర్ఖుడు. ఎందుచేతన౦టే పరీక్ష తనకొరకుగాని పరీక్షకొరకు తాను కాదని తెలియదు. అట్లే ఒక యువకుడు చక్కగా పాడ గలిగిన ఒక స్త్రీని వివాహము చేసికొ౦టే, అతడు వివాహము చేసుకొన్నది ఒక స్త్రీని గాని పాటను కాదని మరచిపోరాదు. పాట వలన ఆమె యందు అతనికాకర్షణ కలిగినా నిజమైన ఆకర్షణ ఆమెయే. ఆమెనుండి పాటపుడుతున్నాదికాని, పాటనుంచి ఆమె పుట్టుటలేదు. ఇది జ్ఞాపకముండనిచో, ఆమె కంఠ స్వరము పాడైతే, అతడు దుఃఖింపవలసి యుండును. ఒక విద్యావేత్త మిక్కిలి జబ్బుగానున్న తన భార్యను చూచుటకు, ఆకాశయానము చేయుటకు నిరాకరించెను. అతడు విమానయానము కన్నా రైలు ప్రయాణము క్షేమకరమని విశ్వసిస్తున్నాడుకాబోలు! రైలు ప్రమాదము వలన సంభవించు మరణమునకు, విమాన ప్రమాదము వలన సంభవించు మరణమునకు భేదమేమిటి? బహశా అకాశములో మరణము కన్నా భూమిపై మరణము క్షేమకరమని అతడు నమ్మియుండవచ్చు! ఇలాంటి అభిప్రాయములన్నీ, నిజమైన దానిని తెలుసుకొను విధానము తెలియకపోవుటచేతనే. ఒక్కొక్కసారి తల్లితండ్రులు తమ పిల్లల సంతోషము కొరకు, యితరులను పరాభవిస్తారు. గుడ్డివాడయిన ధృతరాష్ట్రుడు తన పిల్లల వైభవము కొరకు, తన సోదరుని పిల్లల రాజ్యము అపహరించుటకు ప్రయత్నించేడు. అలా చేయడంవలన అతడు తన పిల్లలనే పోగొట్టుకొన్నాడు. ఇదే అజ్ఞానము. మలినమును నిర్మలముగా చూసేవాడికి జీవితములో తీవ్ర సమన్య లేర్పడతాయి. ఇంకొకని భార్యను ప్రేమించుట మలినమనకు పరాకాష్ట. అతడు ఆమె నిర్మలమయినది, అమాయక మైనది అని, అట్టి స్వచ్చమయిన హృదయమును (పేమించుటవలన తానుకూడా నిర్మలమయినవాడినే యని అనుకొనవచ్చును. దీని వలన అతని జీవితములో తీవ్రమయిను పరిణామములేర్పడి, యిక వెనుకకు వచ్చుటకు వీలులేని పరిస్థితి ఏర్పడవచ్చును. ఒక్కొక్కసారి దుఃఖమే సంతోషముగా భ్రాంతి కొలుపవచ్చును. తన పిల్లవాడిని పై చదువులకు పంపుట దుఃఖకారణమని ఒకని కనిపించవచ్చును. దీని వలన (పంపకపోవుటవలన) తానును, తన కుమారుడును కొంతకాలము తరువాత దుఃఖపడవలసి యుండును. అతడు దానిని (పంపకపోవుటను) సంతోషకరమైన విషయముగా భావించును. కారు పాడైతే దాని యజమానికి మనస్సు, శరీరము రెండును బాధపడవచ్చును. బాధపడి వ్యాధిగ్రస్తముకావచ్చును. కాని కారు కన్నా తాను, తన శరీరము, ఎక్కువ విలువైనవని తెలియక పోవుటచేత ఇట్లు జరుగును. మరి కొందరు, ఆఫీసు వస్తువులను తమస్వంత ఉపయోగము కొరకు దొంగిలిస్తారు. అలాంటివారు ఆఫీసువలననే తమకు జీవనోపాధి యున్నదని మరచిపోతారు. ఒక దేశములో ప్రజలు వర్గములుగా, పార్టీలుగా నేర్పడి ఒకరినొకరు ద్వేషించు కొంటారు. అలాంటివారు తమ వర్గము కన్నా జాతి ముఖ్యమైనదని అర్థము చేసుకొనకపోవడంవలన ఇలాంటివి జరుగుతాయి. కొందరు తాము ముసలివారమని, రోగగ్రస్తులమని దుఃఖపడతారు. వారికి తమ శరీరమే తామని భ్రాంతిపడుటవలన అట్లు జరుగుతుంది. ఇది అంతా అజ్ఞానము వలననే. అంటే నిజమైన దానిని తెలుసుకొను విధానము తెలియక పోవుటచేతనే. ఇదియే అవిద్య. అవిద్య వలన దుఃఖము కలుగును.
No comments:
Post a Comment