Here you will find links to translated (into Telugu) works of various authors on Gita, Upanishads, Ramana Maharshi and Vemana. For Vemana's work, English Translation is provided. Enjoy!
Sunday, January 22, 2023
Ramana Maharshi Index
Ramana Maharshi (30 December 1879 – 14 April 1950) was an Indian Hindu sage and jivanmukta (liberated being).He was born Venkataraman Iyer, but is mostly known by the name Bhagavan Sri Ramana Maharshi.
He was born in Tiruchuli, Tamil Nadu, India. In 1895, an attraction to the sacred hill Arunachala and the 63 Nayanmars was aroused in him,and in 1896, at the age of 16, he had a "death-experience" where he became aware of a "current" or "force" (avesam) which he recognized as his true "I" or "self", and which he later identified with "the personal God, or Iswara", that is, Shiva. This resulted in a state that he later described as "the state of mind of Iswara or the jnani". Six weeks later he left his uncle's home in Madurai, and journeyed to the holy mountain Arunachala, in Tiruvannamalai, where he took on the role of a sannyasin (though not formally initiated), and remained for the rest of his life.
He attracted devotees that regarded him as an avatar of Shiva and came to him for darshan ("the sight of God"). In later years, an ashram grew up around him, where visitors received upadesa ("spiritual instruction") by sitting silently in his company asking questions. Since the 1930s his teachings have been popularized in the West.
Ramana Maharshi approved a number of paths and practices, but recommended self-enquiry as the principal means to remove ignorance and abide in self-awareness, together with bhakti (devotion) or surrender to the self.
Ramana Maharshi Chapt 10
అష్టాంగ జ్ఞానము
అష్టాంగ జ్ఞాన విధా నములో:
నిస్శ్వాస అనగా
నామరూపాత్మకములను, దేహమును,
జగత్తును విడిచిపెట్టుట. ఉచ్ఛ్వాస
అనగా నామరూపాత్మకములతో
కూడిన సత్, చిత్, ఆనందములను
ఆస్వాదించుట. కుంభక మనగా
లోపలికి తీసికొనబడిన వాటిని
జీర్ణించుకొనుట. ప్రత్యాహార మనగా
విడిచి పెట్టిన నామరూపాత్మకములు
మనస్సులో మళ్ళీ ప్రవేశించనీయక
మెలకువగా ఉండుట. ధారణ అనగా
మనస్సుని హృదయములో నిశ్చలముగా
నుంచి "నేను సచ్చిదానంద స్వరూపుడను"
అని భావించుట. ధ్యానమనగా అహం స్వరూపం
మీద దృష్టి ఉంచి "నే నెవరిని" అనే సాధనలోని
అంశమైన పంచ కోశాలతో కూడిన దేహాన్ని
నిశ్చలముగా నుంచుట. ఈ పద్దతిలో
ఆసనాలు లేవు. మన మెప్పుడైనా, ఎక్కడైనా
వీటిని పాటించవచ్చు. దీని లక్ష్యం
హృదయంలో వసించే పరమాత్మ
చరణములయందు మనస్సుని లగ్నము
చేసి పరమాత్మను ఎన్నటికీ మరచి
పోవకుండుట. ఆత్మని మరచిపోవడం
సర్వ అనార్థాలకి కారణం. మతిమరుపు వలను
ముక్తి పొందక మరణమునే పొందునని
పెద్దలు చెప్పెదరు. రాజ యోగమువలె
శ్వాసను నియంత్రించే అవసరముందా
అనే అనుమానము రావచ్చు. అది
సాధన చేయున౦త కాలం అక్కరకు రావచ్చు.
కానీ అష్టాంగ జ్ఞానములోని శ్వాస నియంత్రణే
ఉత్తమం. ఈ రెండిటి శ్వాస నియంత్రణ
లక్ష్యం ఉక్కటే: ఆత్మయందు దృష్టిని నిలిపి,
మనస్సును నిశ్చలం చెయ్యడం. అందువలన
మనస్సును శ్వాస నియంత్రణ ద్వారా హృదయంలో
నుంచుటకు లేదా ఆత్మజ్ఞానము కొరకు
సాధన చేయుట ఉపయోగకరం. అంతకంటే దాని ఉపయోగము
లేదు. కేవల కుంభకము అంటే ఉచ్ఛ్వాస, నిస్శ్వాసల
నియంత్రణ అవసరము లేకుండా
హృదయమునందు శ్వాసను ఉంచుట. మనము
అష్టాంగ యోగమును లేదా అష్టాంగ జ్ఞానమును
పాటించవచ్చు.
