Ramana Maharshi QuestionAnswers Part 2

అనుభవము

చైతన్య ప్రకాశమంటే ఏమిటి?

ద్రష్టకి నామరూపాత్మక ప్రపంచాన్ని
దర్శింపజేసేదే స్వయం ప్రకాశకమైన
చైతన్యము. దానిని అది ప్రకాశింప
చేసే వస్తువులద్వారా తెలిసికొనవచ్చు.
కానీ అది స్పృహకి అందనిది.

విజ్ఞానమంటే ఏమిటి?

జీవ చైతన్యము సమముగా
ఉన్నప్పుడు జీవుడు అనుభవించే
స్థితి. అది అలలులేని సముద్రము
లేదా కదలికలేని ఆకాశమువలె నుండును.

ఆనందమంటే ఏమిటి?

అది విజ్ఞాన స్థితిలో అనుభవించేది.
ఆ అనుభవము సుషుప్తి వలె నుండును.
దాన్నే కేవల నిర్వికల్ప స్థితి (ఎటువంటి
ఆలోచనలు లేకపోవుట) అనవచ్చు.

ఆనందాన్ని అధిగమించే స్థితి ఏమిటి?

అది మనస్సు అంతరాయములేని శాంతిని
అనుభవించే స్థితి. అది
జాగ్రత్ సుషుప్తి వలె నుండును. ఈ
స్థితిలో చిన్న పిల్లవాడు పరుండినట్లు,
శరీరము, ఇంద్రియాలు, కర్మలు చేస్తున్నా
ఎటువంటి బాహ్య ఎరుక ఉండదు. ఈ
స్థితిలో యోగి కర్మలు చేస్తున్నా
చేయనట్లే ఉంటాడు. దీనినే
సహజ నిర్వికల్ప సమాధి అంటారు.

స్థిరచరాదులు ఒకని ఆలోచన
బట్టి ఉంటాయని చెప్పడానికి
ఏది ఆధారం?

ఆత్మ దేహమును కప్పి ఉంటుంది.
సుషుప్తిలో నిఘూడంగా ఉండే
శక్తి మేల్కొన్నప్పుడు "నేను"
అనే ఆలోచన లేచి వస్తువులయొక్క
అనుభవం ఇస్తుంది. ఆత్మ అన్ని
వస్తువులపై అవగాహన ఉన్నది.
"నేను" అనే స్పృహ లేకపోతే
చూసేందుకు వస్తువులు ఉండవు.
అందువలన ప్రతీదీ ఆత్మనుండి
ఉద్భవించి, దానిలోనే లయమవుతుంది.

అనేక దేహాలతో బహుళంగా ఉండే
జీవాత్మలు సర్వము వ్యాపించి
ఉండగా, ఆత్మ ఒక్కటే--అద్వైతము --
అని ఎలా చెప్పగలము?

"నేను శరీరమును" అని నమ్మితే
జీవాత్మలు అనేకమని చెప్పవచ్చు.
ఆత్మజ్ఞానము కలగక పోతే అది తప్ప
వేరేది లేదనే జ్ఞానము ఉద్భవి౦చదు.
అందువలన ఆత్మ ఒక్కటే; అనగా
ద్వితీయము లేనిది.

బ్రహ్మన్ ని మనస్సుతో పట్టుకోవచ్చు
లేదా పట్టుకోలేము అనడానికి
ఆధారమేమిటి?

దాన్ని శుద్ధమైన మనస్సుతోనే పట్టుకోగలము.
అశుద్ధమైన మనస్సుతో పట్టుకోలేము.

శుద్ధమైన మనస్సు అంటే ఏమిటి?
అశుద్ధమైన మనస్సు అంటే ఏమిటి?

నిర్వచింపలేని బ్రహ్మన్ యొక్క శక్తి బ్రహ్మన్ నుంచి
విడిపడి, చిదాభాసతో ఏకమైనప్పుడు
అనేక రూపాలను ధరిస్తే అది
అశుద్ధమైన మనస్సు. అదే ఆభాస
నుండి వేరుపడి, విచక్షణ కలిగి ఉంటే
దానిని శుద్ధమైన మనస్సు అంటారు.
అది బ్రహ్మన్ తో ఏకమై బ్రహ్మన్ నే
పొందుతుంది. ఆభాసతో పొందిన
శక్తిని అశుద్ధమనికూడా అనవచ్చు.
అది బ్రహ్మన్ కన్న వేరు కనుక,
బ్రహ్మన్ ని పట్టుకోలేదు.

బ్రతికున్నంతకాలం, అంటే మరణము
వరకు, అనుభవించే
ప్రారబ్దాన్ని అధిగమించడ౦
సాధ్యమా?

సాధ్యము. కర్తృత్వ భావము
గల "నేను" అనునది శరీరమునకు,
ఆత్మకు మధ్య నుండి, దాని
మూలములో లయమై, తన
రూపమును పోగొట్టుకొని ఉంటే
దాని మీద ఆధారపడే కర్మకు
ఉనికి ఉంటుందా? కాబట్టి
"నేను" అనే అహంకారం లేకపోతే
కర్మ లేదు.

ఆత్మకు ఉనికి, స్పృహ ఉండగా, అది
చైతన్యమునకు మరియు జడానికి,
వివేకానికి మరియు అజ్ఞానానికి, వేరని
ఎలా చెప్పగలరు?

ఆత్మ సత్ వస్తువు. అది అన్నిటినీ
కప్పి ఉంటుంది. దాని సత్ లేదా అసత్ కి,
లేదా ద్వైత భావానికి ఆస్కారం అది
ఇవ్వదు. కాబట్టి అది సత్ మరియు అసత్ కు
అతీతంగా ఉంటుంది. అలాగే వివేకమునకు
మరియు అజ్ఞానానికి అది అతీతం అని
ఎందుకు చెప్తామంటే దానికి తెలిసికోవడానికి
లేదా గుర్తింపు పొందటానికి ఏమీ లేదు కనుక.

అరుద్ధ

జ్ఞానం సిద్ధిస్తే కలిగే స్థితి ఏమిటి?

అది సర్వం ఆత్మే అనే జ్ఞానం కలిగి,
దానితో మమేకమైన స్థితి. "నేను
మేకను కాను; ఆవును కాను; ఏ జంతువును
కాను; కేవలము మానవుని" అన్న ఎరుక
ఉన్నట్లు, "నేను దేహం మొదలుకొని
తత్త్వాలను కాను, శబ్దాన్ని కాను; ఆత్మ
స్వరూపాన్ని; సత్ చిత్ ఆనందాన్ని;
అంతర్గతమైన చైతన్యము గలవానిని
(ఆత్మ ప్రజ్ఞ)" అనుకునేవాడు సంపూర్ణ
జ్ఞానాన్ని పొందినవాడు.

1. శుభేచ్చ (ఆత్మ జ్ఞానానికై వాంఛించుట),
   
2. విచారణ
   
3. తనుమనస (చంచల మనస్సు)
   
4. సత్వాపత్తి (ఆత్మ జ్ఞానము),
   
5. అస౦శక్తి (బంధము లేకుండుట),
   
6. పదార్థభావన (వస్తువులయందు ఆసక్తి లేకుండుట),
   
7. తుర్యాగ (ఉన్నతమైనది)
   

అను ఏడు జ్ఞాన భూమికలలో, జ్ఞాని
ఏ భూమికలో ఉంటాడు?

జ్ఞాని నాల్గవ జ్ఞాన భూమికలో ఉంటాడు.

అలా అయితే ఇంకా మూడు ఉన్నత
భూమికలు ఎందుకు ఉన్నాయి?

నాల్గు నుండి ఏడు వరకు ఉన్న
భూమికలు జీవన్ముక్తునికి చెందినవి.
అవి జ్ఞానానికి సంబంధించినవి
కావు. వాటి మధ్య జ్ఞానం విషయంలో
భేదాలు లేవు.

ముక్తి అందరికీ కలిగేదే అయితే, వరిష్ఠనే
ఎందుకు పొగుడుతారు?

వరిష్ఠ అనుభవించే ఆనందం సర్వ
సామాన్యం. అతనిని పొగడడానికి కారణం
అతని పూర్వ కర్మ ఫలము.

అందరికీ అంతులేని ఆనందం కలగాలనే
వాంఛ ఉండగా, జ్ఞానుల౦దరూ వరిష్ఠ
స్థితిని పొందలేకపోవడానికి కారణం ఏమిటి?

