Viveka Sloka 32 Tel Eng

మోక్షకారణసామగ్ర్యాం భక్తిరేవ గరీయసీ ।
స్వస్వరూపానుసంధానం భక్తిరిత్యభిధీయతే ॥ 32 ॥

మోక్షకారణసామగ్ర్యాం = మోక్షమునకు కారణమగు సామగ్రిలో, భక్తి రేవ = భక్తియే, గరియసీ= గొప్పది, స్వస్వరూపానుసంధానం = స్వస్వ రూపము యొక్క ధ్యానము, భక్తి రితి - భక్తి యని, అభిధీయతే - చెప్ప బడుచున్నది.

స్వస్వరూపానుసన్దాన మనగా నిదిధ్యాసనము. ఇదియే సాక్షా త్కారమునకు ప్రత్యక్షసాధనము. "నీస్వరూపము బ్రహ్మయే; నీవు ఆ బ్రహ్మయే" అని శ్రుతివాక్యమునుండియు, ఆచార్యోపదేశము చేతను విని ఆ విషయమునే అనుసంధానము చేసికొనవలెను.

విజాతీయ ప్రత్యయములచే తిరస్కృతముకాని ఇతర విధములగు ఆలోచనలచే అడ్డుకొనబడని, సజాతీయ ప్రత్యయ ప్రవాహము - ఒకే విధమగు జ్ఞానము అవిచ్ఛిన్నముగ కలుగుట, అనుసంధానము.

ఇది సాక్షాత్కారమునకు అసాధారణకారణము. శమాదులు మొదట విచారమును కలిగించి, తద్వారా నిదిధ్యాసనమును, తద్వారా జ్ఞానమును కలిగించును. నిదిధ్యాసనము సాక్షాత్తుగనే జ్ఞానమును కలిగించుచున్నది.

కావున నీ మోక్షమునకు కారణముగు అభివ్యంజకమగు - జ్ఞానమునకు ఏ సామగ్రి సాధనసముదాయము - ఉన్నదో ఆ సాధనములలో భక్తియే, సాక్షాత్సాధనముగాన, శ్రేష్ఠమైనదని చెప్పబడినది.

వివేకము మొదలు నిదిధ్యాసనము వరకును ఉన్న సోధనములే జ్ఞానసామగ్రి.

అవ. ఇతరుల మతమును చెప్పుచున్నాడు.

mōkṣakāraṇasāmagryāṃ bhaktirēva garīyasī ।
svasvarūpānusandhānaṃ bhaktirityabhidhīyatē ॥ 32॥

In this sloka Jagatguru is making it amply clear that beyond scriptural knowledge and logic is bhakti that alone can lead to liberation. The sadhakas can choose any one of these paths:gnaana (knowledge), karma (action), dhyana (meditation) or bhakti (devotion). The gnaana yogis pursue scriptural knowledge in search of moksha. The karma yogis seek liberation by consecrating the results of their fruitive actions to the Lord. The dhyana yogis perform tapas by meditating over the names of the Lord. The bhakti yogis, however, see the Lord in all beings and believe in praising the Lord and performing service to the Lord and his devotees.

If god appears before us in anthropic form, can we be sure that is his real form? Many believe that god's real form is in higher dimensions beyond the universe. It could be four dimensional or more. Imagine a tiny ant walking on a two dimensional surface like a table top. If we put our finger in its path, all it sees is an obstacle that can't be surmounted. If it persists, it can climb on the finger thereby overcoming the obstacle. Similarly being inherently bound to three dimensions, when we see an obstacle, if we don't see that it's god's finger, we will be depressed and forlorn. A real devotee sees all obstacles as stepping stones to reach god. He sees a silverlining in all impossible situations and be steadfast in his faith. So if we have to wonder why gods have multiple hands, like the chaturbhuja (with four shoulders) Vishnu, they signify the dimensions in which the gods exist. Anything beyond three dimensions will be imaginary for us. Hence, god appears in human form to answer our prayers or fight the evil.

The stalwarts like Tyagaraja, Mirabhai, and Tukaram are not only singing praises of the Lord, they are also reminding us to follow the bhakti marga. Sankara, who is an epitome of knowledge, is seldom perceived as a bhakta in his bhashya granthas. This is because of oversight as Sankara wrote many dhyana slokas like Kanakadhara stotram and Lakshmi Nrusimha Karavalamba stotram. In his short life he metamorphosed from a seeker of knowledge to a bhakti yogi. Those of us taking up spirituality at an advanced age can still take up bhakti. The Gitacharya encourages Krishna Consciousness at any age to reach his abode without the need for any more births.

The undercurrent among all bhaktas is self-realization by devotional service. We can help a poor person if only we can empathize with him and see the same self as within us. It doesn't matter how many charities one makes, scripture tells us, if he is not self-realized, liberation is not possible. People making donations with an ulterior motto like achieving fame or earning the grace of the Lord are considered as rajasic or tamasic. A satvic donation to the Lord exemplified by phalam (fruit), pushpam (flower) or toyam (water) will be considered as a superior expression of devotion when one has no means to help the less fortunate or engage in devotional service.