శాస్త్రము ముక్తి పొందాలంటే మనస్సును నిశ్చలము
చెయ్యాలని చెప్తు౦ది. యోగ శ్వాస నియంత్రణకు
సంబంధించినది. కానీ జ్ఞానము సత్యాన్వేషణకు
లేదా అఖండమైన బ్రహ్మన్ ను పొందుటకు
దోహదమవుతుంది. జ్ఞాన మార్గము ఎద్దుని
గడ్డిని చూపించి మచ్చిక చేసికొనుట అయితే,
యోగ మార్గము ఎద్దుని కొట్టి, బాధించి
వసము చేసికొనుట. దక్షత కలిగిన సాధకులు
వేదాంత జ్ఞానముతో మనస్సుని నియంత్రించి,
ఆత్మ యందు ఎట్టి సంశయము లేక, తమ
స్వస్వరూపాన్ని మరియు
సర్వమునందు బ్రహ్మన్ ను దర్శి౦చెదరు.
అంత సామర్థ్యము లేని సాధకులు శ్వాస
నియంత్రణ, ఆత్మ ధ్యానముల చే మనస్సుని
హృదయంలో లయం చేస్తారు. అంతకన్నా తక్కువ
సామర్థ్యము ఉన్నవారు శ్వాస నియంత్రణ
చేసి, దీర్ఘ కాలము తరువాత తమ లక్ష్యాన్ని
సాధిస్తారు. కేవల కుంభకము సాధించన౦త
వరకు శ్వాస నియంత్రణ అవసరం.
సమాధి భక్తి ద్వారా, ధ్యానము ద్వారా పొందవచ్చును.
దీనికి ఉచ్ఛ్వాస, నిస్శ్వాసల నియంత్రణ
అవసరము లేక, ఆత్మ విచారణతో కూడిన
కేవల కుంభకము తోడ్పడుతుంది. అలా
అనుభవమును పొందినవారు అన్ని వేళల,
అన్ని ప్రదేశములలోనూ తమ సాధనను
చెయ్యవచ్చు. మనస్సు నియంత్రింప
బడితే తక్కినవి అవసరము లేదు.
భగవద్గీతలో కృష్ణుడు "భక్తుడు
యోగికన్నా ఉత్తముడు; ముక్తి ఆత్మ
యందు నిరంతరము ధ్యానం
చేయు భక్తి వలన సాధ్యము" అని చెప్పెను.
కాబట్టి మనము పరమాత్మ యందు మనస్సుని
లగ్నం చెయ్యగలిగితే మిగతావాటిమీద
విచారణ చేయవలసిన అవసరమేముంది?
Ramana Maharshi Chapt 9
అష్టాంగ యోగ
ధ్యాన రూపేణ భక్తిని సాధించుటకు
అష్టాంగ యోగ లోని మొదటి రెండు:
యమ, నియమలు సూచింపబడినవి.
వీటిలో రెండు విభాగాలు ఉన్నవి. మొదటిది
యోగము, రెండవది జ్ఞానము. శ్వాసను నియంత్రించడాన్ని
యోగ అంటారు. మనస్సును అధిగమించడాన్ని
జ్ఞానమందురు. ఏది మనకు సులువో మన
వ్యక్తిత్వం మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. రెండు
మార్గాల గమ్యం ఒకటే. శ్వాస నియంత్రణ
వలన మనస్సు నియంత్రి౦పబడుతుంది.
అలాగే మనస్సుని నియంత్రిస్తే శ్వాస
నియంత్రింపబడుతుంది. వీటి లక్ష్యం
మనస్సును నియంత్రించడం.