వరిష్ఠ స్థితి వాంఛ లేదా ప్రయత్నము
వలన వచ్చేది కాదు. దానికి కారణం
పూర్వజన్మల కర్మ. నాల్గవ భూమికలో
అహంకారం, దానికి మూలం లేకుండా
ఉండగా, దానిని అధిగమించే స్థితిని
కోరడం లేదా దానికై ప్రయత్నించడము
ఎందుకు? సాధన చేస్తున్న౦త వరకు జ్ఞానులు
అనబడరు. వరిష్ఠ గురించి ప్రస్తావించే
శృతులు మూడు పై భూమికలలో ఉన్నవారు
అజ్ఞానులని చెప్తాయా?

కొన్ని శాస్త్రాలు మనస్సు, ఇంద్రియాలను
జయించడమే ఉఛ్ఛ స్థితి అని చెప్తాయి.
దానికి దేహము, ఇంద్రియాల అనుభవంతో
పొంతన ఎక్కడ?

అలాటి ఉఛ్ఛ స్థితి ఉన్నట్లయితే దానికి,
సుషుప్తికి తేడాలేదు. అది ఒకప్పుడు
ఉండేది, మరొకప్పుడు లేనిది. కాబట్టి
అది నిత్యము కాదు. కొందరికి
అది ప్రారబ్ద కర్మ వలన కొంతకాలము,
మరణించక ముందు కలుగుతుంది.
అదే అంతిమ స్థితి అని చెప్పలేము.
అలా కాకపోతే జ్ఞాన గ్రంథాలు (వేదాలు)
రాసిన దేవతలు అజ్ఞానులని చెప్పవలసి
వస్తుంది. ఉఛ్ఛ స్థితి మనస్సు లేదా
ఇంద్రియాలు లేనప్పుడే కలిగేది
అయితే దానికి పరిపూర్ణత ఎక్కడిది?
జ్ఞానుల చేతనము లేదా అచేతనములకు
కారణం కర్మ ఒక్కటే కావున, సహజ
నిర్వికల్ప స్థితి ఒక్కటే ఆ ఉఛ్ఛ స్థితి.

నిద్రకి, జాగ్రత్ సుషుప్తి కి మధ్య గల
భేద మేమిటి?

గాఢ నిద్రలో ఆలోచనలేకాక, స్పృహ
కూడా ఉండదు. కానీ జాగ్రత్
సుషుప్తిలో ఎరుక ఉంటుంది. అంటే
మేల్కొని ఉంటూ నిద్రించడం.

ఆత్మని తురీయము , తురీయాతీతము
అని ఎందుకు అంటారు?

తూరీయమనగా నాల్గవది. జీవులు
అనుభవించే మూడు అవస్థలు
విశ్వ, తైజస, ప్రాజ్ఞులు పాలించేవి
కాని ఆత్మ కాదు. ఆత్మ ఆ అవస్థలకు
అతీతం, సాక్షి మాత్రమే అని చెప్పడానికి
దాన్ని తురీయ౦ అంటారు. ఆ జ్ఞానము
కలిగినప్పుడు ఆ మూడు అవస్థల
అనుభవము, ఆత్మ సాక్షి అనే
అనుభవము, ఆత్మ తురీయమనే
అనుభవము నశిస్తాయి. అందుకే ఆత్మ
తురీయాతీతము అని చెప్పబడినది.

శృతుల వల్ల జ్ఞాని పొందే ఉపయోగ
మేమిటి?

జ్ఞాని ఉత్కృష్టమైన స్థితిని కలిగిన
వాడు. వానికి శృతుల వలన
ఉపయోగము లేదు.

సిద్ధులు మరియు ముక్తి మధ్య
ఏదైనా సంబంధం ఉందా?

జ్ఞానముతో కూడిన విచారణే ముక్తికి మార్గము.
ఊహాతీత సిద్ధులు మాయ వలన కలిగే
భ్రమలు. ఆత్మజ్ఞాన మొక్కటే
నిజమైన సిద్ధి. నిత్యం కాని సిద్ధులు
మాయ వలన కలిగి ఒకప్పుడు ఉనికిని
కోల్పోతాయి. వాటిని కొందరు పేరు
ప్రతిష్ఠలకై చాటుకొ౦టారు. మరి కొందరికి
పూర్వ కర్మల వలన అప్రయత్నంగా
వస్తాయి. బ్రహ్మన్ తో ఐక్య మవ్వడమే
సాధన పరాకాష్ఠ. దీనినే ఐక్య ముక్తి
లేదా సాయుజ అంటాం.

కొన్ని శృతులు ముక్తిని దేహంతో
ముడి పెట్టి, జీవాత్మ దేహాన్ని వదలకపోతేనే
ముక్తి సాధ్యం అని ఎందుకు చెప్పాయి?

బంధం సత్యమైతేనే ముక్తి, దాని అనుభవం
గూర్చి చెప్పవచ్చు. నిజానికి పురుషుడుకి
నాల్గు అవస్థలలో ఎటువంటి బంధాలూ లేవు.
మన వేదాంత గ్రంథాలు బంధాలు
మాటల వరకే సత్యమని, నిజానికి
మాటలను మించి వాటికి ఉనికి లేదని,
చెప్పినపుడు ముక్తి వాటితో ఎలా
ముడిపడి ఉంటుంది? ఈ సత్యమును
తెలియక, బంధాలు, ముక్తుల గురించి
చేసే సాధన కుందేటి కొమ్మును
వెదకటమే.

అయితే శాస్త్రాలలో బంధాల గురించి
ప్రస్తావన అసత్యమనబడదా?

అనేక జన్మల కారణము వలన
అజ్ఞానము వలన కలిగే బంధము
ఒక్క జ్ఞానంతోనే తొలగింప
బడుతుంది. దాన్నే ముక్తి
అంటాము. ముక్తిని పలువిధములుగా
వర్ణించడము వలన, ఆ వర్ణనలు
ఊహలు మాత్రమే.

అలా అయితే శాస్త్ర పఠనం, నిధిధ్యాసన
మొదలగునవి వృధా కదా?

సాధన చెయ్యడం బంధము లేదా
ముక్తి లేవని తెలిసికోవడానికే.
పఠనము, నిధిధ్యాసన మొదలగునవి
పాటించడం బంధము మరియు
ముక్తి లేవని అనుభవం ద్వారా
తెలిసికోవడానికే.

బంధము, ముక్తులు లేవనడానికి
ఆధారం ఏమైనా ఉందా?

అది శాస్త్రములు కాక, స్వీయనుభవంతో
తెలిసికోబడేది.

ఆ స్వీయానుభవం పొందడం ఎలాగ?

బంధం, ముక్తి కేవలం నామ వాచకములు
మాత్రమే. వాటికి ఉనికి లేదు. కాబట్టి
అవి స్వతంత్రంగా పని చేయలేవు.
కానీ వాటికి ఒక మూలం ఉండాలి.
"ఎవరికి బంధం మరియు ముక్తి?" అని
విచారణ చేస్తే "అవి నాకే" అని
తెలుస్తుంది. "నేను ఎవరిని?" అని
విచారణ చేస్తే "నేను" అనేది లేదని
తెలుస్తుంది. అప్పుడు స్వస్వరూపము
కరతలామలకము వలె దర్శనమిస్తుంది.
నామ వాచకములతో
సంబంధం లేకుండా, అంతర్ముఖులై
యున్న యోగులకు బంధము మరియు
ముక్తి లేవనే సత్యము అవగాహనకు
వస్తుంది. అదే ఆత్మ జ్ఞానము.

బంధం మరియు ముక్తి సత్యము కాకపోతే
సుఖదుఃఖాలకు కారణమేమిటి?

స్వస్వరూపము తెలియని వారికే
సుఖదుఃఖాలు సత్యమని అనిపిస్తాయి.
వాటికి నిజంగా ఉనికి లేదు.

ప్రతిఒక్కరికీ తమ స్వస్వరూపము
తెలిసికోవడం సాధ్యమా?

సాధ్యమే. సుషుప్తిలో, స్పృహ లేనప్పుడు,
ప్రపంచం గురించి తెలియద. కానీ తన
ఉనికి మాత్రం ఉంటుంది. కాబట్టి
శుద్ధమైన స్వస్వరూపం, అందరినీ
కలుపుకొని, స్వీయానుభవానికి
వస్తుంది. వాటివలన తెలిసే నీతి
ఏమిటంటే జ్ఞానులు, అజ్ఞానులు
క్రొత్త క్రొత్త మాటలతో వర్ణించడం
స్వస్వరూప అనుసంధానానికి
వ్యతిరేకం.

Ramana Maharshi QuestionAnswers Part 1

అభ్యాసము

సాధన చేసే పద్దతి ఏమిటి?

