23
స్వస్వామిశక్త్యోః స్వరూపోపలబ్ది హేతుః సంయోగః స్వస్వామిశక్ష్యోః = తన శక్తి మరియు పరమాత్మ శక్తి అనువానిమధ్య స్వస్వరూప = తన యొక్క స్వరూపము ఉపలబ్ది హేతుః; = పొందుటకు హేతువైనది సంయోగః = కలయిక
యోగమనగా, తన శక్తి మరియు పరమాత్మ శక్తి యొక్క కలయిక వలన నిజస్వరూపము సాధించుకొనుట.
ప్రకృతి మరియు పరమాత్మ వేరుకాదు. స్వశక్తి అంటే ప్రకృతిశక్తి. ప్రకృతియొక్క శక్తి మరియు పరమాత్మ యొక్క శక్తి రెండునూ ఒక్కటే. కాని రెండునూ వేరుగానున్నట్లు కనిపించును. అది అట్లు రెండుగానున్నట్లు కనిపించుటవలననే యోగవిద్య సాధ్యమగును. అంతయూ నొక్కటియేయైనచో, యోగ సాధన ఎట్లుుండును? కనుక యోగసాధనయనగా, తాను సాధన చేయుచున్నట్లు కలుగు భావము. చివరకు అంతర్యామి యందు లీనమగుట. అప్పుడు తాను నిజమయిన స్థితియందుండును.
24
తస్య హేతురవిద్యా
తస్య హేతుః = దానికారణము ఆవిద్య = తెలియకుండుటయే
దానికి కారణము అజ్ఞానమే
ఇచ్చటి ప్రకృతి, పరమాత్మల యొక్క కలయికకు కారణము అజ్ఞ్జానమేయని చెప్పబడుతోంది. అజ్ఞానము వల్లనే, ఈ భేద మేర్పడుతోంది. నిజమునకు సత్య మొక్కటైనప్పుడు, ప్రకృతి, వురుషుడు అనునవి రెండు వేరువేరుగా నెచ్చట నుండి వచ్చినవి? అని (ప్రశ్నింపగా నీరు, మంచుగడ్డ అను రె౦డు వచ్చి నట్టు, ఇవి వచ్చినవి, అని సమాధానము. రెండునూ గుణమున కొక్కటియేయైననూ, రూపమునకు వేరు వేరుగా నుండుట సంభవించినపుడు, యోగసాధన మొదలైనవి సత్యములవుతాయి. అ౦టే అవి అసత్యములే అయిననూ, చూచువారికి సత్యము. ప్రతి, వానికిని తనచూపే తనకు సత్యముగనుక, తనకవి సత్యములే యగును. ఎందుకనగా కేవలము తెలియుటయే అనగా పరమాత్మను గూర్చిన జ్ఞానమే చాలునన్నచో, ఎంత వేదాంతము చదువుకున్నా ఆకలి వేయునప్పుడు తినుట, తినకుండావుండలేకపోవుట, అట్లే నొప్పివచ్చినపుడు బాధపడుట మొదలగునవి జరుగుచున్నవి కదా! కనుక జ్ఞానము వేరు, అనుభవము వేరు. జ్ఞానము అనుభవమునకు కారణమగును. అట్టి అనుభవముతో. కూడిన జ్ఞానమునే విద్య అందురు. అనుభవము, జ్ఞానముల ఏకీకరణమే యోగము. ఇచ్చట ఇంకొక మెలికయున్నది. తాను వేరు, పరమాత్మ వేరు అను అజ్ఞానమే లేకపోతే , యోగవిద్య ఎచ్చటి నుండి వచ్చును. కనుక మరల యోగసాధనకు అవిద్యయుండవలెను. ఇదియే పర మాత్మ క్రీడయని పైన చెప్పబడినది.
25
తదభావా సంయోగాభావో హానం తద్దృశేః కైవల్యమ్‌
తత్ + అభావా = దాని ఆభావముచేత సంయోగ + అభావః = సంయోగమునశించుటచేత హానం = అద్భశ్యమగుట తత్ + దృశేః = అట్టి చూపువేత కైవల్యం = కైవల్యము
అవిద్య నశించుట వలన సంయోగము అదృశ్యమగును. అప్పుడు సత్యదర్శనము చేయుశక్తి కలుగును.
పరమాత్మ, తాను, ప్రకృతి అను రెండుగా కన్పించుట అవిద్య లేక అజ్ఞానముచేత. అజ్ఞానము, ఒక్కటిగా నున్న సత్యము రెండుగా చూచుటచేత పుట్టుచున్నది. ఇది త్రిగుణములచే కలు గును. అట్టి (తిగుణముల వలన మానవ స్వభావమేర్పడును. మరియు స్వభావము వలన అహంకార మేర్పడును. అహంకారము వలన చూచువాడు, చూచునది అనుభేదమేర్పడును. అట్టి భేదముచే మరల యోగసాధన ప్రారంభమగును, అది ఇనుప ముక్కను అయస్కాంతముగా మార్చుటవంటింది. ఇది మరియొక అయస్కాంతము చేత సాధ్యపడును. అప్పుడు అవిద్యలేదు. అవిద్య నశించుట వలన సత్యము దర్శింపబడుచున్నది. అట్లు దర్శించు వానిని పశ్యకుడందురు.
No comments:
Post a Comment