- యమ అనగా నైతిక విలువలను
పాటించడం. అబద్ధం, దొంగతనం,
లోభం మొదలగువాటిని లేకుండుట
- నియమ అనగా శ్రద్ధతో శాస్త్రము
నిర్దేశించిన కర్మలు చెయ్యడం
- ఆసన అంటే శరీరాన్ని, మనస్సుని
వివిధ పద్దతులలో (హఠ యోగ)
స్వాధీన౦లో ఉంచుకోవడం
- ప్రాణాయామ అంటే శ్వాసను
నియంత్రించడం
- ప్రత్యాహార అంటే ఇంద్రియాలను
స్వాధీనంలో ఉంచుకొనుట
- ధారణ అంటే దృష్టిని
ఏకీకృతం చెయ్యడం
- ధ్యాన అనగా నిరంతరం
మంత్రం జపించడం
- సమాధి ఆత్మతో అనుసంధానము
చేయుట
ఈ విధంగా అష్టాంగ యోగము శాస్త్రములో
చెప్పబడినది. వీటిలో శ్వాస నియంత్రణ
ఉచ్ఛ్వాస, నిస్శ్వాస, కుంభకంలతో
కూడి ఉంటుంది. శాస్త్రము ఉచ్ఛ్వాస,
నిస్శ్వాసలు ఒకే కాల పరిమాణము,
కు౦భకం దానికి రెండు రెట్లు
కలిగి ఉండాలని చెప్తుంది. కానీ
రాజయోగములో కుంభకం ఉచ్ఛ్వాసకు
నాలుగు రెట్లు, నిస్శ్వాసకు రెండు రెట్లు
ఉండాలని చెప్పబడినది. రాజయోగ
మార్గము ఉత్తమము. శ్వాస నియంత్రణ
సునాయాసంగా, క్రమం తప్పకుండా
చెయ్యగలిగితే, దేహము కొంత శ్రమ
పడినా, నిశ్చలంగా ఉండి, ఉత్కృష్టమైన
ఆనందాన్ని మనస్సు కోరుతుంది. అటు
పిమ్మట ప్రత్యాహారము చెయ్యాలి. దాని
వలన మనస్సు ఏకత్వము పొంది
నామరూపాత్మకమైన జగత్తు నుండి
వెనక్కు మళ్ళుతుంది. మనస్సు సహజంగా
అన్ని బాహ్య విషయాలలో కలవడానికి
ప్రయత్నించినప్పుడు ప్రణవ జపం
చెయ్యాలి. అదే ఓంకార మంత్రోపాసన.
అలా చేస్తూ దృష్టిని కనుబొమల మధ్య,
లేదా ముక్కు చివరిమీద కేంద్రీకరించాలి.
అలాగే కుడిచెవిని, ఎడమచెవి మీద,
ఎడమచెవిని కుడిచెవి మీద దృష్టి పెట్టాలి.
దీని తరువాత ధారణ చెయ్యాలి. అంటే
దృష్టిని ఒక అంగం మీద కేంద్రీకరించడం.
దానికై హృదయము లేదా శిరస్సు యొక్క
అగ్ర భాగము -- సహస్రారకము -మీద
దృష్టి కేంద్రీకరించాలి. అలాగే ఇష్ట
దైవాన్ని ఒక దీపంగా భావించి
దానిపై దృష్టి పెట్టాలి.
అలా చేస్తూ, తాను ఇష్ట దైవం కన్నా
వేరుకాదని, దీపం ఆత్మకి ప్రతీక అని
భావించాలి. అనగా "నేను పరమాత్మ కన్నా వేరుకాను"
అనే ధ్యాసతో ధ్యానం చెయ్యాలి.
అప్పుడు సర్వాంతర్యామి, బుద్ధికి
సాక్షి అయిన బ్రహ్మన్,
హృదయంలో ప్రకాశిస్తుంది.
అప్పుడు "నేనెవరిని?" అని ప్రశ్న వేసుకొంటే
హృదయ కమలంలో దైవము లేదా
ఆత్మ ఉజ్జ్వలంగా ప్రకాశిస్తాయి.
ఈ విధంగా సాధన చెయ్యడం "నేను
పరమాత్మకన్నా వేరుకాను" అనే
ధ్యానం చెయ్యడం కన్నా ఉత్తమం.
మనకి ఏది సులువైతే దానిని చెయ్యచ్చు.
ఇటువంటి ధ్యానము వలన ఆత్మ జ్ఞానము
పొంది, బాహ్య స్పృహ లేకుండా ఆత్మలో
రమిస్తాము. అటువంటి స్థితిలో ఎటువంటి
స్పందన లేకపోతే సమాధి స్థితిని
చేరుతాము. ఇక్కడ నిద్ర పట్టకుండా
మెలుకువతో ఉండాలి. తద్వారా
పరమోత్కృష్టమైన ఆనందం కలుగుతుంది.
ఇలాగ ప్రతి రోజూ క్రమం తప్పకుండా
సాధన చేస్తే, పరమాత్మ కరుణించి,
ఉత్తమ పథ౦లో నడిపించి, అనిర్వచనీయమైన
శాంతిని ప్రసాదిస్తాడు.