ఆత్మజ్ఞానమును పొందదలిచే వాని
ఆత్మ స్వస్వరూపముకన్నా వేరుగా లేదు.
ఆత్మ కన్నా గొప్ప విషయము లేదు. ఎందుకంటే
ముక్తి కోరువాడు ఆత్మ జ్ఞానము వాని సహజ స్థితిని తెలపేదని
తెలిసికొ౦టాడు. దానిపై ఎటువంటి సంశయాలు,
అనుమానములు ఉండవు. అతడు క్షణికమైన,
శాశ్వతమైన వాటి మధ్య భేదము ఏమిటో తెలిసికొని తన
సహజ స్థితియందు నిలిచి ఉంటాడు. దీనినే
జ్ఞాన సాధన అనికూడా అంటారు. ఈ విధంగా
ఆత్మ జ్ఞానాన్ని పొందడం జరుగుతుంది.

ఇతర పద్దతులు ఏమిటి?

అవి:

1. స్తుతి: భక్తితో దేవుని కీర్తించుట లేదా గానము చేయుట
   
2. జపం: దేవుని మంత్రాలు లేదా నామాలు
   మనస్సులో గాని, బయటకు గాని వల్లించుట
   
3. ధ్యానము: జపం లాగే దేవుని మంత్రాలు లేదా
   నామాలు భక్తితో వల్లిస్తూ, మనస్సుని బాహ్య
   విషయాలనుండి మరల్చి అంతర్ముఖమవుట
   
4. యోగ: మనస్సు, శ్వాస యొక్క మూలము
   ఒక్కటే. కాబట్టి శ్వాస నియంత్రణ ద్వారా --
   ప్రాణాయామము ద్వారా-- మనస్సుని
   ధ్యానం యందు కేంద్రీకరించుటను యోగ అంటారు
   సహస్రారమందు, చక్రాలయందు మనస్సుని
   నిలిపి యోగి ఆనందంతో ఎంతో సమయం
   ఉంటాడు. కానీ మనస్సు లేచినప్పుడు
   మళ్ళీ ఆలోచనలతో సతమతమవుతాడు.
   కావున ధ్యానముతో యోగ చేయడం ఉత్తమం.
   
5. జ్ఞానము: ఈ మార్గంలో మనస్సుని ఆత్మతో
   అనుసంధానము చేసి ధ్యానము లేదా
   ఆత్మ విచారణతో దానిని నశింపజేస్తారు. మనస్సు
   నశిస్తే అన్ని కర్మలు కనుమరుగవుతాయి.
   ఇలాగ తమ సహజస్థితిని ఎన్నటికీ పోగొట్టుకోరు.
   మౌనము లేదా కర్మల విసర్జనము కూడా
   జ్ఞాన మార్గమని చెప్పబడతాయి.
   

నిశ్చలంగా ఉండడం ప్రయత్నంతో
కూడి ఉంటుందా?

అది అప్రయత్నంగా లేదా సులభంగా
వచ్చే స్థితి కాదు. అన్ని కార్యాలనూ మనస్సు
కొంత పెట్టి ప్రయత్నం చెయ్యాలి. మధ్యమధ్యలో
విరామం తీసికోవాలి. కానీ ఆత్మతో
అనుసంధానము లేదా అంతరంలో
నిశ్చలంగా ఉండడం చాలా తీవ్ర
ప్రయత్నం వలననే సాధ్యం. దానికై
మనస్సునంతా ఉపయోగించి విసుగు
విరామం లేకుండా సాధన చెయ్యాలి.

మామూలుగా మాయను జయించడం
అసాధ్యం. కానీ మౌనంతో సాధన చేస్తే
మాయను జయించవచ్చు.

మాయ యొక్క స్వభావమేమిటి?

మాయ ప్రభావము వలన సర్వాన్ని
వ్యాపించిన--అంటే స్వయం ప్రకాశం,
జీవనాధారం, జగత్తుకు ఆధారం, చివరకు
భగవంతుని గురించి జ్ఞానమునకు ఆధారమైన--
ఆత్మ లేదనే భావన కలుగుతుంది.
నిజానికి మాయకి ఉనికిలేదు.

ఆత్మ స్వప్రకాశమైనది అయినా
అందరూ అది తక్కిన వస్తువులులా ఎందుకు
చూడరు?

మనకి ఒక వస్తువు గురించి జ్ఞానము
కలగాలంటే ఆత్మ వాటిని వ్యాపించి
ఉండాలి. కేవలం ఆత్మ శక్తితోనే
వస్తుజ్ఞానము కలుగుతుంది. ఆత్మ
ఒక్కటే జ్ఞానము కలది. తక్కినవాటికి
జ్ఞానము లేక తమను తాము తెలిసికోలేని
స్థితిలో ఉంటాయి. కాబట్టి ఆత్మ తన
స్వస్వరూపాన్ని తెలిసికోలేకపోతే
జనన-మరణ చక్రములో పడి అనేక
బాధలనుభవిస్తూ జీవాత్మ గా
వ్యవహరిస్తుంది.

జీవుడు దేవుని దయలేకపోతే
ఆత్మ జ్ఞానాన్ని ఎలా పొందగలడు?

దేవుడు సర్వజ్ఞుడు. ఒక గుడ్లగూబ
పగలు చూడలేకపోతే దానికి
కారణం సూర్యుడు కాదు. అలాగే
ఆత్మ జ్ఞానము లేనివారు ఆత్మతో
అనుసంధానము కాలేకపోతే
దానికి కారణం వారే. దేవుడు స్వతహాగా పరమ
దయాళువు. అందువలన దేవుడు
ప్రయత్నంతో తన దయను
ప్రదర్శించనక్కరలేదు. అలాగే
ఒక నిర్ణీత సమయంలో దేవుని
దయ కలుగుతుంది అనడం కూడా
తప్పు.

శరీరంలో ఆత్మ ఎక్కడ స్థితమై ఉంటుంది?

ఆత్మ ఛాతీలో కుడివైపు స్థితమై ఉంటుంది.
ఎందుకంటే మన౦ "నేను" అని తెలపడానికి
మన కుడి ఛాతీ పై చెయ్యి వేసి చెప్తాం.
కొందరు సహస్రారము ఆత్మ యొక్క స్థానమని
అంటారు. అలాగైతే నిద్ర పోయినప్పుడు
లేదా సొమ్మసిల్లి నప్పుడు తల
ముందుకి వాలకూడదు.

హృదయం యొక్క స్వభావమేమిటి?

మన పురాణాలు ఛాతీ మధ్యలో ఆరు
అవయవాలు వివిధ రంగులతో
ఉంటాయని చెప్తాయి. వాటిలో తలక్రిందలుగా
ఉన్న కలువ హృదయం అని చెప్పబడుతుంది.
దాని మధ్యలో అజ్ఞానమనే చీకటి
అనేకమైన కోరికలు కలిగి ఉంటుంది.
నాడీ వ్యవస్థకు అదే ఆధారం. ముఖ్య
శక్తులకి, మనస్సుకి, తెలివికి అదే ఆధారం.

అలా చెప్పినప్పటికీ హృదయమే
ఆత్మ స్థానం. దాన్నే సత్, చిత్, ఆనందం,
నిత్యం, పూర్ణం అంటాము. దానికి
అంతర్బాహ్య లేదా మీదా క్రి౦ద అనే
భేదాలు లేవు. నిశ్చలమై, ఆలోచనలు
లేకుండట ఆత్మ యొక్క స్థితి. అలా
భావిస్తే శరీరంలో ఏ భాగంలో
ఉంటుందనే ప్రశ్నను విశ్లేషించ
నక్కరలేదు.

బాహ్య వస్తువులతో సంబంధ౦
లేక పోయినా మనస్సులో ఎందుకు
అనేకమైన ఆలోచనలు వస్తాయి?

దానికి కారణం పూర్వ సంస్కారాలు.
ఆత్మ జ్ఞానము లేని జీవుడు బహిర్ముఖుడు
కావటం వలన. మనస్సులో ఆలోచనల
అలజడ కలిగితే, "ఎవరు వాటిని చూసేవారు?"
అనే ప్రశ్న వేసుకొంటే, అవి మాటు
మాయమవుతాయి.

త్రిపుటి (దృష్టి-దృశ్యం-ద్రష్ట) సుషుప్తిలో
లేదా సమాధిలో లేక వేకువ మరియు
నిద్రావస్థలలోనే ఎందుకు ఉంటుంది?