ప్రణవమనగా మూడున్నర మాత్రలు గల
ఓంకారోపాసన. అ, ఉ, మ్ అనే అక్షరాలు
ఒక్కొక్కటి ఒక మాత్ర కలిగి ఉంటాయి. అ అనగా
మెలకువ అవస్థ, స్థూల శరీరం, సృష్టి. ఉ అనగా
కలలతో కూడిన నిద్ర, సూక్ష్మ శరీరము,
సృష్టి స్థితి. మ అనగా సుషుప్తి, కారణ శరీరము,
సృష్టి లయం. అర్థ మాత్ర నాల్గవ అవస్థకు
ప్రతీక. అదే ఆత్మ యొక్క సహజ స్థానం.
అది మిక్కిలి ఆనందదాయకం. ఆ
నాల్గవ అవస్థలో అన్ని శబ్దాలు నివృత్తి
చెంది ఉంటాయి. దీన్నే నిశ్శబ్ద జపము
అంటారు. దానిలో ద్వితీయం లేదు. అదే
అన్ని జపాలకు మూలం. ఓంకారము యొక్క
నిజ అనుభవము కలగడానికి, ప్రత్యాహారము
--నిశ్శబ్ద జపము -- చెయ్యాలి.
ఆత్మ మెరుపు యొక్క వ్రకాశం గల దీపంలాగ
హృదయ కమలంలో స్థితమై ఉండే కారణాన
దాన్నే కైలాసము, వైకుంఠం, పరమపదం అంటారు.
ఒక్కొక్కప్పుడు ఆత్మ ఉందా అనే అనుమానం,
ధ్యానం యొక్క లక్ష్యాన్ని
ద్వైతంగా భావించడం వలన సాధన
సక్రమంగా ఉండక పోవచ్చు. అప్పుడు సాధకుడు
తన ఆత్మ --అనగా స్వస్వరూపం-- మీద సాధన చెయ్యాలి.
అన్ని ధ్యానాలకన్నా ఆత్మ ధ్యానమే మిన్న.
దాన్ని సాధిస్తే మిగతా ధ్యానాలు అక్కరలేదు.
ఎవరి వ్యక్తిత్వాన్ని బట్టి వారు ధ్యాన ప్రక్రియ
ఎన్నుకోవచ్చు. ఆత్మ జ్ఞానము వలన దైవ
సాన్నిధ్యము కలుగుతుంది. ఎవరైతే
తాము భగవంతుడి నుండి వేరు అని తలుస్తారో,
వారు తమ నీడను తామే కొలచడం వంటిది. దాన్ని
కొలుస్తున్న కొద్దీ నీడ ముందుకు సాగుతుంది.
ఆత్మ ధ్యానము, సర్వ దేవతలకు
అధిపతి అయిన పరమాత్మతో
అనుసంధానమైనది కావున, దాన్నే చెయ్యడం
ఉత్తమం.
Ramana Maharshi Chapt 8
ముక్తి
మనస్సు ఆత్మతో తాదాత్మ్యం చెందక,
బంధాలలో కూరుకుపోయి, ఒక
గొర్రెల కాపరి భుజం మీద మేకపిల్లను
పెట్టుకొని ఊరంతా వెదికిన చందంగా,
తన స్వస్వరూపాన్ని తెలిసికోడానికి
ప్రయత్నిస్తుంది.
ఆత్మతో అనుసంధానము కాని
అహంకారం, ఒకమారు ఆత్మ
గురించి తెలిసికొన్నా, పూర్వ సంస్కారముల
బంధము వలన ముక్తిని సాధించలేదు.
అది దేహమే ఆత్మ అనే అపోహతో ఉంటుంది.
పూర్వ సంస్కారములు దీర్ఘమైన
ధ్యానంతో తొలగించుకోవచ్చు: "నేను
దేహ౦ కాని, ఇంద్రియాలు కాని, మనస్సు
కాని కాదు." కావున అహంకారం, ఒక విధంగా
మనస్సే, దేహాన్ని ఆత్మగా భావించినపుడు,
దాన్ని నియంత్రించి, ముక్తిని ప్రసాదించే
ఆత్మజ్ఞానాన్ని, సర్వ
దేవతల ఉనికికి కారణమైన పరమాత్మని, దీర్ఘ
కాలం ధ్యానించాలి. ఇటువంటి విచారణ
మనస్సును నియంత్రించి చివరకు అదికూడా
అంతమొందుతుంది. ఎలాగంటే ఒక చితికి
ఉపయోగించే కర్ర, చివరికి ఆ చితిలోనే
దహనమవుతుంది.
ఆత్మ, జ్ఞానం, చేతనము, పరమాత్మ,
దేవుడూ అన్నీ ఒక్కటే.