ఆత్మ నుండి ఇవి లేస్తాయి:

1. చిదాభాస : ఒకరకమైన ప్రకాశం
   
2. జీవుడు: అన్ని దృశ్యాలను చూసేవాడు
   
3. దృశ్య ప్రపంచము
   

ఆత్మ జ్ఞానానికి, అజ్ఞానానికి అతీతమైనప్పుడు
దేహంలో వ్యాపకమై, ఇంద్రియాలు
పనిచేయుటకు ఎలా తోడ్పడుతుంది?

జ్ఞానులు నాడీ వ్యవస్థ, ఆత్మ
హృదయ గ్రంధి వద్ద కలుస్తాయని అంటారు.
ఈ విధంగా కలిసిఉన్న జ్ఞానము, అజ్ఞానములను
ఛేదించాలి. విద్యుత్చ్ఛక్తి ఏ విధంగా
అనేక పరికరాలను వెలిగించి లేదా
పని చేయిస్తుందో ఆత్మ కూడా దేహాన్ని,
ఇంద్రియాలను వ్యాపించి వాటిని
పనిచేయిస్తుంది. హృదయ
గ్రంథిని జ్ఞానమనే ఖడ్గంతో ఛేదిస్తే
ఆత్మ దానిపాటికది నిర్గుణమై ఉంటుంది.

శుద్ధ జ్ఞానస్వరూపమైన ఆత్మకి,
త్రిపుటితో పరస్పర సంబంధము ఎలా
సాధ్యం?

ఒక సినిమాను చూడండి: చలన
చిత్రాలు తెరపై భూతద్దం ద్వారా
ప్రదర్శింపబడతాయి. అలాగే
పూర్వ సంస్కారాలు ఉన్నంత వరకూ
మెలకువ మరియు నిద్రావస్థలలో
జగత్తనే దృశ్యం కనపడుతూ ఉంటుంది.
ఎలాగైతే భూతద్దం ఫిల్మ్ పైనున్న
చిన్న చిన్న దృశ్యాలను పెద్దవి
చేసి చూపిస్తుందో, మనస్సు సంస్కారాలను
పెద్ద వట వృక్షాలలాగ పెద్దవి చేసి
చూపిస్తుంది. ఎలాగైతే కాంతి
ముందు ఫిల్మ్ లేకపోతే తెరపై
దృశ్యాలు ఉండవో,
ఆత్మ సుషుప్తి, మూర్ఛ, సమాధి స్థితులలో
సంస్కారములు లేనందున త్రిపుటి లేక
శుద్ధ జ్ఞాన స్వరూపమై ఉంటుంది. ఎలాగైతే
కాంతి ఫిల్మ్, భూతద్ద౦లతో ఎటువంటి
సంబంధంలేకుండా ఉంటుందో, ఆత్మ
చిదాభాస మొదలగు వాటిని ప్రకాశింప
జేసి అసంగంగా ఉంటుంది.

ధ్యానమంటే ఏమిటి?

స్వస్వరూపంతో ఉంటూ సహజ స్థితిని
కోల్పోకుండా, ఎటువంటి స్పృహ లేకుండా
చేసేదే ధ్యానం. ధ్యానం చేస్తున్నప్పుడు
వివిధ స్థితుల -- అనగా వేకువ,
నిద్ర, మొదలైనవి--స్పృహ లేనందున
జపం చేస్తూ ఉన్న
నిద్రావస్థ కూడా ధ్యానమనబడుతుంది.

ధ్యానానికి, సమాధికి తేడా ఏమిటి?

ధ్యానం మనస్సుతో ప్రయత్నపూరకంగా
చేయబడుతుంది. సమాధి అప్రయత్నంగానే
కలుగుతుంది.

ధ్యానంలో గుర్తు పెట్టుకోవలసిన
అంశాలు ఏమిటి ?

ధ్యానంలో ఆత్మ నిష్ఠ కలిగి, ఎటువంటి
బాహ్య విషయాల యందు స్పృహ లేకుండా
ఉండాలి. అలాకాక ఉంటే వింత శబ్దాలు,
కాంతులు మనస్సులో చూడవచ్చు.
అది సహజస్థితి కాదు.

సాధకుడు పాటించవలసిన నియమాలేమిటి?

మితాహారం, తగినంత మాత్రమే నిద్ర, వాక్కు
నియంత్రణ

సాధన ఎంత కాలం చెయ్యాలి?

మనస్సు అప్రయత్నంగా ఆలోచనలను
నియంత్రించలేక, నేను, నాది అనే భావనలను
తొలగనంత కాలం సాధన చెయ్యాలి.

ఏకాంత వాసమంటే ఏమిటి?

ఆత్మ సర్వవ్యాపకమైనందున దానికి
ఏకాంత స్థలం లేదు. కాబట్టి మనస్సులో
ఎటువంటి ఆలోచనలు లేకపోవుట ఏకాంత
వాసం.

వివేకానికి చిహ్నం ఏమిటి ?

ఒకమారు సత్యాన్ని తెలిసికొన్న
తరువాత భ్రమలో పడకుండుట.
బ్రహ్మన్ కి, మనకి తేడా తెలిసినంత
వరకూ వివేకం ఉదయించలేదు.
అలాగే దేహమే ఆత్మ అనే భావన
ఉన్నంతవరకూ అవివేకామే.

అంతా ప్రారబ్ద కర్మాచరణమైనప్పుడు
ధ్యానానికి కలిగే విఘ్నాలను తొలగించు
కోవడం ఎలా?

ప్రారబ్దం బాహ్య విషయాలయందు
ఆసక్తి కలవారికే ఉంటుంది. అంతర్ముఖులై
ఉన్నవారిని అది బాధించదు. ఎవరైతే
తమ స్వస్వరూపాన్ని దర్శించడానికి
సాధన చేస్తూ ఉంటారో వారు ఎటువంటి
విఘ్నాలకూ భయపడరు.

ఆత్మ నిష్ఠకు సన్యాసం అవసరమా ?

దేహాన్ని విస్మరించడానికి ఒక కారణం
ఆత్మజ్ఞానాన్ని పొందడ౦. పరిపక్వమైన
ఆలోచనలు, విచారణలు మాత్రమే
దేహాభిమానాన్ని లేకుండా చేస్తాయి.
బ్రహ్మచర్యం, గృహస్తు, సన్యాసము
మొదలైన ఆశ్రమాలు కావు. ఎందుకంటే
మనస్సులో దేహాభిమానము అంతర్గతంగా
ఉంది. కానీ ఆశ్రమాలు బాహ్యంగా ఉన్నాయి.
మనస్సులోని బంధాలు అనాలోచితంగా
ప్రవేశిస్తే, ఒక్క ఆత్మ విచారణే వాటిని
తొలగించగలదు. కానీ సన్యాసం
వైరాగ్యాన్ని కలిగించి, ఆత్మ విచారణ వైపు
నడిపిస్తే, సన్యాశ్రమం తీసికోవడం
ఒక విధంగా మంచిదే. అలా కాకపోతే
గృహస్తు ఆశ్రమమే ఉత్తమం. స్వస్వరూప
అనుసంధానం జరగాలంటే సంకల్ప,
వికల్పాలనుండి విడిపడడం
-- అంటే మనస్సులో కుటుంబాన్ని త్యజించడం -- వలననే
సాధ్యం. అదే నిజమైన సన్యాసం.

కర్తృత్వం ఉన్నంత వరకూ ఆత్మ జ్ఞానము
పొందలేము కదా. అలా౦టప్పుడు గృహస్తు
కర్తృత్వ భావన లేకుండా కర్మలను
ఆచరించగలడా?

కర్మ కర్తృత్వ భావన వలననే జరగాలని
ఎక్కడా రాసిపెట్టి లేదు. ఉదాహరణకు:
ఒక బ్యాంక్ ఉద్యోగి లక్షల, కోట్ల డబ్బును
లెక్కపెట్టినంత మాత్రాన, ఆ సొమ్ము తనకు
దక్కుతుందనే భావన కలిగి ఉండడు.
అలాగే ప్రారబ్దవసాన చేయవలసిన
కర్మలను ఒక గృహస్తు కర్తృత్వ భావన
లేకుండా చేయగలడు. తాను భగవంతుని
పని ముట్టు మాత్రమే అనుకున్నంత కాలం
కర్మ మరియు జ్ఞానము పరస్పర
విరుద్ధములు కావు.

ఎటువంటి సుఖాలు, ప్రతిఫలము ఆశించని గృహస్తుకి
కుటుంబం అవసరమా?