ఒక సామాన్యుడు పెద్ద వ్యాపారిని కలిసి,
తాను కూడా గొప్పవాడని తలంచ వచ్చా?
అతను పాటుపడి, కృషి చేస్తేగాని
సాధ్యం కాదు. అదేవిధంగా అహంకారం,
మనస్సులోని బంధం, ఒక మారు ఆత్మతో
అనుసంధానమై తనను పరమాత్మగా భావించగలదా?
అది మనస్సు యొక్క నియంత్రణ వలననే సాధ్యం
కదా? ఒక బిచ్చగాడు రాజభవనంలో ప్రవేశించి
తానే రాజని భ్రమలో ఉండవచ్చు. అది నిజమా?
కావున మనస్సులోని బంధాలు
"నేనే ఆత్మను, ఉత్కృష్టమైన పరమాత్మను"
అనే ధ్యానంతో త్రెంచుకొని, అన్నిటినీ అధిగమించే ఆనందాన్ని
పొందడానికి గట్టి ప్రయత్నం చేస్తే చివరకు
మనస్సునే ప్రక్కకు గెంటవచ్చు. ఆత్మే బ్రహ్మన్,
బ్రహ్మనే ఆత్మ. పొట్టుతో కప్పబడినది ధాన్యం.
పొట్టుతీసేస్తే అది బియ్యం. అలాగే బంధాలలో
ఇరుక్కొని చేసే కర్మలు ఒకనిని సామాన్యమైన
మానవునిగా చేస్తే, వాటి మీద కప్పబడిన
తెరను తీసేస్తే పరమాత్మ పూర్ణ చైతన్యాన్ని పొందవచ్చు.
ఇదే మన స్మృతులు, శృతులు చెప్పేది.
మనస్సుని లోపలకు లాగుకొని, అనగా
నివృత్తి చేసి, హృదయంలో
బంధించి, అజ్ఞానాన్ని కలిగించే అహంకారాన్ని
నాశనం చెయ్యాలి. ఇదే జ్ఞానము మరియు
ధ్యానం యొక్క గమ్యం. మిగతా పలుకులన్నీ
విస్మరింపదగినవి. పరమాత్మ మీద మనస్సు
లగ్నం చేసి, అతన్ని ధ్యానించి, గట్టి సాధన
చేస్తే అతన్నే పొందవచ్చు.
ఒక బ్రాహ్మణ నటుడు ఏ పాత్రను పోషించినా
తాను బ్రాహ్మణుడని మరచిపోనట్లు, మనం
దేహాన్ని ఆత్మగా చూడక, ఏ కర్మ చేసినా
మన ఉనికిని ఆత్మతో అనుసంధానం
చెయ్యాలి. మనస్సు నిర్మలమైతే ఈ ఎరుక
కలుగుతుంది. తద్వారా ఉత్కృష్టమైన
ఆనందం కలిగి, ఆత్మ సాక్షాత్కారము
పొందవచ్చు. బాహ్య వస్తువుల వలన
కలిగే ఆశా-నిరాశలు వానిని బాధించవు.
కలలోలాగ ఏ వస్తువుతోనూ సంబంధం
లేకుండా జీవించవచ్చు. "ఇది మంచా
లేక అదా? ఇది చేయాలా లేక అది
చేస్తే మంచిదా?" వంటి ఆలోచనలు రాకుండా
ప్రయత్నించాలి. అటువంటి ఆలోచనను
ఆదిలోనే అంతమొందించాలి. అలా కాక
మనస్సుని దాని పాటు కది వదిలేస్తే అది మనకు
పరమ శత్రువుగా మారుతుంది. మనస్సు
ఆత్మతో అనుసంధానమైనప్పుడు, అహంకారం
మరియు సమస్యలు ఉంటాయా?
ఆలోచనలే బంధాలకు కారణం కాదా?
అటువంటి ఆలోచనలు పూర్వ సంస్కారముల
కారణాన వచ్చినపుడు, మనస్సుని నియంత్రించి
దానిని ఆత్మవైపు త్రిప్పి, బాహ్య విషయాలయందు
నిర్లిప్తత, వైరాగ్యం చెందాలి. ఆ ఆలోచనలు
ఆత్మను విస్మరించడంవలన, ఇంకా సమస్యల
వలయంలో చిక్కుకున్నట్లు చేయవా?