తనకు ఎటువంటి సుఖాలూ అక్కరలేకపోయినా
గృహస్తు ప్రారబ్దవసాన కర్మలు చేస్తూ తన
కుటుంబాన్ని పోషిస్తాడు. దానిని మానవ సేవ
అనవచ్చు. ఒక వివేకవంతుడైన గృహస్తు తన
కుటుంబంద్వారా సంతోషములు, సుఖములు
అనుభవి౦చి, కుటుంబాన్ని ఉద్ధరిస్తే తాను ఉన్నత శిఖరాలను
చేరినట్టే. అటు తరువాత కుటుంబ ఉద్ధరణకు అతడు
చేయవలసినది ఏమి లేదనే జ్ఞానము ఉదయించి
దానిని కూడా త్యజిస్తాడు.

నివృత్తి -- అంటే కర్మలు చేయకుండుట--
మరియు మనశ్శాంతి కర్మలు చేయవలసిన గృహస్తు
ఎలా పొందగలడు?

వివేకవంతుని కర్మలు ఇతరులకు పెద్దవిగా
కనిపించవచ్చు. కానీ తన దృష్టిలో వివేకవంతుడు
కర్తృత్వము లేనివాడు. కాబట్టి నివృత్తి మరియు
మనశ్శాంతికి వాని కర్మలు అడ్డంకులు కావు.
వానికి తాను కర్మలకు సాక్షి మాత్రమే అని తెలుసు.

ఒక జ్ఞాని యొక్క పూర్వ కర్మలు ప్రారబ్దంగా
పరిణమించినప్పుడు, ప్రస్తుత కర్మల వాసనలు
భవిష్యత్ కాలంలో వెంటాడతాయా?

అన్ని వాసనలు అధిగమించినవానినే
జ్ఞాని అంటారు. కర్తృత్వము లేక, కర్మ, వాసనలకు కేవలము
సాక్షిగా ఉన్నవానికి వాటివలన ఎలా
ప్రభావితుడవుతాడు?

బ్రహ్మచర్యమంటే ఏమిటి ?

బ్రహ్మన్ గురించి విచారణ చెయ్యడమే
బ్రహ్మచర్యం

బ్రహ్మచర్యాశ్రమము వలన జ్ఞానము పొందవచ్చా?

బ్రహ్మచర్యంలో ఇంద్రియ నిగ్రహణ మొదలగు
సాధనాలు ఉండడంవలన, బ్రహ్మచారుల
సాంగత్యముతో జ్ఞానాన్ని పెంపొందుకోవచ్చు.

బ్రహ్మచర్యం నుంచి సన్యాసం నేరుగా
తీసుకోవచ్చా?

సాధకులు బ్రహ్మచర్యం తీసికోవాలనే
నిబంధన లేదు. వారు ప్రతిభ కలవారైతే
వివిధ ఆశ్రమాలను దాట నక్కరలేదు.
దాని వలన ఎటువంటి దుష్పరిణామములు
కలుగవు.

సాధకుడు కుల వృత్తులు పాటించక
పోతే ఏమైనా నష్టమా?

జ్ఞాన మార్గము ముక్తికై అన్ని మార్గాలకన్నా
ఉత్తమమైనందున, జ్ఞాని జ్ఞాన సముపార్జన
చేస్తూ తన కుల వృత్తులను లోక కళ్యాణమునకై
చేస్తాడు. కానీ తనకు ఎటువంటి లాభాన్నీ
కోరడు. అలాగే అవి చేయకపోవడం వలన
ఎటువంటి నష్టాన్నీ పొందడు.

Master Index

Here you will find links to translated (into Telugu) works of various authors on Gita, Upanishads, Ramana Maharshi and Vemana. For Vemana's work, English Translation is provided. Enjoy!

సార శతకము (100 పద్యాలు) (Telugu)

పతంజలి యోగ సూత్రములు -- శ్రీ పిడూరు జగన్మోహన రావు (Telugu)

విదుర నీతి -- శ్రీ పురాణపండ రామ మూర్తి (Telugu)

Hexfecta that one has to be aware of (అరిషడ్వర్గాలు) (English)

Sri Sookatam (శ్రీ సూక్తం)(Telugu/English)

Purusha Sooktam (పరుష సూక్తం)(Telugu/English)

True Love(English)

Syamala Dandakam (శ్యామలా దండకం) (Telugu/English)

Kanka Dhara Stotram (కనక ధారా స్తోత్రం) by Adi Sankaracharya (Telugu)

Mantra Pushpam (మంత్ర పుష్పం)(Telugu/English)

Sri Rudram -- Namakam (శ్రీ రుద్రం నమకం) (Telugu/English)

Sri Rudram -- Chamakam (శ్రీ రుద్రం చమకం) (Telugu/English)

Prof. Eknath Easwaran's Bhagavat Gita Parts 1, 2, & 3 (Telugu)

Prof. Eknath Easwaran's Upanishads (Telugu)

Ramana Maharshi's Teachings (Telugu)

Vemana's 2000 Poems (Telugu & English)

Swami Paramananda Bharati's Discourse On Causality in Science and Vedanta (English)

Swami Paramananda Bharati's Discourse On Adhyaasa (English)

Swami Paramananda Bharati's Discourse (English)

Lalita Sahasranamalu (1000 namas of Lalita Devi)(Telugu/English)

Life of Lord Venkateswara(English)

శ్రీ వేంకటేశ్వర మహాత్మ్యం(Telugu)

Vishnu Sahasra (1000)(English/Telugu)

Vidura Neeti (విదుర నీతి)(English/Telugu)

Bhagavata / భాగవతం (EnglishTelugu)

Adi Sankara's Viveka Choodamani / వివేక చూడామణి (EnglishTelugu)

Ramana Maharshi Index

Ramana Maharshi (30 December 1879 – 14 April 1950) was an Indian Hindu sage and jivanmukta (liberated being).He was born Venkataraman Iyer, but is mostly known by the name Bhagavan Sri Ramana Maharshi.

He was born in Tiruchuli, Tamil Nadu, India. In 1895, an attraction to the sacred hill Arunachala and the 63 Nayanmars was aroused in him,and in 1896, at the age of 16, he had a "death-experience" where he became aware of a "current" or "force" (avesam) which he recognized as his true "I" or "self", and which he later identified with "the personal God, or Iswara", that is, Shiva. This resulted in a state that he later described as "the state of mind of Iswara or the jnani". Six weeks later he left his uncle's home in Madurai, and journeyed to the holy mountain Arunachala, in Tiruvannamalai, where he took on the role of a sannyasin (though not formally initiated), and remained for the rest of his life.

He attracted devotees that regarded him as an avatar of Shiva and came to him for darshan ("the sight of God"). In later years, an ashram grew up around him, where visitors received upadesa ("spiritual instruction") by sitting silently in his company asking questions. Since the 1930s his teachings have been popularized in the West.

Ramana Maharshi approved a number of paths and practices, but recommended self-enquiry as the principal means to remove ignorance and abide in self-awareness, together with bhakti (devotion) or surrender to the self.

Chapter 1 (నే నెవరిని ?)

Chapter 2 (మనస్సు)

Chapters 3-4 (సృష్టి - అహంకారం)

Chapter 5 (పరమాత్మ)

Chapter 6 (పరమాత్మ జ్ఞానము)

Chapter 7 (భగవంతుని ధ్యానము)

Chapter 8 (ముక్తి)

Chapter 9 (అష్టాంగ యోగ)

Chapter 10 (అష్టాంగ జ్ఞానము)