అందుకే "నేను కర్తనుగాను. నేచేసే
కర్మలు నా దేహం, ఇంద్రియాలు, మనస్సు
యొక్క ప్రేరణ" అని తలిస్తే మనస్సుని
నిశ్చలం చేసుకోవచ్చు. కానీ అదీ ఒక
ఆలోచనే. మనలో తీవ్రంగా ఆలోచించేవారికి
దాని అవసరం ఉంది. ఇంకా పరమాత్మ మీద
దృష్టి పెట్టుకొని, కర్మాచరణంలో నిమగ్నమై
"నేను దేహాన్ని. కర్మలు చేసేవాడిని" లేదా
"నేను కర్తని కాదు. నా కర్మలకు ప్రేరణ
నా దేహం ఇంద్రియాలు, మనస్సు" అనే
ఆలోచనలలో ఏది మిన్న? మనం క్రమంగా
సాధనతో ఆత్మ స్వరూపాన్ని తెలిసికోవాలి.
అదే పొందితే అంతకన్నా పెద్దది
పొందేది లేదు. మనస్సుని ప్రవృత్తి మార్గంలో
నడిపించకండి. మనం ప్రారబ్దం వలన
చేసే కర్మలను చేసినప్పుడు కూడా కర్తృత్వ
భావాన్ని వదలిపెట్టాలి. అనేక భక్తులు
భక్తితో, వైరాగ్యం వలన ముక్తిని పొందలేదా?
మనస్సు స్వతహాగా సాత్వికం. మనస్సు
యొక్క విస్తారణ మేఘాలు లేని ఆకాశం
వంటిది. రజస్ తో కూడి అది బాహ్య
విషయాలలో కల్పించుకొంటుంది.
ఈ విధంగా తాదాత్మ్యం చెంది సత్యాన్ని
తెలిసికోలేకపోతుంది.
పట్టు చీరను నేసేటప్పుడు బండ
పనిముట్లను వాడరు; ఒక కళా ఖండాన్ని
గాలిలో రెపరెపలాడే దీపంతో సరిగ్గా
చూడలేము. అలాగే తమస్ అనే
చీకటిలో మొద్దుబారి పోయి, రజస్
వల్ల ఎడతెరిపి లేకుండా కర్మలు
చేస్తే సత్యాన్ని కనుగొనలేము. ఎందుకంటే
సత్యం అతి సూక్ష్మమైనది. మనస్సు
శుద్ధినొందడానికి అనేక జన్మలెత్తి ,
నిస్వార్థ కర్మలు చేసి, ఒక మంచి గురువు వద్ద
శుశ్రూష చేసి, సదా పరమాత్మను ధ్యానం చెయ్యాలి.
దాని వలన తమస్ వలన కలిగే చీకటి,
రజస్ వలన కలిగే అశాంతి నియంత్రింపబడతాయి.
అటు పిమ్మట మనస్సు తన నిజ స్థితిని
అనుభవిస్తుంది. మనస్సుని సూక్ష్మం చేసి,
నిశ్చలం చేసినప్పుడే ఆత్మలో రమించడం
సాధ్యం. అట్టివాడు బ్రతికి ఉన్నప్పుడే
ముక్తిని పొందినవాడు.
మనస్సు నుండి ధ్యానంతో తమస్ మరియు రజస్ లను
దూరం చేసికొంటే, సూక్ష్మాతి సూక్ష్మమైన
మనస్సులో ఆత్మ యొక్క ఆనంద అనుభవం సాధ్యమవుతుంది.
యోగులు అటువంటి స్థితిలో సర్వజ్ఞతను పొందేరు.
అటువంటి సూక్ష్మమైన మనస్సుతో, ఆత్మ జ్ఞానంతో
ఉండేవారు బ్రతికి ఉండగానే ముక్తిని పొందువారు.
ఆ స్థితినే బ్రహ్మ గీతలో సర్వవ్యాపకమైన, ద్వితీయంలేని
నిర్గుణ బ్రహ్మన్ గా చెప్పబడింది. అదే విదేహముక్తుడు
అనుభవించేది. అట్టివాడు అఖండమైన, నిత్యమైన స్వస్వరూపంలో
స్థితమై మనస్సుని, వాక్కుని అధిగమించినవాడు. సూక్ష్మమైన
మనస్సును కూడా అధిగమిస్తే, వాని ఆనందం కూడా
అంతరిస్తుంది. అతడు ఆనంద సముద్రంలో
బాహ్య విషయాలతో సంబంధం లేక ఓలలాడుతాడు.
విదేహముక్తిని అధిగమించి మరేదీ లేదు. అదే అన్నిటికీ
పరిసమాప్తం.
ఆత్మతో తాదాత్మ్యం చెందినప్పుడు క్రమంగా
"నేనే ఉత్కృష్టమైన పరమాత్మను" అనే భావం
వృద్ధి చెంది, సహజంగా అనుభవానికి వస్తుంది.