Q&A (ప్రశ్నోత్తరాలు) Part 1

Q&A (ప్రశ్నోత్తరాలు) Part 2

ఆత్మ విచారణ

Osborne Q&A Chapt 1 Part A

Ramana Maharshi Chapt 10

అష్టాంగ జ్ఞానము

అష్టాంగ జ్ఞాన విధా నములో:
నిస్శ్వాస అనగా
నామరూపాత్మకములను, దేహమును,
జగత్తును విడిచిపెట్టుట. ఉచ్ఛ్వాస
అనగా నామరూపాత్మకములతో
కూడిన సత్, చిత్, ఆనందములను
ఆస్వాదించుట. కుంభక మనగా
లోపలికి తీసికొనబడిన వాటిని
జీర్ణించుకొనుట. ప్రత్యాహార మనగా
విడిచి పెట్టిన నామరూపాత్మకములు
మనస్సులో మళ్ళీ ప్రవేశించనీయక
మెలకువగా ఉండుట. ధారణ అనగా
మనస్సుని హృదయములో నిశ్చలముగా
నుంచి "నేను సచ్చిదానంద స్వరూపుడను"
అని భావించుట. ధ్యానమనగా అహం స్వరూపం
మీద దృష్టి ఉంచి "నే నెవరిని" అనే సాధనలోని
అంశమైన పంచ కోశాలతో కూడిన దేహాన్ని
నిశ్చలముగా నుంచుట. ఈ పద్దతిలో
ఆసనాలు లేవు. మన మెప్పుడైనా, ఎక్కడైనా
వీటిని పాటించవచ్చు. దీని లక్ష్యం
హృదయంలో వసించే పరమాత్మ
చరణములయందు మనస్సుని లగ్నము
చేసి పరమాత్మను ఎన్నటికీ మరచి
పోవకుండుట. ఆత్మని మరచిపోవడం
సర్వ అనార్థాలకి కారణం. మతిమరుపు వలను
ముక్తి పొందక మరణమునే పొందునని
పెద్దలు చెప్పెదరు. రాజ యోగమువలె
శ్వాసను నియంత్రించే అవసరముందా
అనే అనుమానము రావచ్చు. అది
సాధన చేయున౦త కాలం అక్కరకు రావచ్చు.
కానీ అష్టాంగ జ్ఞానములోని శ్వాస నియంత్రణే
ఉత్తమం. ఈ రెండిటి శ్వాస నియంత్రణ
లక్ష్యం ఉక్కటే: ఆత్మయందు దృష్టిని నిలిపి,
మనస్సును నిశ్చలం చెయ్యడం. అందువలన
మనస్సును శ్వాస నియంత్రణ ద్వారా హృదయంలో
నుంచుటకు లేదా ఆత్మజ్ఞానము కొరకు
సాధన చేయుట ఉపయోగకరం. అంతకంటే దాని ఉపయోగము
లేదు. కేవల కుంభకము అంటే ఉచ్ఛ్వాస, నిస్శ్వాసల
నియంత్రణ అవసరము లేకుండా
హృదయమునందు శ్వాసను ఉంచుట. మనము
అష్టాంగ యోగమును లేదా అష్టాంగ జ్ఞానమును
పాటించవచ్చు.

శాస్త్రము ముక్తి పొందాలంటే మనస్సును నిశ్చలము
చెయ్యాలని చెప్తు౦ది. యోగ శ్వాస నియంత్రణకు
సంబంధించినది. కానీ జ్ఞానము సత్యాన్వేషణకు
లేదా అఖండమైన బ్రహ్మన్ ను పొందుటకు
దోహదమవుతుంది. జ్ఞాన మార్గము ఎద్దుని
గడ్డిని చూపించి మచ్చిక చేసికొనుట అయితే,
యోగ మార్గము ఎద్దుని కొట్టి, బాధించి
వసము చేసికొనుట. దక్షత కలిగిన సాధకులు
వేదాంత జ్ఞానముతో మనస్సుని నియంత్రించి,
ఆత్మ యందు ఎట్టి సంశయము లేక, తమ
స్వస్వరూపాన్ని మరియు
సర్వమునందు బ్రహ్మన్ ను దర్శి౦చెదరు.
అంత సామర్థ్యము లేని సాధకులు శ్వాస
నియంత్రణ, ఆత్మ ధ్యానముల చే మనస్సుని
హృదయంలో లయం చేస్తారు. అంతకన్నా తక్కువ
సామర్థ్యము ఉన్నవారు శ్వాస నియంత్రణ
చేసి, దీర్ఘ కాలము తరువాత తమ లక్ష్యాన్ని
సాధిస్తారు. కేవల కుంభకము సాధించన౦త
వరకు శ్వాస నియంత్రణ అవసరం.

సమాధి భక్తి ద్వారా, ధ్యానము ద్వారా పొందవచ్చును.
దీనికి ఉచ్ఛ్వాస, నిస్శ్వాసల నియంత్రణ
అవసరము లేక, ఆత్మ విచారణతో కూడిన
కేవల కుంభకము తోడ్పడుతుంది. అలా
అనుభవమును పొందినవారు అన్ని వేళల,
అన్ని ప్రదేశములలోనూ తమ సాధనను
చెయ్యవచ్చు. మనస్సు నియంత్రింప
బడితే తక్కినవి అవసరము లేదు.
భగవద్గీతలో కృష్ణుడు "భక్తుడు
యోగికన్నా ఉత్తముడు; ముక్తి ఆత్మ
యందు నిరంతరము ధ్యానం
చేయు భక్తి వలన సాధ్యము" అని చెప్పెను.
కాబట్టి మనము పరమాత్మ యందు మనస్సుని
లగ్నం చెయ్యగలిగితే మిగతావాటిమీద
విచారణ చేయవలసిన అవసరమేముంది?

Ramana Maharshi Chapt 9

అష్టాంగ యోగ

ధ్యాన రూపేణ భక్తిని సాధించుటకు
అష్టాంగ యోగ లోని మొదటి రెండు:
యమ, నియమలు సూచింపబడినవి.
వీటిలో రెండు విభాగాలు ఉన్నవి. మొదటిది
యోగము, రెండవది జ్ఞానము. శ్వాసను నియంత్రించడాన్ని
యోగ అంటారు. మనస్సును అధిగమించడాన్ని
జ్ఞానమందురు. ఏది మనకు సులువో మన
వ్యక్తిత్వం మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. రెండు
మార్గాల గమ్యం ఒకటే. శ్వాస నియంత్రణ
వలన మనస్సు నియంత్రి౦పబడుతుంది.
అలాగే మనస్సుని నియంత్రిస్తే శ్వాస
నియంత్రింపబడుతుంది. వీటి లక్ష్యం
మనస్సును నియంత్రించడం.

1. యమ అనగా నైతిక విలువలను
   పాటించడం. అబద్ధం, దొంగతనం,
   లోభం మొదలగువాటిని లేకుండుట
   
2. నియమ అనగా శ్రద్ధతో శాస్త్రము
   నిర్దేశించిన కర్మలు చెయ్యడం
   
3. ఆసన అంటే శరీరాన్ని, మనస్సుని
   వివిధ పద్దతులలో (హఠ యోగ)
   స్వాధీన౦లో ఉంచుకోవడం
   
4. ప్రాణాయామ అంటే శ్వాసను
   నియంత్రించడం
   
5. ప్రత్యాహార అంటే ఇంద్రియాలను
   స్వాధీనంలో ఉంచుకొనుట
   
6. ధారణ అంటే దృష్టిని
   ఏకీకృతం చెయ్యడం
   
7. ధ్యాన అనగా నిరంతరం
   మంత్రం జపించడం
   
8. సమాధి ఆత్మతో అనుసంధానము
   చేయుట
   

ఈ విధంగా అష్టాంగ యోగము శాస్త్రములో
చెప్పబడినది. వీటిలో శ్వాస నియంత్రణ
ఉచ్ఛ్వాస, నిస్శ్వాస, కుంభకంలతో
కూడి ఉంటుంది. శాస్త్రము ఉచ్ఛ్వాస,
నిస్శ్వాసలు ఒకే కాల పరిమాణము,
కు౦భకం దానికి రెండు రెట్లు
కలిగి ఉండాలని చెప్తుంది. కానీ
రాజయోగములో కుంభకం ఉచ్ఛ్వాసకు
నాలుగు రెట్లు, నిస్శ్వాసకు రెండు రెట్లు
ఉండాలని చెప్పబడినది. రాజయోగ
మార్గము ఉత్తమము. శ్వాస నియంత్రణ
సునాయాసంగా, క్రమం తప్పకుండా
చెయ్యగలిగితే, దేహము కొంత శ్రమ
పడినా, నిశ్చలంగా ఉండి, ఉత్కృష్టమైన
ఆనందాన్ని మనస్సు కోరుతుంది. అటు
పిమ్మట ప్రత్యాహారము చెయ్యాలి. దాని
వలన మనస్సు ఏకత్వము పొంది
నామరూపాత్మకమైన జగత్తు నుండి
వెనక్కు మళ్ళుతుంది. మనస్సు సహజంగా
అన్ని బాహ్య విషయాలలో కలవడానికి
ప్రయత్నించినప్పుడు ప్రణవ జపం
చెయ్యాలి. అదే ఓంకార మంత్రోపాసన.
అలా చేస్తూ దృష్టిని కనుబొమల మధ్య,
లేదా ముక్కు చివరిమీద కేంద్రీకరించాలి.
అలాగే కుడిచెవిని, ఎడమచెవి మీద,
ఎడమచెవిని కుడిచెవి మీద దృష్టి పెట్టాలి.
దీని తరువాత ధారణ చెయ్యాలి. అంటే
దృష్టిని ఒక అంగం మీద కేంద్రీకరించడం.
దానికై హృదయము లేదా శిరస్సు యొక్క
అగ్ర భాగము -- సహస్రారకము -మీద
దృష్టి కేంద్రీకరించాలి. అలాగే ఇష్ట
దైవాన్ని ఒక దీపంగా భావించి
దానిపై దృష్టి పెట్టాలి.