రజో గుణము, బాహ్య విషయాల స్ఫురణ తగ్గుతుంది.
అనుభవం మనస్సు తోనే సాధ్యము కావున,
జ్ఞానము సూక్ష్మమైన మనస్సులో నిక్షిప్తమయి ఉంటుంది.
విదేహముక్తి అట్టి సూక్ష్మమైన మనస్సు లేని స్థితి
కాబట్టి అది అనుభవాతీతం. అట్టివానిది "నేను దేహాన్ని కాను.
పరిశుద్ధ ఆత్మను" అనుకునే ఉత్కృష్టమైన స్థితి.
కానీ మనస్సుని పూర్తిగా అంతమొందించ లేక పోతే,
బాహ్య విషయాల వలన బాధలను అనుభవించి,
ప్రారబ్ద కర్మను చెయ్యాలి. అతడు ఇతరులకు పూర్తి
ఆనందాన్ని అనుభవించలేక సదా బాధలతో
సతమతమవుతున్న వానిగా కనబడుతాడు. అందువలన
మనస్సును ధ్యానంతో సూక్ష్మంగా, నిశ్చలంగా
చేసినప్పుడే ముక్తి సాధ్యం.
Ramana Maharshi Chapt 7
భగవంతుని ధ్యానము
నిర్గుణ పరమాత్మను ప్రార్ధించుటకు
కారణము "అహం బ్రహ్మోస్మి" అనే
సత్యాన్ని తెలిసికోవడానికి. "నేను
బ్రహ్మన్" అనుకునే ధ్యానం త్యాగం,
కామం, నియమనిష్ఠలు, యోగ,
పూజ మొదలగువాటితో కూడినది.
ధ్యానం నిర్విఘ్నంగా సాగాలంటే
మనస్సుని బాహ్య విషయాల
నుండి మరల్చి ఆత్మ వైపు తిప్పాలి.
దానివల్ల బాహ్య విషయాలకు తటస్థంగా
ఉంటాము. ఇది తప్ప వేరే మార్గం లేదు.
ఒక్క రెప్పపాటు కాలంలో కూడా ఆత్మను
మరువకూడదు. మనస్సుని ఆత్మ లేదా
హృదయము నందు నిశ్చలంగా ఉంచడం
యోగ, ధ్యానం, జ్ఞానం, భక్తి, పూజల యొక్క
పరాకాష్ఠ.
పరమాత్మ ఆత్మ రూపేణా మన హృదయంలో
వసిస్తాడు కనుక, సదా ఆత్మయందు శరణాగతి
కలిగివుంటే అది అన్ని పూజలకన్నా మిన్న.
మనస్సు జీవ చైతన్యం. అజ్ఞానులు అది
ఒక సర్పంలా చుట్లు చుట్టుకొని వెన్నెముక
క్రిందన ఉంటుందని అంటారు. అదే కుండలిని.
ఆరు చక్రాలు యోగాలో పరిపక్వం లేనివారి
గురించి చెప్పబడినవి. మనం బాహ్యంగా
విగ్రహారాధన ఎందుకు చేస్తామంటే
మన అంతర్గతంలో పూజ చెయ్యడం
తెలియదు కనుక. ఆత్మ జ్ఞానము వలన
సర్వము తెలియబడి, జ్ఞానము పూర్ణమవుతుంది.
ఆత్మ విచారణ, అంటే దైవము యొక్క విచారణ,
చేస్తే మన ఆలోచనలు నియంత్రింపబడతాయి.
చివరికి దానిని కూడా మనస్సులోనుంచి
తీసేస్తే మనల్ని బహిర్ముఖము చేసేవన్నీ
బాధించక పరమాత్మ పూర్ణ చైతన్యము
మన మనస్సులో దర్శింపబడుతుంది.
ఇదే ముక్తి.
సదా పూర్ణమైన ఆత్మ విచారణ, యోగ,
జ్ఞానము, మతపరంగా చేసే కార్యాల
లక్ష్యం. మనస్సు బహిర్ముఖమైనప్పుడు,
ఆత్మను మరిచిపోతే మనము
జాగురూకతతో ఉండి "నేను దేహాన్ని
కాను; నేను మరి ఎవ్వరిని?" అని
విచారణ చెయ్యాలి. తద్వారా
మనస్సు తన స్వచ్చ స్థితికి తిరిగి
వస్తుంది.
"నేను ఎవ్వరిని?" అనే విచారణ
ఒక్కటే ఈతి బాధలను తొలగిస్తుంది.
ఇదొక్కటే ముక్తికి మార్గం.
Ramana Maharshi Chapt 6
పరమాత్మ జ్ఞానము
మనస్సు అహంకారం దాల్చి,
శరీరాన్ని ఆత్మగా భావించి,
బాహ్య౦గా ప్రసరించి నప్పుడు,
దానిని హృదయ౦ను౦చి సమూలంగా తీసివేసి,
నేను అనే భావనను నియంత్రించి, విచారణ చేస్తే,
"నేను-నేను" అనే ఒక సున్నితమైన అనుభవము
వస్తుంది. అదే హృదయ కమలంలో,
పట్టణమనే శరీరంలో విరాజిల్లే ఆత్మ.
అదే పరమాత్మ కూడా. అప్పుడు మనము
మనస్సు నిశ్చలం చేసి, ఆత్మను అన్నిటిలోనూ--
బాహ్యంలో లేదా అంతరంగ౦లో -- ప్రసరింపజేసి,
సర్వవ్యాపకమైనదిగా, అన్నిటినీ అధిగమించే
పదార్థమైనదిగా అనుభవంలోకి తెచ్చుకోవాలి.
దీన్నే "శివోహం" అనబడే ధ్యానం అంటారు.
నేను శివుడను అనే భావనను నాల్గవ స్థితిగా
భావించాలి.
ఇటువంటి సున్నితమైన భావనే అనేక రీతులుగా
తెలియబడే భగవంతుడు: నాల్గవ స్థితికి అతీతం;
సర్వాంతర్యామి; హృదయంలో దీపంగా విరాజిల్లే
పరమాత్మ; ఏకాగ్రత మరియు ధ్యానంలో
తెలిసికొనబడేవాడు; అష్టాంగ పథంలో ఆరు మరియు ఏడవ
మెట్టు; హృదయాకాశంలో ప్రతిష్ఠి౦పబడినవాడు;
పరిశుద్ధమైన చైతన్యం; ఆత్మ స్వరూపం;
పరిపూర్ణమైన ఆనందం; సమస్త జ్ఞానం గలవాడు.
"నేను పరమాత్మను" అనే భావనతో
దీర్ఘమైన కాలం, సదా ధ్యానం చేస్తే హృదయాన్ని
కప్పిపుచ్చిన అజ్ఞానం తొలగి, సుస్థిరమైన
జ్ఞానోదయం కలుగుతుంది. ఈ విధంగా హృదయ
కమలంలో సత్యాన్ని దర్శించి, శరీరమనే
పురంలో ఉండేది పరమాత్మే అని గ్రహించాలి.
అట్టి పరమాత్మ అన్ని జీవులలోనూ ఉన్నాడు.
ఎందుకంటే హృదయమే అన్నిటికీ మూలం.
మన వాఙ్మయం ఇలా దాని గురించి చెప్పింది:
"ఒక ఋషి నవ ద్వారాలతో కూడిన శరీరంలో
తన్మయత్వముతో ఉంటాడు"; "శరీరం
ఒక గుడి; అక్కడ పూజింపబడేది ఆత్మ.
'నేను పరమాత్మను' అనే భావంతో
ఆ గుడిలో పూజిస్తే ముక్తి తప్పక
ప్రాప్తిస్తుంది. పంచకోశాలతో కూడుకొన్న
శరీరంలో గుహ్యంగా ఒకటుంది. అదే
హృదయాంతరిక్షం; అదే అన్నిటినీ
అధిగమించే పరమాత్మ యొక్క స్థానం. "
ఈవిధంగా పరమాత్మను తెల్పేదాన్ని
దహర విద్య అంటారు. దాన్ని
సూటిగా, తత్ క్షణమే అనుభవంలోకి
తెచ్చుకోవచ్చు.
Subscribe to:
Posts (Atom)
-
Prologue/పూర్వ పీఠిక (English/Telugu) 1000 Names/సహస్ర నామములు (English/Telugu) Epilogue/ఉత్తర పీఠిక (ఫ...
-
Hide English Hide Telugu Show Telugu Slokas Show English Slokas Show All ఓం హిర॑ణ్యవర్ణాం॒ హరి॑ణీం సు॒వర్ణ॑రజ॒తస్ర॑జ...
-
Eknath Gita Book 1 అర్జున విషాద యోగము 1.1 1.2-1.11 1.12-1.14 1.15-1.19 1.20-1.29 1.30-1.32 1.33-1.41 1.42 1.43-1...