అలా చేస్తూ, తాను ఇష్ట దైవం కన్నా
వేరుకాదని, దీపం ఆత్మకి ప్రతీక అని
భావించాలి. అనగా "నేను పరమాత్మ కన్నా వేరుకాను"
అనే ధ్యాసతో ధ్యానం చెయ్యాలి.
అప్పుడు సర్వాంతర్యామి, బుద్ధికి
సాక్షి అయిన బ్రహ్మన్,
హృదయంలో ప్రకాశిస్తుంది.
అప్పుడు "నేనెవరిని?" అని ప్రశ్న వేసుకొంటే
హృదయ కమలంలో దైవము లేదా
ఆత్మ ఉజ్జ్వలంగా ప్రకాశిస్తాయి.
ఈ విధంగా సాధన చెయ్యడం "నేను
పరమాత్మకన్నా వేరుకాను" అనే
ధ్యానం చెయ్యడం కన్నా ఉత్తమం.
మనకి ఏది సులువైతే దానిని చెయ్యచ్చు.
ఇటువంటి ధ్యానము వలన ఆత్మ జ్ఞానము
పొంది, బాహ్య స్పృహ లేకుండా ఆత్మలో
రమిస్తాము. అటువంటి స్థితిలో ఎటువంటి
స్పందన లేకపోతే సమాధి స్థితిని
చేరుతాము. ఇక్కడ నిద్ర పట్టకుండా
మెలుకువతో ఉండాలి. తద్వారా
పరమోత్కృష్టమైన ఆనందం కలుగుతుంది.
ఇలాగ ప్రతి రోజూ క్రమం తప్పకుండా
సాధన చేస్తే, పరమాత్మ కరుణించి,
ఉత్తమ పథ౦లో నడిపించి, అనిర్వచనీయమైన
శాంతిని ప్రసాదిస్తాడు.

ప్రణవమనగా మూడున్నర మాత్రలు గల
ఓంకారోపాసన. అ, ఉ, మ్ అనే అక్షరాలు
ఒక్కొక్కటి ఒక మాత్ర కలిగి ఉంటాయి. అ అనగా
మెలకువ అవస్థ, స్థూల శరీరం, సృష్టి. ఉ అనగా
కలలతో కూడిన నిద్ర, సూక్ష్మ శరీరము,
సృష్టి స్థితి. మ అనగా సుషుప్తి, కారణ శరీరము,
సృష్టి లయం. అర్థ మాత్ర నాల్గవ అవస్థకు
ప్రతీక. అదే ఆత్మ యొక్క సహజ స్థానం.
అది మిక్కిలి ఆనందదాయకం. ఆ
నాల్గవ అవస్థలో అన్ని శబ్దాలు నివృత్తి
చెంది ఉంటాయి. దీన్నే నిశ్శబ్ద జపము
అంటారు. దానిలో ద్వితీయం లేదు. అదే
అన్ని జపాలకు మూలం. ఓంకారము యొక్క
నిజ అనుభవము కలగడానికి, ప్రత్యాహారము
--నిశ్శబ్ద జపము -- చెయ్యాలి.

ఆత్మ మెరుపు యొక్క వ్రకాశం గల దీపంలాగ
హృదయ కమలంలో స్థితమై ఉండే కారణాన
దాన్నే కైలాసము, వైకుంఠం, పరమపదం అంటారు.
ఒక్కొక్కప్పుడు ఆత్మ ఉందా అనే అనుమానం,
ధ్యానం యొక్క లక్ష్యాన్ని
ద్వైతంగా భావించడం వలన సాధన
సక్రమంగా ఉండక పోవచ్చు. అప్పుడు సాధకుడు
తన ఆత్మ --అనగా స్వస్వరూపం-- మీద సాధన చెయ్యాలి.
అన్ని ధ్యానాలకన్నా ఆత్మ ధ్యానమే మిన్న.
దాన్ని సాధిస్తే మిగతా ధ్యానాలు అక్కరలేదు.
ఎవరి వ్యక్తిత్వాన్ని బట్టి వారు ధ్యాన ప్రక్రియ
ఎన్నుకోవచ్చు. ఆత్మ జ్ఞానము వలన దైవ
సాన్నిధ్యము కలుగుతుంది. ఎవరైతే
తాము భగవంతుడి నుండి వేరు అని తలుస్తారో,
వారు తమ నీడను తామే కొలచడం వంటిది. దాన్ని
కొలుస్తున్న కొద్దీ నీడ ముందుకు సాగుతుంది.
ఆత్మ ధ్యానము, సర్వ దేవతలకు
అధిపతి అయిన పరమాత్మతో
అనుసంధానమైనది కావున, దాన్నే చెయ్యడం
ఉత్తమం.

Ramana Maharshi Chapt 8

ముక్తి

మనస్సు ఆత్మతో తాదాత్మ్యం చెందక,
బంధాలలో కూరుకుపోయి, ఒక
గొర్రెల కాపరి భుజం మీద మేకపిల్లను
పెట్టుకొని ఊరంతా వెదికిన చందంగా,
తన స్వస్వరూపాన్ని తెలిసికోడానికి
ప్రయత్నిస్తుంది.

ఆత్మతో అనుసంధానము కాని
అహంకారం, ఒకమారు ఆత్మ
గురించి తెలిసికొన్నా, పూర్వ సంస్కారముల
బంధము వలన ముక్తిని సాధించలేదు.
అది దేహమే ఆత్మ అనే అపోహతో ఉంటుంది.
పూర్వ సంస్కారములు దీర్ఘమైన
ధ్యానంతో తొలగించుకోవచ్చు: "నేను
దేహ౦ కాని, ఇంద్రియాలు కాని, మనస్సు
కాని కాదు." కావున అహంకారం, ఒక విధంగా
మనస్సే, దేహాన్ని ఆత్మగా భావించినపుడు,
దాన్ని నియంత్రించి, ముక్తిని ప్రసాదించే
ఆత్మజ్ఞానాన్ని, సర్వ
దేవతల ఉనికికి కారణమైన పరమాత్మని, దీర్ఘ
కాలం ధ్యానించాలి. ఇటువంటి విచారణ
మనస్సును నియంత్రించి చివరకు అదికూడా
అంతమొందుతుంది. ఎలాగంటే ఒక చితికి
ఉపయోగించే కర్ర, చివరికి ఆ చితిలోనే
దహనమవుతుంది.

ఆత్మ, జ్ఞానం, చేతనము, పరమాత్మ,
దేవుడూ అన్నీ ఒక్కటే.

ఒక సామాన్యుడు పెద్ద వ్యాపారిని కలిసి,
తాను కూడా గొప్పవాడని తలంచ వచ్చా?
అతను పాటుపడి, కృషి చేస్తేగాని
సాధ్యం కాదు. అదేవిధంగా అహంకారం,
మనస్సులోని బంధం, ఒక మారు ఆత్మతో
అనుసంధానమై తనను పరమాత్మగా భావించగలదా?
అది మనస్సు యొక్క నియంత్రణ వలననే సాధ్యం
కదా? ఒక బిచ్చగాడు రాజభవనంలో ప్రవేశించి
తానే రాజని భ్రమలో ఉండవచ్చు. అది నిజమా?
కావున మనస్సులోని బంధాలు
"నేనే ఆత్మను, ఉత్కృష్టమైన పరమాత్మను"
అనే ధ్యానంతో త్రెంచుకొని, అన్నిటినీ అధిగమించే ఆనందాన్ని
పొందడానికి గట్టి ప్రయత్నం చేస్తే చివరకు
మనస్సునే ప్రక్కకు గెంటవచ్చు. ఆత్మే బ్రహ్మన్,
బ్రహ్మనే ఆత్మ. పొట్టుతో కప్పబడినది ధాన్యం.
పొట్టుతీసేస్తే అది బియ్యం. అలాగే బంధాలలో
ఇరుక్కొని చేసే కర్మలు ఒకనిని సామాన్యమైన
మానవునిగా చేస్తే, వాటి మీద కప్పబడిన
తెరను తీసేస్తే పరమాత్మ పూర్ణ చైతన్యాన్ని పొందవచ్చు.
ఇదే మన స్మృతులు, శృతులు చెప్పేది.
మనస్సుని లోపలకు లాగుకొని, అనగా
నివృత్తి చేసి, హృదయంలో
బంధించి, అజ్ఞానాన్ని కలిగించే అహంకారాన్ని
నాశనం చెయ్యాలి. ఇదే జ్ఞానము మరియు
ధ్యానం యొక్క గమ్యం. మిగతా పలుకులన్నీ
విస్మరింపదగినవి. పరమాత్మ మీద మనస్సు
లగ్నం చేసి, అతన్ని ధ్యానించి, గట్టి సాధన
చేస్తే అతన్నే పొందవచ్చు.

ఒక బ్రాహ్మణ నటుడు ఏ పాత్రను పోషించినా
తాను బ్రాహ్మణుడని మరచిపోనట్లు, మనం
దేహాన్ని ఆత్మగా చూడక, ఏ కర్మ చేసినా
మన ఉనికిని ఆత్మతో అనుసంధానం
చెయ్యాలి. మనస్సు నిర్మలమైతే ఈ ఎరుక
కలుగుతుంది. తద్వారా ఉత్కృష్టమైన
ఆనందం కలిగి, ఆత్మ సాక్షాత్కారము
పొందవచ్చు. బాహ్య వస్తువుల వలన
కలిగే ఆశా-నిరాశలు వానిని బాధించవు.
కలలోలాగ ఏ వస్తువుతోనూ సంబంధం
లేకుండా జీవించవచ్చు. "ఇది మంచా
లేక అదా? ఇది చేయాలా లేక అది
చేస్తే మంచిదా?" వంటి ఆలోచనలు రాకుండా
ప్రయత్నించాలి. అటువంటి ఆలోచనను
ఆదిలోనే అంతమొందించాలి. అలా కాక
మనస్సుని దాని పాటు కది వదిలేస్తే అది మనకు
పరమ శత్రువుగా మారుతుంది. మనస్సు
ఆత్మతో అనుసంధానమైనప్పుడు, అహంకారం
మరియు సమస్యలు ఉంటాయా?
ఆలోచనలే బంధాలకు కారణం కాదా?
అటువంటి ఆలోచనలు పూర్వ సంస్కారముల
కారణాన వచ్చినపుడు, మనస్సుని నియంత్రించి
దానిని ఆత్మవైపు త్రిప్పి, బాహ్య విషయాలయందు
నిర్లిప్తత, వైరాగ్యం చెందాలి. ఆ ఆలోచనలు
ఆత్మను విస్మరించడంవలన, ఇంకా సమస్యల
వలయంలో చిక్కుకున్నట్లు చేయవా?
అందుకే "నేను కర్తనుగాను. నేచేసే
కర్మలు నా దేహం, ఇంద్రియాలు, మనస్సు
యొక్క ప్రేరణ" అని తలిస్తే మనస్సుని
నిశ్చలం చేసుకోవచ్చు. కానీ అదీ ఒక
ఆలోచనే. మనలో తీవ్రంగా ఆలోచించేవారికి
దాని అవసరం ఉంది. ఇంకా పరమాత్మ మీద
దృష్టి పెట్టుకొని, కర్మాచరణంలో నిమగ్నమై
"నేను దేహాన్ని. కర్మలు చేసేవాడిని" లేదా
"నేను కర్తని కాదు. నా కర్మలకు ప్రేరణ
నా దేహం ఇంద్రియాలు, మనస్సు" అనే
ఆలోచనలలో ఏది మిన్న? మనం క్రమంగా
సాధనతో ఆత్మ స్వరూపాన్ని తెలిసికోవాలి.
అదే పొందితే అంతకన్నా పెద్దది
పొందేది లేదు. మనస్సుని ప్రవృత్తి మార్గంలో
నడిపించకండి. మనం ప్రారబ్దం వలన
చేసే కర్మలను చేసినప్పుడు కూడా కర్తృత్వ
భావాన్ని వదలిపెట్టాలి. అనేక భక్తులు
భక్తితో, వైరాగ్యం వలన ముక్తిని పొందలేదా?

మనస్సు స్వతహాగా సాత్వికం. మనస్సు
యొక్క విస్తారణ మేఘాలు లేని ఆకాశం
వంటిది. రజస్ తో కూడి అది బాహ్య
విషయాలలో కల్పించుకొంటుంది.
ఈ విధంగా తాదాత్మ్యం చెంది సత్యాన్ని
తెలిసికోలేకపోతుంది.
పట్టు చీరను నేసేటప్పుడు బండ
పనిముట్లను వాడరు; ఒక కళా ఖండాన్ని
గాలిలో రెపరెపలాడే దీపంతో సరిగ్గా
చూడలేము. అలాగే తమస్ అనే
చీకటిలో మొద్దుబారి పోయి, రజస్
వల్ల ఎడతెరిపి లేకుండా కర్మలు
చేస్తే సత్యాన్ని కనుగొనలేము. ఎందుకంటే
సత్యం అతి సూక్ష్మమైనది. మనస్సు
శుద్ధినొందడానికి అనేక జన్మలెత్తి ,
నిస్వార్థ కర్మలు చేసి, ఒక మంచి గురువు వద్ద
శుశ్రూష చేసి, సదా పరమాత్మను ధ్యానం చెయ్యాలి.
దాని వలన తమస్ వలన కలిగే చీకటి,
రజస్ వలన కలిగే అశాంతి నియంత్రింపబడతాయి.
అటు పిమ్మట మనస్సు తన నిజ స్థితిని
అనుభవిస్తుంది. మనస్సుని సూక్ష్మం చేసి,
నిశ్చలం చేసినప్పుడే ఆత్మలో రమించడం
సాధ్యం. అట్టివాడు బ్రతికి ఉన్నప్పుడే
ముక్తిని పొందినవాడు.

మనస్సు నుండి ధ్యానంతో తమస్ మరియు రజస్ లను
దూరం చేసికొంటే, సూక్ష్మాతి సూక్ష్మమైన
మనస్సులో ఆత్మ యొక్క ఆనంద అనుభవం సాధ్యమవుతుంది.
యోగులు అటువంటి స్థితిలో సర్వజ్ఞతను పొందేరు.
అటువంటి సూక్ష్మమైన మనస్సుతో, ఆత్మ జ్ఞానంతో
ఉండేవారు బ్రతికి ఉండగానే ముక్తిని పొందువారు.
ఆ స్థితినే బ్రహ్మ గీతలో సర్వవ్యాపకమైన, ద్వితీయంలేని
నిర్గుణ బ్రహ్మన్ గా చెప్పబడింది. అదే విదేహముక్తుడు
అనుభవించేది. అట్టివాడు అఖండమైన, నిత్యమైన స్వస్వరూపంలో
స్థితమై మనస్సుని, వాక్కుని అధిగమించినవాడు. సూక్ష్మమైన
మనస్సును కూడా అధిగమిస్తే, వాని ఆనందం కూడా
అంతరిస్తుంది. అతడు ఆనంద సముద్రంలో
బాహ్య విషయాలతో సంబంధం లేక ఓలలాడుతాడు.
విదేహముక్తిని అధిగమించి మరేదీ లేదు. అదే అన్నిటికీ
పరిసమాప్తం.

ఆత్మతో తాదాత్మ్యం చెందినప్పుడు క్రమంగా
"నేనే ఉత్కృష్టమైన పరమాత్మను" అనే భావం
వృద్ధి చెంది, సహజంగా అనుభవానికి వస్తుంది.
రజో గుణము, బాహ్య విషయాల స్ఫురణ తగ్గుతుంది.
అనుభవం మనస్సు తోనే సాధ్యము కావున,
జ్ఞానము సూక్ష్మమైన మనస్సులో నిక్షిప్తమయి ఉంటుంది.
విదేహముక్తి అట్టి సూక్ష్మమైన మనస్సు లేని స్థితి
కాబట్టి అది అనుభవాతీతం. అట్టివానిది "నేను దేహాన్ని కాను.
పరిశుద్ధ ఆత్మను" అనుకునే ఉత్కృష్టమైన స్థితి.
కానీ మనస్సుని పూర్తిగా అంతమొందించ లేక పోతే,
బాహ్య విషయాల వలన బాధలను అనుభవించి,
ప్రారబ్ద కర్మను చెయ్యాలి. అతడు ఇతరులకు పూర్తి
ఆనందాన్ని అనుభవించలేక సదా బాధలతో
సతమతమవుతున్న వానిగా కనబడుతాడు. అందువలన
మనస్సును ధ్యానంతో సూక్ష్మంగా, నిశ్చలంగా
చేసినప్పుడే ముక్తి సాధ్యం.